ABD’ye tekrar lider seçilen Trump’ın, halk ihtilalinden sonra Suriye ve Türkiye hakkında yaptığı konuşmayı 1991’de Irak’ın işgaliyle başlayan yeni devri göz önünde bulundurarak değerlendirmeliyiz. Bu çerçevede elbette 2011’den sonra özel olarak Suriye’nin yaşadığı büyük olaylara daha fazla odaklanmak gerekir. Ancak hadiseleri tek tek sıralamak kâfi olmayacaktır. Asıl olarak ABD ve İngiltere’nin başını çektiği müttefik kuvvetlerin Irak’ı işgal ederken nasıl bir coğrafya tasarladıkları sorusunun yanıtı da değerli. Devri yaşayanlar o yıllarda Batı’nın yeni bir düşman yaratma isteğinin çokça gündeme geldiğini hatırlayacaklardır. Demokrasi götürme misyonu işgalin asıl münasebeti olarak sunulmuştu. Ama bunlar mihver devletlerin nasıl bir gelecek tasarladıkları sorusuna yanıt değildir. ABD ve İngiltere, yeni bir işgal ve istila periyodunu başlattığında on dokuzuncu yüzyılın emperyal mirası doğrultusunda hareket etmişti. Devlet yapıları güçten düşecek, parçalanacak ve emperyal ilgi ağlarında şekillenmiş vekil güçler bunların yerini alacaktı. Bu sebeple 1991’den itibaren FETÖ ve PKK üzere bağımlı yapılar öne çıktı.
1991’de başlayan ABD-İngiltere periyodu 15 Temmuz 2016’da sona ermiştir. Türkiye’de ABD-İngiltere eksenli bakışı ideolojik bir düzeye çıkaran çevreler 15 Temmuz’u yok saymak yahut pahadan düşürmek için çok uğraştı. Hâlbuki o gece sabaha kadar süren gayretin sonunda coğrafyamızın mukadderatı değişmişti. Bilindiği üzere çok kısa bir vakit sonra Türk ordusu Cerablus istikametinde DAEŞ üzere yapay bir örgütlenmeye karşı muazzam bir harekât başlattı. DAEŞ’in Suriye’de mağlup edilmesinin yansımaları Irak’ta da görüldü. Ama asıl önemli olan Türkiye’nin tıpkı anda FETÖ, PKK ve DAEŞ’le savaşmasıydı. Bu sebeple Suriye’de Esad idaresinin on iki günde düşmesini anlamak isteyenlerin, bugünkü olayları 15 Temmuz 2016’dan başlatması gerekir. ABD-İngiltere’nin en kıymetli vekil güçleri alanda etkisizleştikten sonra çok daha büyük sarsıntıların yaşanması kaçınılmazdı.
Bir yazıya büyük hadiselerin tamamını sığdırmak mümkün değil ama ikinci önemli bir tarih olduğu için 2020 üzerinde bilhassa durmamız gerekir. Şubat’ın sonunda askerlerimizin şehit edilmesiyle başlayan hadiseler de bugünü anlamak için epey kıymetlidir. Türk ordusu İdlip üzere sıkışık bir alanda Suriye rejimi ve onu destekleyen Rusya ile savaştı. Ancak Türk ordusunun bu başarısı asıl olarak Batı’da yankı uyandırdı. Çabucak Libya ve Azerbaycan’da farklı güçleri alana sürdüler. Onlar da yenilginin acısını tatmaktan kurtulamadı. Bunun sonucunda ABD’nin Afganistan’ı terk etmesi hiç de şaşırtan değildi. Emperyal alaka ağları içinde güç devşiren bağımlı yapılar çözüldükçe ABD-İngiltere mihverinin çökeceği aşikârdı. Onlara nazaran İslam’ın merkez coğrafyası çözülecek, devlet yapıları parçalanacak, vekiller güçlenecekti. Başaramadılar ve İslam toplumlarının derin nefretini kazandılar. ABD ve İngiltere’nin Gazze’de yaşanan soykırıma ortak olmasını sıradan bir hadise olarak göremeyiz. İsrail bu iki ülkenin silahları ve askerlerine karşın Gazze’de istediği sonucu elde edemedi. Gazze’den İslam coğrafyasına ve bütün dünyaya kaygı salmak istediler lakin bu sefer vakit onların istediği tarafta akmadı. Filistinliler tarihin akışını değiştirdi. İsmail Haniye ve Yahya Sinvar şehit edildi ancak onların kahramanca gayreti Filistin’i ve Filistinlileri tarih sahnesine çıkardı.
7 Ekim’den sonra İsrail’in büyük bir yenilgi yaşadığı çok açıktı. Gazze’de tarihin şahit olabileceği en büyük yıkımlardan biri yaşanmıştı lakin İsrail ordusu savaşmaktan korkuyordu. Bu sebeple İsrail istikrarını kaybetti. Onlar kaybettikçe İsrail’in soykırım hataları arttı ve kayda geçirildi. Böylece İsrail’in dokunulmazlık zırhı parçalandı. Gazze’den sonra neredeyse bütün insanlık ABD-İngiltere karşısında uyanışa geçti. Buna rağmen Batılı entelektüeller evrensellik argümanlarını bir kenara bırakarak İsrail’in soykırım kabahatlerine ortak oldular. Holokost efsanesi yıkıldı. Nazi subaylarından kaçanların Filistin’de insan avına çıktığını bütün dünya gördü. Tabiatıyla onlarca yılda biriktirdikleri oryantalist yargıların tamamı çöpe gitti. İslam coğrafyasının dirilişi karşısında tahlil üretemedikleri için inşa ettikleri yapay dünya lime lime döküldü. İsrail’in ivedilikle Suriye’ye saldırması da bu çaresizliğin bir sonucudur. Golan doruklarının işgali ve yeni yerleşimler de Yahudi ilahiyatından çıkmadı. Bunlar Anglosakson kolonyalizminin yeni müstemlekeler arayışının sonuçlarıdır. İsrail de öbürleri üzere sıradan bir vekil güçtür.
Fakat Suriye’de halk ihtilali oldu. Artık bundan sonrasını onlar düşünsün.
