Suriye’de kendi halkını kendine düşman olarak gören, kendi halkının bedellerine, inançlarına ve beklentilerine karşın kurulmuş olan Baas rejiminin 61 yıllık zulüm ve istibdadı 8 Aralık itibariyle sona erdikten sonra Suriye’de halkta inanılmaz bir rahatlama, bir inanç ve istikrar beklentisi ortaya çıkmış oldu. Suriye’ye yaptığım ziyarette de, Türkiye’deki çok sayıda Suriyeliyle yaptığım görüşmelerde de bu beklentinin ve olumlamanın toplumun çok geniş bölümlerine yayılmış olduğu rahatlıkla görülüyor.
Suriyeliler yeni idarenin kendi idareleri olduğuna ziyadesiyle inanmış durumdalar.
Suriye’de şu ana kadar rastgele bir kısmı toplumda dışlamaya yönelik ima yoluyla bile olsa ne bir açıklama ne de bir siyasi uygulamanın izine rastlandı. O kadar ki, eski rejimin kendine sosyolojik destek olarak kullandığı Nusayri bölümüne karşı bile topyekûn bir dışlama niyeti ve iradesi asla yok.
Suriye’de yalnızca uyuşturucu tezgâhlarına karşı yeni rejimin verdiği çaba bile Suriye’yi gelecek vadeden bir ülke haline getiriyor.
Esasen Suriye son derece güçlü tarihi, kültürel, jeopolitik ve beşerî sermaye boyutuyla çok büyük bir gelişme potansiyeline sahip.
Diyebiliriz ki 100 yıldır bu ülke baskı altında tutulmuş olmasa buradan dünyaya her alanda öncülük yapacak çok güçlü bir model çıkabilirdi.
Gerçi bu durum birçok İslam ülkesi için de kelam konusu ancak Suriye için çok daha fazla geçerli bir durum. O yüzden halkı özgürleşmiş bir Suriye çok büyük gelecek vadediyor. Hele bu özgür halk, 61 yıl boyunca insanlık tarihinin görebileceği en yırtıcı bir istibdada karşı direnerek özgürlüğüne kavuşmuşken.
Hele bir de bu halkın değerli bir kısmı bu direniş esnasında muhacir olarak dünyanın her tarafına yayılmış, oraların ufkunu, deneyimlerini, kültürlerini, yürek ve girişimciliğini edinip kendi ülkesini yine inşa etmeye katılmaya geliyorsa.
Şimdi Türkiye’deki yahut dünyanın her yanına dağılmış Suriyelilerin büyük çoğunluğu ülkelerine dönmek için gün ve fırsat kollamaya başlamış durumda. Hepsinde de yalnızca artık kendilerini çok daraltan sığınmacılık pozisyonundan kurtulmayı düşünmüyorlar,
birebir vakitte kendi ülkelerine yapacakları katkının aşkı ve heyecanını taşıyorlar.
Görüştüğümüz Suriyelilerin hepsi bu ülkede edindikleri deneyimleri, kurdukları sistemlerini Suriye’nin yine inşasına hizmet etmek üzere taşımayı düşünüyorlar. Almanya’daki, Avrupa’daki Suriyeliler için de birebir durum kelam konusu. Suriye’de birlikte inşa edilecek bir gelecek için çok açık bir alan var ve bu yeni bir toplumun, yeni bir ülkenin hatta medeniyetin doğuşu için çok büyük bir umut vaat ediyor.
Ancak onların konuta dönüş ihtimali ortaya
çıktıkça özellikle Avrupa ülkelerinde Suriyelilerin iktisatta, toplumda oynamakta olduğu roller ve ayrılmaları halinde bunun yaratacağı boşluklar üzerinde durulmaya başladı.
Almanya çok sayıda tabip ve birçok bölümde kıymetli işlerde çalışan birçok Suriyeli göçmen almıştı. Bunların meskenlerine dönmeleri halinde ortaya çıkacak meseleler azımsanacak üzere değil.
Aynı şey Türkiye için de kelam konusu değil mi?
Birçok patron, bilhassa dokumacılık, sanayi ve tarım alanında Suriyelilerin dönmesi halinde ortaya çıkacak büyük boşluğun birçok bölüme büyük bir darbe vuracağı telaşını lisana getirmeye başladı bile.
Suriye zıtlığından siyasal rant uman çevrelerin bugünlerde tabanları büsbütün kaybolmuş durumda
. Suriye İhtilali onların bütün geçim kaynaklarını kurutmuş durumda. Suriyelilerin varlığı demek ki bu ırkçı fırsatçılar için büyük bir fırsat sağlıyormuş. O kadar ki bunlardan kimilerinin artık ortaya çıkıp “
biz aslında hiçbir vakit Suriyeli zıddı olmadık”
diyerek yeni duruma uygun yeni tezgâhlar açmaları bizi hiç şaşırtmamalı. Tıpkı CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in deprem bölgesini ziyaretinde söylediklerine şaşırmamamız gerektiği üzere. “
Biz CHP olarak hiçbir vakit sığınmacı düşmanı olmadık
” demiş Özel. İnsan hafızasının nisyan ile malul olduğuna ne kadar da güveniyor. Daha evvel selefi de “biz hiçbir vakit başörtüsüne karşı olmadık” diyerek benzeri bir latife yapmıştı.
CHP’nin daha toplumda ne ufak bir Suriyeli rahatsızlığı yokken, insanların aklına karpuz kabuğu sokar üzere bu mevzuyu tam bir faşizan ırkçılıkla kaşıdığını unutmamızı bekliyor. Seçim kampanyalarında Suriyelileri “
davulla zurnayla gönderme
” fikrinin davul ve zurna sesleri hâlâ kulağımızda. Bilboardlarda heceleye heceleye “
Suriyeliler gidecek!
” diyerek yürüttükleri kampanyalara karşılık artık hiçbir vakit Suriyeli tersi olmadık demelerini hayra mı yormak lazım? Ya
Bolu ve Afyon belediyelerinin Nazileri aratmayan hukuksuz ayırımcılıkları?
Devamla demiş ki Özel:
“…ama sığınmacı yaratan siyasetlerin ve siyasetçilerin karşısında olduk.”
Yani ola ki bu faşizan hallerini unutmayacak olanlara sığınmacı üreten siyasetleri mazeret gösterecek.
İyi de o siyasetleri kim üretti? Türkiye mi üretti? Türkiye mi üzerlerine bombalar yağdırıp yığdı milyonlarca insanı kendi hududuna?
Bu alışılmış katilliği, mücrimliği gün yüzüne çıkmış Esed’i savunmaya yüzü tutmayanların sarıldığı öbür bir terane.
Türkiye sığınmacı üretecek politikayı neden takip etsin?
Bundan nasıl bir yarar ummuş olabilir? Sığınmacı üreten siyasetler demek kendi halkını bombalayarak yahut hapishanedeki işkencelerde öldürerek 1-2 milyonunu katleden ve 12 milyon insanını tehcir eden Esed’in hiçbir günahı yoktu demekten öbür bir manaya gelmiyor. Onun siyasetleri sığınmacı üretmiyordu lakin onun bombalarından kurtulmak üzere kaçan “insan”lara kapılarını açmak “
sığınmacı üreten politikalar
” oluyordu.
Özel orada da durmamış, bir de “Suriye’de hem Kürtleri hem Arapları hem Türkmenleri hem de gayrimüslimleri temsil edecek kapsayıcı bir geçiş hükümetine, sonra anayasa çalışmalarına, hür seçimlere ve istikrara gereksinim vardır. Bu sağlanmaksızın geçirilen her gün Hatay’daki Arap, Alevi yurttaşlarımızın oradaki akrabalarının canları tehlikededir ve endişededirler” buyurmuş.
İnsan biraz utanır bunu söylerken. Suriye’deki zulmün Alevi’si Sünni’si olmadığını yıllarca söyledik. Bugünkü ihtilalin de Alevi-Sünni diye hiç kimseyi ayırt ettiği yok, ancak şimdiye kadar CHP’nin temsil ettiği “Suriyeli karşıtlığı” tam da katledilen ve tehcir edilen onca beşere sahip çıkmaya karşı sergilenen bir mezhepçilikten öteki bir şeyi göstermiyor.
