Ege ve Akdeniz seferindeyiz MTO’muzun demirbaşlarından Muharrem Kartancı hocamla birlikte. Bize MTO Muğla temsilcimiz Cemal Demirtaş, Bilal Gürçay kardeşlerimiz mihmandarlık, Özgür Şimşek kardeşimiz ve kıymetli eşi Şahsenem Hanım eşlik ediyor. 8 günlük bir sefer hâli bu. 30’a yakın konferans, hasbihal ve sohbet. Ege’de ve Akdeniz’de hafriyat yapıyoruz, İslâm’ın üstü örtülen izlerini gün ışığına çıkarıyor, geleceğimizi inşa edecek tohumları ekiyoruz üniversite ve parlak liselerimizde verdiğimiz konferanslarla.

Dün Bursa temsilcimiz Nuri Gür Bey kardeşimin katılamadığı Ege Akdeniz seferimize ait katılamadığı için hüzün dolu müşahedelerini yayınlamıştım. Bugün de devam ediyorum.

***

Bu seyahatte, yalnızca kentler adımlanmıyor; bir medeniyetin ruhu da yine şekilleniyor. Dersler, sohbetler, konferanslar… Bütün bunlar, medeniyetin tekrar ihya edilmesi için seçilmiş araçlar. Zira Yusuf Kaplan’ın dediği üzere, “bu ülkede medyanın yaptığı yıkımı hiçbir güç yapamadı.” Medeniyet, zihinlerin inşasıyla başlar; o zihinler ise sahnede, salonda, kütüphanede şekillenir. Lakin işte, ben o “sahnede” değilim. O “salonda” değilim.

Belki de Yusuf Kaplan hocanın çantasını taşımak bile bana nasip olmadı. Bu bir nasipsizlik mi, yoksa teslimiyetin bir imtihanı mı? Bu soruyla sabah ezanlarının serinliğinde Allah’a yöneliyorum:

“Ya Rab, bu seyahatte bana da bir yer nasip et. Şayet bu yolda bir hissem varsa, o tohumu toprağa düşürmemi sağla. Yoksa, beni bu hasretle sınama.”

Bu ağıt yalnızca bir seyahatin yasını tutmuyor. Bu ağıt, medeniyetimizin içinde bulunduğu yarım kalmışlığın bir yansıması. Her şey yarım…

İnsanlar yarım, kentler yarım, öyküler yarım. Ve bu yarımlık, tamamlanmayı bekleyen bir gayretin işareti. O gayret, işte bu seferle ete kemiğe bürünüyor.

Şimdi düşünüyorum, bir çınar ağacı üzere olmayı. Köklerimi, hakikate bağlamayı. Gövdemle insanlara bir destek olmayı. Ve dallarımla göğe uzanmayı…

Ama bu fakat tohumlar toprağa düştüğünde mümkün olacak. O tohumlar bugün Kuşadası’nda, Aydın’da ekiliyor. Tahminen de benim yokluğum, bu tohumların yeşermesine pürüz olmayacak.

Çünkü hakikat bir kişinin değil, bir topluluğun sorunudur. Lakin yeniden de içimde bir hüzün var. O hüznü susturmak için elimden gelen tek şey dua etmek: “Ya Rab,

bu seferin ruhunu anlamayı ve bir gün bu ruhla adımlamayı

bana nasip et.”

Her sefer, bir kıssanın başlangıcıdır. Lakin benim için bu sefer, adımlayamadığım yolların yasını tutmakla başladı.

İzmir’den Antalya’ya uzanan bu seyahat, yalnızca fizikî bir hareket değil; gönüller ortası köprüler inşa eden bir seferdi. O köprülerin inşasında bir taş bile koyamamış olmanın eksikliği içimde bir ateş üzere yanıyor.

Ey gönül, sana soruyorum: Bir insan, medeniyetin yükünü omuzlamak için bu kadar istekliyken neden kendini dışlanmış hisseder? Halbuki bu seyahatin emeli, tam da bu hissi yaşayanlara bir kapı aralamaktı.

Medeniyet Tasavvuru Okulu, 100 kitabıyla, dersleriyle, kamplarıyla, konferanslarıyla, tiyatrolarıyla, sinemasıyla, yalnızca bir eğitim projesi değil; bu çağın ruhuna bir dokunuş, insanları tekrar özlerine döndürme çabasıydı.

Bu sefer, “medeniyet” dediğimiz o derin kavramın yine inşası için bir adım değil miydi? Zihnen işgal edilmiş bu topraklarda, hakikati yine hatırlatma uğraşıydı.

Yusuf Kaplan hocanın “Şikâyet etme, bir kıssa inşa et” kelamı, işte bu gayretin özeti. Lakin ben o kıssanın içinde bir cümle bile olamadım. O öyküyü anlatan seslerin bir yankısı bile olamadım.

Yusuf Hoca konuşurken ellerinde kalem defter not alan gençleri gözümde canlandırıyorum. Ellerinde taşlar yerine sözler, zihinlerde öfke yerine hakikat. Bu konferanslar, yalnızca bir konuşma değil; bir medeniyetin adalet davetinin sahneye taşınmış haliydi.

O sahnede ilim vardı, irfan vardı, hikmet vardı, hakikat vardı. Ve ben, o hakikatin dışında kaldım. Lakin tahminen de sıkıntı tam burada düğümleniyor. O sahnede olamamak, tahminen de sahneyi daha âlâ anlamamı sağlıyor. Bu seferin tohumları, yalnızca orada bulunanların yüreğine düşmüyor.

Buradan bakarken bile bu tohumların filizlendiğini hissediyorum. Tahminen de asıl problem, bu tohumların bir modülü olmayı kalben istemek, o köklerin bir uzantısı haline gelmek.

O kökler ki, bu topraklarda “medeniyet” denilen o büyük çınarın temelini oluşturacak. Tıpkı Kuşadası’nda atılan o birinci adımlar üzere, bu kökler de bir gün kısımlarını her yere uzatacak.

Belki o vakit ben de, bir yaprak misali, bu çınarın bir kesimi olurum. Ancak artık, kökün uzağında, bir tohum üzere hissediyorum kendimi. Şimdi toprağa düşememiş, rüzgârın peşinde savrulan bir tohum.

Ey Yusuf Kaplan hocam, sizin adanmışlığınızın çantasını bile taşıyamadığım için bu kadar üzgünüm.

O çanta ki, yalnızca bir objenin değil, bir medeniyetin yükünü taşıyor. O yükü bir nebze hafifletmek, bu kıssanın içinde yer almak ne büyük bir nasip olurdu. Lakin artık bu nasibi bekleyen, duasını sessizce eden bir yolcuyum.

Bir çınar olmak için evvel toprakta bir tohum olmayı öğrenmem gerekiyor. Ve tahminen de bu seyahat, benim için bir ders, bir imtihan. Sabırla, tevekkülle, teslimiyetle… Ve tahminen de bu hasret, medeniyetin yasını tutarken kendi öykümü bulmam için bir fırsat.

Bu bir ağıt, evet. Ancak bir hezimetin değil, bir teslimiyetin ağıdı. Gönlümde yankılanan bu hüzün, aslında bir davetin yankısı. Bu davet, yalnızca medeniyetin inşası için değil; insanın, insanlık bedellerinin ve hakikatin ihyası için bir uyanış daveti. Ege’nin, Akdeniz’in yollarında yanan bir ışık var artık.

O ışık, Yusuf Kaplan hocanın kelamlarında, genç talebelerin yüreğinde, medeniyet tasavvuru seyahatine gönül verenlerin adımlarında parlıyor.

O ışık, sırf bir seferin değil, asırlık bir uğraşın işareti. Lakin biliyorum ki bu ışık, sadece yollarda yürüyenlerin değil, kalplerde yer bulanların da rehberi olabilir.

O ışık, benim üzere bir köşede kalmış, fakat gönlü o yola adanmış bir yolcunun da yolunu aydınlatabilir. Zira medeniyet dediğimiz şey, yalnızca adımlarla değil, yüreklerle taşınır. Her adanmışlık, her dua, o büyük çınarın bir yaprağıdır. Artık bu topraklarda yükselen çınarları düşünüyorum.

Kuşadası’ndan Aydın’a, Adnan Menderes Üniversitesi’nden huzur sokağına kadar uzanan o yolları. Orada ekilen tohumları, bir gün göğe yükselecek kısımlarıyla hayal ediyorum. Ve tahminen de bu hayalin bir modülü olmayı kalbimde saklıyorum.

Yolculuklara katılamayışım, ellerimle o çantayı taşıyamayışım tahminen de bir eksiklik değil, bir fırsat. Tahminen bu ağıt, içimdeki köklerin farkına varmam için bir vesile. Ve tahminen de bu hüzün, beni kendi öykümü inşa etmeye çağırıyor.

“Şikâyet etme, bir kıssa inşa et,” dedi Yusuf Kaplan hocam. İşte bu yazı, o öykünün birinci cümlesi.

Medeniyet Tasavvuru Okulu’nun ruhunu anlamak ve o ruhun bir modülü olmak için bir adım. Bu adım tahminen de yalnızca yazıyla değil, kalbimle atacağım bir seyahatin başlangıcı. Şayet bu sefer, benim için bir başlangıçsa, bu ağıt bir son değil.

Aksine, bu yazı bir davet. Kendime, size, hepimize… Çınarların yasını tutmak değil, o çınarların bir yaprağı olmaya aday olmak için bir davet. Ve bu davetin peşinden giderek, bir gün o çınarın gölgesinde buluşacağımıza inanıyorum.

Bu bir kıssa, lakin sonu şimdi yazılmadı. Zira medeniyet dediğimiz şey, tamamlanmış bir cümle değil; her jenerasyonun üzerine yeni sözler eklediği bir metin. Ve biz, bu metnin bir modülü olmaya talibiz.

Şimdi, sabah ezanlarının serinliğiyle Rabbime dua ediyorum:

“Ya Rab, bu kıssada bana bir yer aç. Şayet o tohumlardan biri olacaksam, köklerimi hakikate bağla. Ve beni, bu davetin bir yankısı yap.”