AK Parti, 2002 yılında birinci seçimlerde %34,5 oy almış ve iktidar olmayı başarmıştır. Kurduğu inanılmaz teşkilat yapısı ve halkın muhtaçlık duyduğu bahislerde yaptığı iyileştirmeler, hizmet ve yatırımlarla vakit içinde toplumun inancını kazanarak oy oranını %50’ye çıkarmış ve dünyada sayılı “hâkim parti” örneklerinden biri olmuştur.
Peki, AK Parti’yi muvaffakiyetten muvaffakiyete koşturan sebepler nelerdir? Ortaya çıkan bu muvaffakiyetin binlerce nedeni vardır; hiçbir muvaffakiyet tek bir sebeple açıklanamaz. Fakat tüm bu nedenlere ilham veren bir gerçeklik olduğunu da kabul etmek gerekir.
AK Parti, en küçük beldeden genel merkeze kadar güçlü bir teşkilat kurmuş ve bugünkü çağdaş tabirle bu teşkilat birbiriyle “konuşuyordu.” En ücra köşedeki bir talep, genel merkeze ulaşıyor; siyaset kurumu aracılığıyla hizmet ve yatırıma dönüşüyordu. Ya da devletin tıkanmış kanallarında tahlil üretiliyor, vatandaş talepleri yüksek bir hassaslıkla karşılanıyordu.
Anadolu’nun rastgele bir köşesinde ya da İstanbul’un entelektüel etraflarında gündeme gelen bir sorun, salı günü küme toplantısında Sayın Başbakan tarafından dile getiriliyordu. Kahvede oturan vatandaşlar, “Başbakan bizim kalbimizi okuyor” diyordu. Kanımca, dünyada hiçbir siyasi parti bu mekanizmayı bu kadar kusursuz bir şekilde kuramamıştır.
AK Parti Genel Merkez binası yapıldığında, binaya birinci girdiğimde “Bu bina konfor için değil, çalışkanlık üzerine planlanmış” demiştim.
Siyasal müzakerelerde sıkça lisana getirdiğim bir örnek vardır: İbn Arabi, devletin işleyişini anlatırken “Başkent kalbe benzeri. Kalp, kanı pompalayacak; kan, kılcal damarlara kadar gidip geri gelecek. Kan merkezde toplanırsa, evvel kendini, sonra vücudu çürütür” der. Bu, bir istikametiyle Sayın Erdoğan’ın kuruluş günlerinde “taban demokrasisi” dediği şeydir.
AK Parti kurulurken Refah Partisi takımı ana omurgayı temsil ediyordu. Lakin Türk sağı, milliyetçi muhafazakârlar, sosyalistler, toplumun bütün kesimleri kendilerini AK Parti ile özdeşleştirme konusunda bir beis görmüyordu. Bu sebepten ötürü, kurulduğu günden bugüne kadar toplumun %70’i en az bir sefer AK Parti’ye oy vermiştir.
AK Parti’nin yaptığı yatırım, hizmet ve demokratik ihtilaller, Türkiye’ye çağ atlatmıştır. 2010’lu yıllarda, dünyada en çok büyüyen ülkeler Türkiye ve Çin’di.
Ne vakit ki Türkiye ile ABD çıkarları çatışmaya başladı. Bu durum AK Parti ile şurası sistemin savunucuları ortasında kopmalara yol açtı. Bu büyük bir yol ayrımıdır.
Batı, bir tertip kurmuş ve tüm insanlığa şu iletisi vermiştir: “Var olmak istiyorsanız bu çerçevenin dışına çıkmaya-caksınız.” Bu telkin, misyonerlik ve kolej sisteminden başlayıp askeri tehditlere kadar uzanan bir süreçtir.
ABD ile Türkiye ortasındaki çıkar çatışması, büyük ölçüde Suriye iç savaşında barizleşmiştir. İsrail ile “one minute” çıkışı bu sürecin bir işareti üzereydi.
Bu çatışma, herkesin gözü önünde gerçekleşti. Lakin bu sürece herkes farklı manalar yükledi. Benim kanaatim, bu sürecin “ikinci Erdoğan devrimi” olduğudur. Bu, bir ülke için hayati kıymete sahip tam bağımsızlık uğraşıdır. Son on yılda yürütülen bu kuvvetli çaba, bir “istiklali tam” savaşıdır.
Gezi kalkışması, global bir planla FETÖ’nün öncülüğünde gerçekleşti. Fakat bizim solcularımız bu süreçte figüranlık yaptı. Bu olay, Türkiye’de “yetmez fakat evet” diyen sol ve sosyalist kesitler ile AK Parti’nin bağını kopardı.
FETÖ’nün devletin tüm kurumlarını ele geçirdiği ve millete kan kusturduğu yıllar, bu ülkenin en karanlık devriydi. Orduda Gladio nöbeti FETÖ’ye devredilmiş, hükümetin imkanları kullanılarak hukuk sistemi ele geçirilmişti.
17-25 Aralık hukuk darbesi, 15 Temmuz darbe teşebbüsü ve üç terör örgütünün eş vakitli hücumları, ülke için büyük travmalara yol açtı.
15 Temmuz darbesi, AK Parti’ye, hükümete, devlete ve millete travma yaşattı. Doğal olarak, kurumlar, parti ve devlet bir mühlet içe kapanmak zorunda kaldı.
Şartlar ne olursa olsun, bu milletin gadre uğramışları mazlumları, dar gelirlileri, Sayın Erdoğan ile kurdukları güçlü bağ sayesinde AK Parti’nin iktidar olma potansiyeli korunmuştur.
AK Parti’den ayrılanlar o küçük partiler kurdu. Fakat bu partiler, CHP’nin çatısı altında toplandı ve bugün itibariyle umut olmaktan çıkmış görünüyor. Buna Yeniden Refah Partisi de dahil.
Cumhuriyet Halk Partisi, bir devir birkaç ay boyunca birinci parti pozisyonuna yükseldi. Fakat bu konumunu üç aydan fazla koruyamadı. Bugün AK Parti’nin oyları %33,4, CHP’nin oyları ise %28 seviyesindedir. Bir ay içinde oy oranlarında sekiz puanlık bir değişim yaşandı.
AK Parti, büyük kongreye giderken kaybettiği yelpazeyi geri kazanabilir. Siyasetin büyük çatısı hâlâ AK Parti’dir.
Konu, AK Parti’nin çeyrek asırlık serüveni olunca bir yazı kâfi gelmiyor. Bir sonraki yazıda, AK Parti’nin %50 oy oranına nasıl ulaşabileceği üzerinde duracağız. Görelim Mevla neyler…
