4 gündür Ege ve Akdeniz seferindeyiz MTO’muzun demirbaşlarından Muharrem Kartancı hocamla birlikte. “Ege fatihi” Cemal Demirtaş Bey kardeşimin hazırladığı kapsamlı bir konferanslar dizisi için yollardayız; kent şehir, ilçe ilçe Ege’yi ve Akdeniz’i dolaşıyoruz, dur durak demeden. Direniş, diriliş ve var/oluş tohumları ekmek için.
Seyahatimiz ve konferanslarımız çok zevkli, verimli ve ruh dolu geçiyoruz. Hoş tohumlar ekiyoruz. Bu seyahatimize katılamayan Bursa temsilcimiz Nuri Gür Bey kardeşimin seyahatimize eşlik edemeyişinin hüznünü anlattığı, edebi kıymeti yüksek bir metni sizlerle paylaşacağım Pazar ve Pazartesi günkü yazılarımda. Katılamadığı lakin medyadan takip ettiği uzun soluklu seyahatimizi çok hoş yazmış Nuri Gür Bey kardeşim. MTO talebesi kalitesi, çapı ve farkıyla.
***
Attığınız tohumlar bir gün büyük çınarlar olacak, dedi Halis Arlıoğlu hocamız. Artık o çınarların gölgesinde sığınacak bir avuç yer ararken buluyorum kendimi. Gözlerim ufukta, ayaklarım toprağa kök salmayı arzuluyor. Lakin ellerim bomboş…
Gözlerimde bir damla yaş, dudaklarımda yarım kalmış bir dua. Günlerdir bir hazırlık içerisindeydim. Güya bu seyahat, yalnızca bir sefer değil, hayatın bütün yüklerinden sıyrılacağım bir başlangıç olacaktı.
Her şeyi planladım. Lakin hayat, planlarıma karşılık vermedi.
Bir taş üzere düştü önüme, güya “Dur,” dedi. “Sen kimsin ki bu seyahate hükmedesin?” Bu hüzünle sabah ezanlarının serinliğinde teslim oldum.
“İnşallah,” dedim, yüreğimde büyüyen o çaresizliğin çığlığına karşın. Teslimiyet bir kurtuluştu tahminen de. Lakin tekrar de sormadan edemiyordum: Bu tohumlar neden göğe yükselemedi? Bu çınar neden yapraklarını açmadı?
Biliyor musun, bu seyahatte Yusuf Kaplan hocanın çantasını taşımayı hayal etmiştim. Hocanın o ağır ilmî çantasına küçük bir dayanak olmaktı niyetim. Lakin artık çantayı değil, kendi kalbimin tartısını taşımaya mahkûmum.
Geziye katılamayışımın hasreti, içimde bir ağıt üzere yankılanıyor. Bir yanım eksik, bir yanım yarım. Güya gönlümden bir modül alıp götürdüler. Lakin tekrar de, Rabbime teslim oluyorum.
Bu topraklarda atılan her adım
bir duadır, her adım bir nefestir.
Eğer bu seferde, bu topraklarda bir yerim varsa, nasip olur. Olmazsa, tahminen de öteki bir vakitte diğer bir biçimde. Lakin içimde bir yangın var; bu yangın, sadece bir katılamama hasreti değil, bir eksikliğin, bir nasipsizliğin hüznü.
Şimdi durup o toprakları düşünüyorum. Kuşadası’ndan Aydın’a, Adnan Menderes Üniversitesi’ne kadar uzanan o yolları. O yollarda yürüyenlerin izleriyle şekillenen o seferi. Artık o yolların bir ucunda ben, başka ucunda hasretini duyduğum
o seyahat var. Ve ortada bir boşluk.
Bu boşluk, ne kadar dolabilir, bilmiyorum.
Ey gönül! Neden bu kadar ağırdır ayrılığın yükü?
Neden katılamadığın bir seyahat için, güya bir ömür uzunluğu sürecek bir hasrete mahkûm edilmiş üzeresin?
Oysa ki bu sefer yalnızca bir konferanslar dizisi değildi. Hayır, bu daha derindi, daha manalıydı. Bu, medeniyetin yaralarını sarmaya çalışan, gönülleri hakikatle buluşturmayı sıkıntı edinenlerin sesiydi.
İzmir’de açılan birinci sayfa, Aydın’da işlenen yeni cümleler… Yusuf Kaplan hocanın ilmiyle yoğrulan zihinler, konferans salonlarında yükselen hakikat’in sesi… O sahnelerde hakikatin yankı bulduğunu hayal ettim. Muharrem ağabeyimi, Cemal ağabeyimi, talebe kardeşlerimi düşündüm; yüzlerindeki coşkuyu, yüreklerindeki adanmışlığı…
Ve o adanmışlığın gölgesinde, kendi acizliğimle bir başıma kaldım. Halbuki ki bu sefer, medeniyetimizin ruhunu tekrar diriltmek için bir uğraş değil miydi? Bu ülkenin “zihnen” işgal edildiği bir çağda, bu işgale karşı durmanın, bir kıssa inşa etmenin çabası değil miydi? Öyleyse neden bu kadar çaresizim? Bir tohuma dönüşemeyen bir damla su üzere, neden bu kadar toprağın üstünde kaldım?
Yusuf Kaplan hocanın Kuşadası’ndaki dersi… İnsanları hakikate çağıran o güçlü sözleri düşündüm. O kelamların tesiriyle dirilen kalpleri, yenilenen umutları. Halbuki ben, hocanın çantasını bile taşıyamadım. Bir seferdeki en küçük misyona bile talip olamadan, bir kenarda kalakaldım.Ama tekrar de biliyorum:
Bu seyahat yalnızca bir fizikî hareket değil. Bu, zihinsel bir ihtilal, gönülde bir diriliş.
O toprakları adımlayamamak, tahminen de kendi içimde bir diğer seyahati başlatacaktır. Zira “medeniyet tasavvuru” demek, sırf toprakla değil, ruhla kök salmak demektir. Bir çınar, köklerini toprağın derinliklerine salmadan nasıl göğe yükselebilir?
Bazen düşünüyorum, bir çınar ağacının sessizliği üzereyim. Rüzgâr vurdukça eğilip bükülen, lakin kendi köklerinin farkında olmayan. Bu seferin tohumları tahminen bir gün o çınara dönüşecek.
Ama ben o gölgenin dışında kalırsam ne olur? İşte bu endişe, bu çaresizlik, bu ayrılığın hüznü…Bu hüznü sadece benim üzere bir seyahate hasret kalan anlayabilir. Yolun bir ucunda beklemek, lakin hiç başlayamamak…
Attığım her adımda, ulaşılamayan o menzilin bir adım daha uzağa kayması… Ve o menzilin ötesinde, hakikatin yankısı olan bir sesin bana ulaşması: “Şikâyet etme, bir öykü inşa et!”
Hakikatle buluşmak için çıktığım bu yolda, kendi öykümü nasıl inşa edeceğimi düşünüyorum artık. Şayet bu seferde yer bulamazsam, kendi gönlümde bir sefer başlatmalı mıyım? Bu, tahminen de asıl teslimiyetin kendisidir.
Ey gönül, nerede eksik kaldım? Neden Yusuf Kaplan hocanın medeniyetin inşasına dair o güçlü sesine ortak olamadım?
Gönlümdeki bu yangın, yalnızca bir hasretin mi yansıması yoksa daha derin bir sıkıntıyı mi anlatıyor? Bilmiyorum. Ancak bildiğim bir şey var ki, bu sefer yalnızca toprakları değil, ruhları da ihya etmeye adanmış bir çaba.Aydın’daki Adnan Menderes Üniversitesi’nin o salonlarını hayal ediyorum.
Gençler, ilmin diriltici soluğunu hissetmek için toplanmış. Bir çınar ağacının kısımları üzere, her biri diğer taraflara açılıyor; lakin kökleri birebir toprağa bağlı. Orada söylenen her kelam, atılan her adım, aslında bu ülkenin mukadderatını yine yazmaya bir davet.
Yusuf Kaplan’ın “Öncü Jenerasyonda Karakter İnşası” üzerine konuşmasını gözümde canlandırıyorum. O kelamların her birinin bir mihrap taşı üzere yerini bulduğunu düşünüyorum.
Peki ya ben? Ben bu taşların neresindeyim? O taşların altında ezilen bir damla su mu, yoksa şimdi o taşlara ulaşamamış bir yolcuyum? İçimde bu soruların yankısıyla, Filistin davası için yazılan tiyatro oyununu düşünüyorum.
O sahnede yükselen sesleri, adalet için haykıran gençlerin coşkusunu… Ve kendi sessizliğimle bir defa daha yüzleşiyorum.
