Ramazan geldi. Hem o denli bir gelişle geldi ki üzerimizde geçen Ramazan’dan beri biriken ne kadar kir varsa onları tertemiz etmek için geldi. Bir fırsat olarak geldi. Ramazan geldi. Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu da günahlardan kurtuluş muştusuyla dolu olarak geldi. Ramazan geldi. Bütün berbat alışkanlıklarımızdan kurtulmaya, bütün günahlarımıza tövbe etmeye, bütün sevaplarımızı artırmaya geldi. Diğer bir matematikle, öbür bir mühendislikle, öteki bir öykümüz olabileceğine inanmamızı sağlamak

Mehmet Nezir GülHer ikisi de Allah’a adaklarını sunacaklardı. Tartıştıkları mevzuda kimin haklı olduğu böylelikle ortaya çıkacaktı. Kimin adağı kabul edilirse o haklı demekti. Habil hayvancılık yapıyordu, sahibi olduğu ve emanetçisi olduğu hayvan sürüsü …

Duymuşsunuzdur. Dervişe sormuşlar “Allah ile ortan nasıl?” diye. Derviş de yanıt vermiş: “Hep O’nun dediği oluyor, geçinip gidiyoruz.” Bu yanıtın derinliğini insanlara anlatabilme ihtimalimiz kalmadı çünkü bu yanıtın derinliğini anlayabilecek beşerler değiliz. Niye oluyor bu? Bence şundan: Artistlik ile iştigal etmeden yaptığımız neredeyse hiçbir kalmadı. Arkadaşlarından biri, Hacda elinde hesap makinesiyle babamın yanına gelip “hesap ettim, bugün itibariyle namazı bırakıyorum ben” diyerek latife yapmış.

Endülüs fâtihi Târık bin Ziyâd beş bin kişilik ordusu, doksan bin kişilik İspanya ordusunu perişan etmişti. Endülüs, Müslümanların 711’de ayak basıp 1492’ye kadar siyaseten hâkim oldukları İber yarımadasının ismidir. Târık, hükümdarın hazineleri üzerine ayağını koyarak kendi kendine şöyle dedi: “Ey Târık! Dün boynu tasmalı bir köle idin. Gün geldi, Allah seni hürriyetine kavuşturdu. Sonra da bir kumandan oldun. Bugün, Endülüs’ü fethettin ve hükümdarın sarayında bulunuyorsun. Şunu düzgün bil ve hiçbir vakit

Başlığı yanlış okumadınız. Ayşe Barım hem de bütünüyle hatasızdır. Fatih Altaylı’nın bile Barım’ı savunurken çıkmaya cüret edemediği o perdeden konuşarak tekrar söyleyeyim: Ayşe Barım’ın hiçbir kabahati yoktur. Bir kabahat varsa bu, bütünüyle ve yalnızca bize ilişkin bir cürümdür. Zira bizler aslında ülkemizi sevmiyor, hatta ülkemizden tiksiniyoruz. Zira bizler, birilerinin bize neyi nasıl düşünmemiz gerektiğini dikte etmesine bütünüyle müsaade ettiğimiz halde kendimizi “özgür” saymakta ısrar ediyoruz. Zira

Çok uzun vakittir arkadaşız. Hele de 7 Ekim’den sonra kurduğumuz Filistin İnisiyatifi ile gecemiz-gündüzümüz karıştı. Bekir Develi’yi, İslami topluluğun içerik üreticileri ve gençleri için yürek hapına benzetiyorum. Kompleksi yok. ‘Ezildik …