Sünni ve Aleviler, ortalarındaki araya karşın bu topraklarda yüzyıllardır birbirlerine ilişmeden barış ve ahenk içinde yaşıyorlar. 1978’deki Maraş olayları, 1980’deki Çorum hadisesi, 12 Eylül darbesini “olgunlaştırmak” için yapılmış provokas-yonlardı. 1993’teki Sivas olaylarının Alevilik-Sünnilikle bir ilgisi yoktu lakin 1995’teki Gazi olayları Alevileri kışkırtmaya dönük bir hücumdu. Şükür ki bu hadiseler lokal kaldı, kitleselleşmedi, Aleviler de Sünniler de tuzağa düşmedi. Türkiye’de Sünniler

Düş üzere olmaz mı? İnsan öldürmekten, ülke karıştırmaktan, ajanlık faaliyeti yapmaktan bıkıp usanmayan Safevi Şia’sının ve Pers üstünlüğüne dayalı İran emperyalizminin cora giden, cora giderken de arkasında neredeyse 30 yıldır süren bir yıkımdan diğerini bırakmayan Şii hilali hayalinin akabinde bölgede doğacak bir Sünni dolunayı o denli bu türlü değil, bütün öyküyü değiştirebilecek kudrette bir “tarih kırılması” olur. Elbette romantik de değilim, saf da… Bu dediğim sıkıntı olur, hem de çok sıkıntı olur fakat

Hâfız Esed, 1970’de Baas Partisi içinde bir darbe tertip ederek Suriye’de iktidara tek başına el koyduktan sonra, ülkenin Sünnî çoğunluğu içinden kimi isimleri devşirip gücünü pekiştirdi. Esed, Nusayrî azınlığa mensup bir subay olarak Suriye üzere bir ülkeyi direktörün tek yolunun Sünnîlerle işbirliğinden geçtiğini fark etmiş; buna karşılık, birtakım Sünnîler de yeni rejimin imkânlarından faydalanabilmek için Baas’la masaya oturmaları gerektiğini görmüştü. Böylelikle, Suriye’nin sonraki on yıllarına damgasını

Suriye’de 61 yıllık gaddar Baas diktatörlüğü sona erdiğine nazaran, artık sırada her alanda kapsamlı bir onarım süreci var. Savaşın izlerinin silinmesi ve ülkenin fizikî açıdan ayağa kaldırılması, bu süreçte birinci akla gelen husus elbette. Türkiye’nin bu noktada elindeki bütün imkânları kullanacağını ve komşusunun ayağa kalkması için tüm uğraşını ortaya koyacağını söylemeye bile gerek yok. Münasebetiyle, onarımın en kolay kısmının fizikî görünümün onarılması olduğu söylenebilir. Lakin bir