En son 15 Temmuz’u takip eden günlerde hissetmiştim bu duyguyu. Uyumadan evvel uzun uzun haberlere bakıyor, toplumsal medyayı denetim ediyor, bazen geceleri uyanıp tıpkı seremoniyi tekrarlıyor, sabah gözümü açar açmaz birinci işim haberleri denetim etmek oluyordu. “Biz bu köpekleri kovduk kovmasına da sanki memleketin başına bir şey gelir mi yeniden de?” diye sora sora mecnuna dönmüştüm. Nasıl tanımlanır bu duydu bilmiyorum. Nazarımda Türkiye bir bebek, ben de bebeğinin çıkaracağı en küçük sese reaksiyon verip ayaklanmaya hazır bir anneydim güya. Tedirginlik dolu bir sevinçle kaplıydı yüreğim.
Aslan mücahitler tarafından Şam’ın fethedildiği haberi geldi geleli tıpkı huzursuz sevinçle geçiyor günlerim. Suriye ve Filistin dışında her gündem, her mevzu başlığı bana saçma gelmeye başladı. Geceleri yatmadan çabucak evvel “yeni bir şey oldu mu?” diye bakıyorum, sabah uyanır uyanmaz birinci işim “Suriye’de durum nedir sanki?” diye haberlere bakmak oluyor.
Bu defa tedirginliğim ikiye katlandı üstelik. Bir yandan Esed’i, İran’ı, Rusya’yı, Hizbullat’ı, bin türlü emperyalist katili ülkesinden kovan Suriye halkının başına “dışarıdan” bir çorap örülmesinden korkuyorum. Hamaney’in “Suriyeli gençler örgütlenmeli” falan diyerek Şiilere ve Nusayrilere yaptığı davetten bu yüzden nefret ettim mesela. “Asla rahat vermeyeceğiz bu halka” demek bu zira. Allah korusun, yeni bir Rafizi hareketlenmenin sonuçları hem Sünniler hem de Şii ve Nusayriler için çok fakat çok acı olur. Neredeyse 100 yıl sonra huzur ve barış içerisinde yaşama talihi bulan Suriye, tek bir ferdinden vazgeçmemelidir. Anlayacağınız, Şii Azeriler, üstelik haklı durumdayken çıkarları o denli gerektiriyor diye işgalci Ermenistan’a dayanak veren İran, artık de Suriye’de yeni bir karışıklık yeri arıyor. Allah fırsat vermesin.
Diğer yandan bir kaygım da PKK, YPG bilmem ne üzere harf israfı mayın eşeklerinin “Kürt” kimliğini kalkan ederek Suriye’de bir diğer karışıklık çıkarmaya çalışmalarıdır. BAAS rejimi tarafından “Suriye’nin nerdeyse en dezavantajlı kesimi” haline getirilen Suriye Kürtlerinin önünde tarihi bir fırsat vardır. Yeni kurulan Suriye’nin eşit vatandaşları haline gelebilirler, sistemin içinde kendilerine bir taban bulabilirler. Kürtler, emperyalizmin mayın eşekliğini yapan harf israfı terörist örgütlerle ortalarına uzaklık koymayı başarırlarsa olur bu iş. Gördüğüm, izlediğim kadarıyla bu olacak da. Yalnızca bu olurken teröristlerin ne haltlar karıştıracağını öngöremiyorum.
İyimserim elbette. Ancak korkuyorum da işte. Suriyelilerin bileklerinin hakkıyla, söke söke köpeklerin elinden aldıkları ülkelerinin başına en küçük bir şey gelmesi ihtimali telaştan mecnuna döndürüyor beni.
Tam bu karışık hisler içerisinde izledim Dışişleri Bakanı Hakan Fidan’ın Şam ziyaretinde Suriye halkına “Sevgili kardeşlerim” diye başlayan hitabını. Gözyaşlarımı tutmama gerek yoktu. Tutmadım da zati.
Geçen yazımda “yıkıcı emperyal güç-yapıcı emperyal güç” ayrımı yapmıştım, hatırlayacaksınız. Türkiye, an itibariyle bütün dünyaya “yapıcı emperyal güç nasıl olur”u gösteriyor Suriye üzerinden. Ve ben, bu Türkiye’nin o denli hoş, o denli haklı, o denli şahane olduğunu düşünüyorum ki bu hoşluğun, bu haklılığının, bu şahaneliğin başına bir şey gelecek diye de ödüm kopuyor.
Geçenlerde bir konferansta bana “Dünya görüşünüz nedir?” diye sormuştu bir delikanlı. Ben de “An itibariyle dünya görüşüm Türkiye’dir delikanlı” diye karşılık vermiştim. Biz artık ve şu anda çok farkında olmayabiliriz lakin Türkiye “Bir dünya görüşü”nün de ismidir artık. En hoş sözünü de Yunus dedemizin “ben gelmedim davi için / benim işim sevi için / dostun konutu gönüllerdir / gönüller yapmaya geldim” dörtlüğünde buluyor bence bu dünya görüşü.
Romantizm yapacağım biraz, kusuruma bakmayın. Çok isterim “dünya görüşünüz nedir?” diye sorulan insanların, “Dünya görüşüm Türkiye, İslamcı”, “Dünya görüşüm Türkiye, ülkücü”, “Dünya görüşüm Türkiye, solcu”, “Dünya görüşüm Türkiye, sosyalist”, hatta “Dünya görüşüm Türkiye, Kemalist” diye karşılık verdikleri bir ülkede yaşamayı. Yani çok isterim insanların Türkiye’nin ne yapmak, nereye varmak istediğini anlamalarını. İşin burası anlaşılırsa gerisi çorap söküğü üzere gelecektir zira.
Hakan Fidan’ın konuşmasından “Dünya görüşümüz niye Türkiye olmalıdır?” sorusunun yanıtı olabilecek nefis cümlelerle bitireyim: “Sevgili kardeşlerim, 14 sene boyunca sevinciniz sevincimiz, hüznünüz hüznümüz oldu. Kardeşlik ve komşuluk hukuku bunu gerektiriyordu. Bugün Türkiye olarak tarihin yanlışsız tarafında yer almış olmanın haklı gururunu yaşıyoruz. Kıymetli kardeşlerim, inşallah ülkenizin en güç, en karanlık periyodu geride kaldı. İnşallah daha hoş günlerimiz bizi bekliyor. Suriye’nin bütün etnik, dini ve mezhep kümeleri daha memnun ve huzurlu olacak inşallah. Bundan sonraki süreçte Suriye’nin geleceğini belirleyecek olan sizlersiniz. Suriye’nin inançlı, özgür, müreffeh bir ülkeye dönüşmesi sizlerin sayesinde mümkün olacaktır.”
