Koca bir yıl geride kaldı. Bugün son. Yarın başlangıç. Bir yerlerde okumuştum. Şöyle tevil edeyim; aralık ocak ayına ne kadar yakınsa ocak da aralık ayına o kadar uzakmış. O denli nitekim. ‘Gassal’ dizisini izlerken de bağdaştırdım bu kelamı. Yaşamak mevte ne kadar yakınsa, vefat de yaşamaya o kadar uzak. Bu dünya için bu türlü. Ötesi ise çok yakın. Şuracıkta. Gazze üzere. Dünyanın ortasında bir kent. Gözlerimizin önünde bir halk. Ekranlarımızın içinde türlü acılar. Lakin dünya Gazze’ye çok uzak.
Bugün 2024’ün son günü ya. Muhasebeler yapılıyor. ‘En’ler listelendi. “Senin aklında ne kaldı soruları” soruldu. Enteresan başlıklar çıkarıldı. “Bak ben bunu unutmuştum” dedi birileri.
Elde ne var pekala? Haydi bir liste de ben yapayım.
Üç yok. Bende yok. Zira gerisi hayatın rutini. Trump seçildi tamam. Natürel ki değerli. Lakin bize ne oluyor? Sonraki gün Gazze’de soykırım durmadığına nazaran Trump yalnızca seçildi. Neymiş, Amerika Suriye’den çekilmiş de ihtilal bu nedenle olmuş. Amerika’nın Suriye’de mecali mi kalmıştı ki çekilmesin. Çin’in yapay zekâ hâkimiyetinin endişesinden tasını tarağını toplayıp gitti işte. Mayın eşeklerinin yüzüne bile bakmadı. PKK/PYD artık kapı kapı yeni sahip arıyor. En son İsrail’e yalvarıyorlardı. Bakın bu da kıymetli. Lakin listeye girmez. Türkiye canlarını okuyordu zati. Bu ortada Siyonizm’in de PKK’ya muhtaçlığı var. Tıpkı Beşar Esed’den faydalandıkları üzere. O sinemanın sonu uygun bitti. İstikrarları gözete gözete buraya kadar. Bundan sonrası Özgür Suriye. Bu nedenle de Gazze bir, Suriye iki.
Gazze demişken. Siyonizm’in insanlığa oynadığı oyunlar bitmiyor lakin. Gerçi insanlık artık bu numaraları yemiyor. Dünya İsrail’i kusuyor. Türkiye’de yayın yapan Şalom gazetesi de o kusmuklardan biri oldu. Güya soykırımı gündemden düşürmeye, örtbas etmeye çalışıyorlar. Gazete, X hesabından ‘2024 yılının en kıymetli olayı neydi?’ anketi yaptı evvelki gün.
Şıklar şöyle:
– Suriye’de rejim değişimi,
– Trump’ın seçilmesi,
– İsrail-İran savaşı,
– Avrupa’da sağın yükselişi.
Ne yok? Gazze! Geride bıraktığımız 2024 yılının her günü her anında insanların katledilmesi kıymetli bir olay değilmiş. Şalom cephesinden bakarsak bu vicdansızlıklarında tutarlılık var. Siyonizm için Gazze’deki insanların vahşice öldürülmesi hayatlarının rutini. Pekala, Şalom gazetesini çıkaran Museviler Siyonist mi? Karşılığını dostumuz, ağabeyimiz İbrahim Paşalı çok net vermiş: “Biz ‘Her Yahudi Siyonist değildir, aman dikkat’ derken şu rezalete bakın. Bir yıldır birçok çocuk ve bayanın İsrail tarafından öldürülmesi ‘yılın kıymetli olayları’ndan değilmiş! Hannah Arendt ‘kötülüğün sıradanlaştırılması’nda sizi anlatmıştı utanmazlar!”
“Dibin dibi” tam olarak bu işte. Kendisi de Yahudi olan siyaset bilimci Arendt, Naziler tarafından milyonlarca Yahudi’nin mevte gönderilmesinin baş sorumlusu SS subayı Karl Adolf Eichmann’ı Kudüs’te yargılanırken gözlemliyor. Berbatlığın Sıradanlığı kitabında Arendt, Eichmann’ın sadist bir canavar üzere değil de “korkutucu derecede normal” bir insan psikolojisi sergilediğini söylüyor ve şunun altını çiziyor: “Bu davranış toptan bir ahlaki çöküşün gözler önüne serilmiş halidir.”
Bir kişi üzerinden toplumların çöküşünü ilan edip, üzerine Holokost Sanayisi kurarak tüm insanlığı duygusal olarak felç eden ve bu ortada Filistin halkını yok etmenin sistematiğini kuran Siyonizm için de 2024 yılı geride kalıyor. Coğrafyada istikrarlar değişirken, zihnen işgal edilen Müslüman halkların devletleri yine inşa edilirken 2025 İsrail ve Siyonizm için kâbus yılı olmalı. Bu nedenle yarını, aklımızı başımıza alacağımız vakit diliminin başlangıcı olarak görmeliyiz.
İspanyol muharrir Juan Goytisolo’nun insanlığa büyük hizmette bulunarak ve cüretle kaleme aldığı Saraybosna Günlüğü’nü (Ketebe Yayınları, Kasım 2024) bitirdiğimde Gazze’yi de düşünerek çeşitli muhasebeler yaptım.
Goytosilo, Saraybosna yolunda, havaalanında gördüğü bir turist kafilesini şöyle aktarıyor: “Bir İtalyan turizm acentesi, heyecanlı dakikalar yaşamak isteyen müşterilerini bilinen güzergâhın dışında özel bir yolla savaşın yakıp yaktığı bölgelere götürüyormuş; gerçek barut kokusunu tattırıyor, sakinlerinin terk ettiği hayalet kentlerde yıkıntılar ortasında dolaştırıyor, çürümüş cesetleri, taze toprakta daha yeni kapatılmış toplu mezarları, dev meyyit yığınlarını gösteriyormuş” (s.10).
Alın geçmişte kalan bir tabanın dibi daha. En eksik yanımızın ve de insani-siyasi açığımızın; acıları unutup, “yaşandı bitti, biz geleceğe bakalım. Barış içinde yaşayalım” müsamahasını göstermemiz olduğunu bir defa daha anladım. Böylesi bir tahammül insanın fıtratına muhalif meğer.
Goytosilo, ‘barbarlığa yanlışsız bir yolcuğun notları’ dediği kitabında New York Times’in editörü Anthony Lewis’ın, ağzında gevelemeden yazıya döktüğü ağır tenkitlerine de yer veriyor: “Batı’nın en dehşetli siyasal ve ahlaki mağlubiyeti gerçekleşmek üzere. Birçok siyasetçi ve kurumun Hitler’i durdurmakta gösterdikleri beceriksizliğin cezasını çektikleri üzere, Miloseviç’in Bosna’yı yakıp yıkmasına müsaade veren birçok insan da büyük bedel ödeyecek. Aptalın tekraren düzenbaza güvendiği ve her seferinde aldatıldıkları klasik bir Fars sahnesi vardır. Daima kandırılan çizgi fotoğraf kahramanı üzere hiçbir tecrübeden ders almaz. ABD, Batı Avrupa ve BM, Bosna’ya saldıranlarla yaptıkları mutabakatlarda daima o aptal rolünü oynadılar. Sırplar bu defa yeterli olmaya kelam veriyor aptallar ona inanıyor ve Sırplar çabucak kelamlarından dönüyor.” (s.57, 58)
Batı maalesef Saraybosna’nın hesabını vermedi. Günah çıkardılar lakin bedel ödemediler. Siyonizm de bugün, en yetenekli oldukları kitle bağlantı araçlarını topyekûn devreye sokarak Gazze’deki soykırım karşısında “aptalı oynayan” bir dünya kurgulamaya çalışıyor. Lakin Şalom’a kadar düşmeleri bir tükeniş emaresi. O pespaye anket küçük bir detay üzere görünse de ardındaki perdeyi aralayıp İsrail’in Gazze karşısındaki perişanlığını görmeliyiz. Yarın, İsrail için sonun başlangıç günü olmalı. Olacak da inşallah ve bunu 1 Ocak sabahı Galata’da ilan edeceğiz.
