150 yıldır kaybediyoruz. Hindistan (Pakistan, Bangladeş) işgal edildi. Halife’nin ülkesi Osmanlı savaşta yenildi, Balkanlar’dan, Afrika’dan, Orta Doğu’dan çekildi. Kurulan devletçiklere birer sömürge valisi atandı. İslam coğrafyasının kalbine Siyonist hançer saplandı. Sömürü, darbeler, komplolar, mağlubiyetler, katliamlar, yoksulluk, kan, gözyaşı topraklarımızdan eksik olmadı. 1979’da İran ihtilaline sevinmiştik; kısa müddette bir Pers-Şia ihtilali olduğu ortaya çıktı. 1989’da Afganistan Rusları topraklarından çıkardı, çok sevindik, lakin kısa müddette o topraklara ABD girdi. Karamsardık, yılgındık, bitkindik, ümidimiz çok zayıflamıştı…
Önce, 2002 yılında, Türkiye’de Anadolu İhtilali gerçekleşti; alnı secdeye varanlar seçimle işbaşına geldiler, çok da başarılı oldular. İslam dünyasında bir umut ışığı doğdu, bir kıpırdanma yaşandı. Sonra Afganistan’ın mükemmel zaferi geldi. Akabinde Hamas, Gazze’de, amansız, insafsız, kuralsız, sınırsız bir kuşatmaya direnmeye başladı; 400 gün geçti, Gazze’yi teslim etmediler. Akabinde İdlip’ten bir avuç Mücahit “Allahu Ekber” nidalarıyla yürüyüşe geçti; Halep, Hama, Humus, Şam tekrar fethedildi.
150 yıllık ma’kus talih, sabırla, savaşla, imanla zincirleme zaferlerle kırılıyor artık. İslami hareket, var olduğunu, canlı olduğunu, direndiğini, savaştığını, vaz geçmeyeceğini, yok edilemeyeceğini, yok sayılamayacağını, teslim olmayacağını; sevgiyle, şefkatle, merhametle, içtenlikle, gönüller yaparak, kucaklayarak ilerlediğini dünyaya gösterdi. Diktatörler dehşet içinde, yenilmez sanılan kağıttan kaplanlar titriyor, algı ve propaganda çöküyor, Müslümanların şafağı söküyor. Sağlam bir teori, asırlara sâri deneyim, insanî bir medeniyet nüvesi düştüğü yerden kalkıyor, doğruluyor, yükseliyor, dalga dalga umudu çoğaltıyor.
Yok şöyle olacakmış, yok bu türlü olacakmış, efendim İsrail’e alan açılacakmış, yok efendim ABD’nin işine yarayacakmış… Geçiniz efendim geçiniz… Kalbi kararmışlar, Allah’tan ümidini kesmişler, nasipsizler, bahtsızlar, korkaklar, (haşa) İsrail’e, ABD’ye tanrısal güç vehmedip şirke düşeyazanlar, müfsitler, münafıklar, Müslümanla üzülüp Müslümanla sevinemeyenler, yenilmişler, kaybetmişler, ezikler, kompleksliler, aklın esaretinde komplolara tapanlar şom ağızlarıyla ihtilale kulp takıyor, umudun üzerine yürüyor, o cılız nefesleriyle ihtilalin ateşini söndüreceklerini zannediyorlar.
Bundan sonra ne olacak? Ne olursa olsun! Düşersek tekrar kalkarız. Yanarsak küllerimizden doğarız. Yenilirsek ibret alırız, bir sefer daha yenilir, daha düzgün yenilir, mağlubiyet yenilgi daha büyük zaferi inşa ederiz. Değil mi ki Müslümanız, değil mi ki Allah’a ve Ahiret Günü’ne iman ediyoruz, o vakit biliyoruz ki ölsek de kalsak da muzafferiz.
Devrim ateşi girdi damarlarımıza, hücrelerimize işledi. Fetretin baki olmadığını tekrar idrak ettik. Yürürüz biz buradan, yürüyeceğiz.
Biz bu ihtilali çok sevdik.
Cin şişeden çıkmış, “dile benden ne dilersen lakin sana verdiğimin iki katını komşuna vereceğim” demiş; adam da “tek gözümü kör et” demiş.
Başka milletlerde de var mıdır bilmeyiz fakat Türklerde haset yıkıcı, yok edici yaygın bir ulusal vasıftır. Kıskançlık ülkeler yıkar, devletleri bitirir, aileleri bile çürütür. “Yeter ki o kazanmasın da dünya yansın” anlayışıyla ahiret bile heba edilir.
Suriye Devrimi’nden, “Müslümanların zaferi” olduğu için ya da mezhepçilik hastalığıyla rahatsız olanları anlıyoruz da, sadece Türkiye kazandığı için, sadece mimarı Erdoğan olduğu için kıskançlıktan kıvrananlara akıl erdirmekte zorlanıyoruz. Ufkunuz bu kadar mı dar? Siyaset bu kadar mı zehirledi sizi? Hapishaneleri, toplu mezarları, bir milyon insanın mevtini, milyonların yerinden yurdundan olmasını, zalim bir diktatörlüğü, apaçık Siyonist işbirlikçiliğini üç-beş oy hesabıyla örtecek kadar mı insanlıktan çıktınız, kalbinizi kararttınız, haset çukurunda debeleniyorsunuz? Allah hepinize şifa versin.
