Suriye’de 60 küsûr yıllık Baas rejimi, nihayet çöktü. Rejimin nasıl ruhsuz bir yıkım ve katliam makinası olduğu anlaşıldı. Suriye’de yeni bir devir başlayacak. Türkiye’siz yeni bir dünya kurulamaz. Bu unsur, bir defa daha gerçek oldu Suriye’de. Yeni Suriye bayrakları Türk bayraklarıyla birlikte dalgalanıyor Suriye semalarında.
Modern dünyanın ruhsuzluğunun kaynağı çağdaş mitler üzerinden Suriye’de yaşananları MTO’muzun en parlak talebelerinden Mehmet Varıcı kardeşimin nefis kalemiyle aktarıyorum.
Zihin açıcı okumalar.
***
Kur’an-ı Kerim bize insanın yaratılışını o denli hoş ve hikmetli anlatır ki her okuduğumuzda, üzerimize düşen büyük sorumluluğun yükünü hissederiz. Allah, insanı en hoş surette, eşref-i mahlûkat olarak yarattı; akıl verdi, irade verdi, özgürlük verdi. Lakin bu üstünlük, beraberinde bir vazife getirdi: adaleti ayakta tutmak, zulmü ortadan kaldırmak. İnsanın sorumluluğu yalnızca kendini kurtarmak değil, öteki hayatları da aydınlatmak. Pekala ya bu misyonu unuttuğumuzda? Tarih, bize her seferinde birebir şeyi gösteriyor: İnsan, adaleti terk ettiği anda felaketlere sürükleniyor.
Modern dünya ise bu felaketlerin tabanını hazırlıyor. İnsanın hakikate ulaşma eforunu daha en başından boğan, onu yanılsamalar içinde hapseden bir tertip var karşımızda. Aklıma daima Platon’un mağara alegorisi gelir. Beşerler, gerçeğin yalnızca gölgelerini görür, hakikatin kendisini asla göremez. Ancak Platon’un anlattığı mağarayı bir kenara bırakalım; Kur’an’a kulak verirsek, insanın Allah’ın parıltısına yönelerek cehaletten kurtulma çabasının çok daha büyük ve kapsamlı bir mana taşıdığını görürüz. Hakikate ulaşmak, yalnızca ferdî bir uğraş değil, toplumsal bir sorumluluk, bir şahitlik görevidir.
Mağaralar, insan ruhunun bocaladığı yahut huzura kavuştuğu yerlerdir. İslâm tarihindeki Hira ve Sevr mağaralarını düşünün: biri vahyin, oburu hicretin kapısı. İkisi de hakikate giden yolları açtı. Lakin çağdaş dünyanın mağaraları, bize bu huzuru değil, Sednaya Hapishanesi’nin kasvetli koridorlarını hatırlatıyor. O kasvet ki yalnızca duvarları değil, insan vicdanını da kuşatıyor. Sednaya’nın çığlıkları, Gazze’nin enkaz altında kalan çocuklarının sessiz feryatlarıyla birleşiyor. İşte çağdaş dünyanın hakikati bu: zulüm, adaletin yerini çoktan almış durumda.
Sednaya’dan Filistin’e uzanan bu zulüm zinciri, bir şeyi asla değiştiremiyor: Mazlumun duasının gücünü. Sessizce yükselen o yakarış, zalimin çıkardığı gürültünün çok ötesinde yankılanıyor. Ebabil kuşlarının gagasından bırakılan taşların Ebrehe’ye yağdırdığı gazap gibi… Bu hakikat, bizi Batı’nın mitlerine bakmaya zorluyor. Prometheus, Loki… Özgürlüğe karşın özgürlük için mücadele… Fakat bu mitler, bugün Batı’nın zulmünü yasallaştıran öykülere dönüşmüş durumda. Demokrasi ve insan hakları maskesi altında, İslâm coğrafyasına ihraç edilen baskı ve şiddet projelerini hepimiz görüyoruz. Halbuki İslâm’ın özgürlük anlayışı farklı bir yerde durur: Gerçek özgürlük, Allah’a teslim olmaktan geçer. Zira Allah’a teslimiyetin olduğu yerde zulüm asla barınamaz.
Bu noktada, Batı’nın teolojik ve ideolojik projelerine biraz daha yakından bakmamız gerekiyor. Evanjelist Hristiyanlık’ın Armageddon kehanetlerini ve Siyonist mefkureleri bir düşünün. Bu anlayış, Yahudi halkının var olma hakkını Filistin halkının yok oluşuna eşitleyen tehlikeli bir zihniyeti yasallaştırıyor. Dini bir motivasyon üzere sunulsa da, aslında büsbütün siyasi çıkarlarla örülmüş bir tuzak bu. İslâm ise adaleti ve barışı temel alan bir hayat tertibi önerir. İnsan, yaratılışına uygun halde, bu tertibi hayatına geçirdiğinde özgürleşir.
Benzer durum, Şia anlayışında da karşımıza çıkıyor. Şiaların da Evanjelistler üzere bin yılcı bir anlayışa sahip olduğunu görürüz. Mesih’in dönüşü ile İmam Mehdi’nin bekleyişi, tarih boyunca mezhepsel çatışmaları körüklemiş, bu çatışmalar vakitle zulmü bir dini görev üzere gösteren bir yozlaşmaya dönüşmüştür. İran merkezli bu anlayış, geçmişte Kisra’nın yıkılan burçlarının intikamını alma dileğini beslerken, bugün Siyonistlerle iş birliği yapacak kadar ileri gitmiştir. Mazlumların haklarını savunduğunu tez edenlerin zalimle yan yana durması, bu yozlaşmanın en çarpıcı örneğidir.
Medyanın burada nasıl bir araç haline geldiğini hepimiz görüyoruz. Filistin’de yaşanan zulmü Batı medyasının nasıl çarpıttığını biliyoruz. Fakat yeniden de, bir annenin gözünden akan yaş, geçersiz perdeleri yırtıp atmaya yetiyor. Zira hakikat, birçok vakit sessiz bir çığlıkta zımnidir. İnsanın vicdanı bunu her vakit hisseder. İşte bu yüzden medya okuryazarlığı ve eleştirel niyetin ehemmiyeti, günümüz dünyasında daha da artıyor.
Son olarak, şunu hatırlatmak isterim: Dünya ne kadar karmaşık ve kaotik olursa olsun, ilahi kudrete teslim olmuş insanın eforu, zulmün gölgelerini delip geçecektir. Bugünün baskı ve zulümle dolu mağaraları, Allah’a tevekkül edenler sayesinde orijinal ufuklara açılacak.
Umut asla kaybolmaz. Zira insan, yalnızca zincirlerinden ibaret değildir. İnsan, Allah’ın isteğini arama iradesidir. Ve mazlumun duası, inşa edilen endişe duvarlarını yıkacak güce sahiptir. Günün birinde, hakikat güneş üzere doğacak. O günler yakındır.
