Türkiye’nin BAAS’ı diyebileceğimiz Kamalizm’in 100 yıllık sürecin akabinde Suriye isimli bir ülkenin varlığından haberdar olması da bir gelişme sayılabilir mi? Evet ve elbette. Türkiye haritasının güneyi ve doğusuyla ilgili olarak 100 yıldır hissettikleri kesintisiz “nefret” ve durmaksızın ürettikleri “biz buralara değil, Avrupa’ya, muasır medeniyete aitiz” yaveleri baki elbette lakin İran casuslarının havlatılması falan üzere olaylar üzerinden de olsa “Türkiye’nin güneyinde” bir şeyin sonunda Kamalistlerin dikkatini çekmesi enteresan.
Tabii ki tekrar tarihin yanlış tarafında, durmamaları gereken tarafında duruyorlar lakin bu gelişme onların tahminen bir 100 sene sonra hakikat bir noktada durabilmelerine yol açabilir. Nasıl derler bilirsiniz: “Allah’tan umut kesilmez.”
Şakası bir yana, yakılmayan, yakılmadığı görüntüsüyle, imajıyla ispatlı bir Nusayri türbesinin yakıldığı haberine balıklama atlama biçimlerinden anlıyoruz ki Kamalistleri bu sefer de siyasal Nusayricilik paketlemiş durumda.
14 yıldır yakılmadık, yanmadık tek bir gün geçirmemiş olan “çoğunluk”a bir kere bile, Doğu Guta’da kimyasal silah kullanıldığında bile, 2016’da Halep neredeyse Dresden üzere bombalanırken bile, küçücük çocuklara “Rabbim Esed de” diyerek azap edilirken bile, beşerler enselerinden kurşunla infaz edilip çukurlara doldurulurken bile dönüp bakmamış kimileri artık “azınlık hakları” diye inlemeye, hem de Samuel L. Jackson’ın “Black Snake Moan” diye inlemesine rahmet okutacak formda inlemeye başladılar.
İnsan ister istemez ve üstelik rastgele bir yanıt alamayacağını bile bile “iyi de, o çoğunluğun hiç mi hakkı yoktu da tam 14 yıldır daima ‘Araplardan bize ne!’ deyip durdunuz? Bütün Türkiye’yi Suriye’den ve Suriyelilerden nefret ettirmek için niye bu kadar uğraş sarf ettiniz?” diye sormak istiyor.
Şu var: Sorun Kamalizm’in “gericilik-ilericilik” bağlamlı zırvaları olsa rahatlıkla diyebiliriz ki “sevgili Kamalistler, sıkıntı gericilik olduğunda bayana insan payesi vermeyen, bin türlü akıl almaz inancı itikat haline getiren, Allah’ın Hz. Ali’nin vücuduyla bedenlendiğini tez eden Nusayrilikten daha gerici hiçbir inanç bulamazsınız. Üstelik Nusayrilik, son derece kapalı bir inanç topluluğu olarak, tam manasıyla neye inandıklarını, inançlarının neyi gerektirdiğini asla bilemediğimiz bir ‘tehlikeli kimlik’ olması bakımından da çok gericidir.”
Şu var: Problem Kamalizm’in “bağımsızlık” zırvası olsa rahatlıkla diyebiliriz ki “sevgili Kamalistler, sizin bağlamınızı kullanarak söz edelim ki Esed pekala sizin tanımladığınız Vahdettin’ten bin kat daha büyük bir ‘hain’ idi. Ülkesini, öteki ülkelerin, Suriye ile hiçbir bağı olmayan emperyalistlerin uçaklarına bombalattı. Yabancı milisler ülkesinde inanılmaz imtiyazlar elde etti. Halkını öldürmekten, onlara azap etmekten çekinmedi Esed. Suriyeliler de Kuvay-ı Ulusala çabasında Rusya’dan takviye alan, Fransa ile diplomatik pazarlıklar yürüten, Amerika’ya yeşil ışık yakan Mustafa Kemal’in yapmak zorunda olduklarının çok azını yaparak, neredeyse yalnızca Mustafa Kemal’in kurduğu Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ne yaslanarak ülkelerini bu hainden ve emperyalistlerden temizlediler.”
Şu var: Sorun Kamalizm’in ne manaya geldiğini kendilerinin bile bilmediği “diktatöre hayır” saçmalığı olsa rahatlıkla diyebiliriz ki “sevgili Kamalistler, ‘diktatör’ diye Esed’e denemeyecekse kime denecek, bilemiyoruz. Bu adam ve babası, yüzde on oranında bir azınlıkla kurdukları bir kaygı rejimini, bir tiranlığı o denli bu türlü değil, yüzde seksen oranında bir çoğunluğu ezmek için 51 yıl kullandı.”
Tabii ki bu makul açıklamaların hiçbiriyle ilgilenmez bir Kamalist. Zira o artık, Suriye’nin “modern” tarafını Nusayrilerin temsil ettiği palavrasıyla ovalıyor kendini. Doğrudur: “Oyalıyor” değil, “ovalıyor.” Suriye’de çoğunluğun hükmettiği, azınlığın da eşit yurttaşlar olarak inanç içerisinde yaşadığı, yaşayabileceği bir ülke kurulabilecek olması ihtimali ise onu öfkeden mecnuna döndürüyor. Yani aslında bir Kamalist, an itibariyle tezlerinde haklı çıkmak için Nusayrilerin öldürülmemesini değil, tam bilakis öldürülmelerini, hatta mümkün olursa başlarının falan kesilerek öldürülmelerini istiyor ki haklı çıkabilsin. Tiksindiği, nefret ettiği “Müslüman” imgesini “yakın tehlike” olarak tanımlayabilsin.
Size, içtenlikle inandığım bir şey söyleyeyim. Türkiye, an itibariyle Suriye’de Nusayrilerin başına en küçük bir şey gelmesine dahi tahammülü olmayan tek ülke. İran, Rusya, bizim Kamalistler, ABD falan için Nusayrilerin ne bir ehemmiyeti var, ne de bir kararı. Öldürmeleri gerektiğinde Nusayrilerden birer “katliam makinesi” çıkaran bu emperyalistler, öldürülmeleri gerektiğinde Nusayrilere bir saniye olsun acır mı? Hayır ve elbette acımaz.
Size, içtenlikle bir öteki şey daha söyleyeyim: An itibariyle Suriye’nin çoğunluk tarafından yönetilen, azınlıkların da eşit yurttaş olarak huzurlu yaşadıkları bir ülke olmasını isteyen iki ülke var: Türkiye ve Katar.
Keşke bunu, İran’ın, Rusya’nın, Suriye üzerindeki bütün imtiyazlarını kaybeden Türkiyeli Nusayrilerin kayığına binip işi ülkesinin aleyhine çalışma noktasına getiren Kamalistlere anlatmanın, anlatabilmenin bir yolu olsa lakin yok. Ne yazık ki yok.
