MHP lideri Bahçeli, Kahramanmaraş merkezli zelzele felaketinin yıl dönümüne ait toplumsal medya hesabından bir paylaşım yaptı. Zelzelelerin yıktığı kentlerin tekrar inşa edildiğini söyleyen Bahçeli, “Ege Denizi’nde yaşanan sarsıntı fırtınasıyla birlikte tekrar nükseden büyük sarsıntı ihtimal ve ihbarlarını dikkate alarak kentsel dönüşümü hızlandırmak, bu hususta da lokal idarelerin daha fazla inisiyatif almalarını temin etmek acil bir gereksinimdir.” sözünü kullandı.

İçlerinde ismini koymak istemedikleri bir kırgınlık hissi ile yaşıyor beşerler. Sanıyorlar ki onunla yüzleşmeye kalksalar o kırgınlık büyüyecek, büyüyecek ve içlerini uzunluktan boya kaplayarak işgal edecek. İşi zorlaştıran asıl şey bu değil ama… Böylesine içeriden kırılmalarına sebebiyet verecek bir sertlikle, bir ihanetle, bir kötülükle ya da bunlara emsal bir öbür şeyle karşılaşmış değiller aslında. Kime kırgın olduklarını düşündüklerinde bir isim gelmiyor akıllarına, bir fotoğraf düşmüyor gözlerinin

Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Vedat Işıkhan, “2022 yılı aralık ayında 1 milyon 888 bin 625 sigortalı personel bulunurken sarsıntı bölgesinde, 2024 yılı kasım datalarına nazaran 1 milyon 936 bin 412’ye yükselmiştir. Bu da bize, emekçi sayısının sarsıntı öncesi sigortalı sayısının da üstüne çıktığını göstermektedir.” dedi.

Özellikle “kalabalık içinde yalnız” olan kimdir? Bu, “ çağdaş insan ”dır. Sözün tam manası ile “yalnız”. Batılı, varlıklı ve yalnız insan. (Batı’da pek çok yalnızlık kıssası, romanı, sineması vardır. Bizde de misal “çakma yalnızlık” öyküleri yapılmıştır). Bizim insanımız yalnız mı? Değil, lakin bir şu kadar vakitten beri “modern” olmaya zorlandığı için yalnızlığa yaklaşmıştır. Daha açık konuşmak gerekirse şunları söylemeliyiz. İçinde yaşadığımız “sistem”; yani siyasî-iktisadî-hukukî ve kültürel

Tabiatın solan çiçeği, kuruyan yaprağı yeni bir çiçekle, yeni bir yaprakla yerine geri koyan bir hafızası var. Ona o hafızayı da bir bağışlayan… Varlık sistematiği içinde her şey birbirine bağlı ve zuhura gelen her şey ulvi düsturlara nazaran hayat buluyor. Hasebiyle bizi oluşlarıyla şaşırtan şeyler, aslında bir saatin hassas iç organlarının muntazaman işlediği üzere o sistematik içinde şaşmadan ve olması gerektiği üzere oluyor. “Yaşam bana daima kök gövdeden beslenen bir bitkiyi anımsatır. Ömrün kök

“Evlenmek” lisanımızda nikâhlanmak, karı-koca olmak mânâlarına gelirse de; “ev” kökünden türediği için esasen “bir konut sahibi olmak” mânâsını da taşır. Televizyonda “Ömür Dediğin” ismiyle yayımlanan bir belgesel var. Seyredenler biliyor ki lisana getirilen hayatların sahipleri yetmişini aşmıştır. Seyirciler ortasında o günleri yaşayanlar anlatılanları kendi anıları ile birleştirip “ne günlerdi be!” diye iç geçiriyor. Genç seyirciler bu anıların lakin hayâlini kurabilir; mânâsını pek kavrayamazlar