Gazze,
tüm insanlığı
ve
özelde de Müslümanları
savunmaya devam ediyor. Gazze bizleri yola getiriyor, istikamete sokuyor. Çok sık vurguladık ancak bu kelamı zihinlere kazımak gerek; Dünya bir daha 7 Ekim öncesine dönmeyecek!
Tarihin akışı 7 Ekim’de değişti
. Halep’in, Şam’ın
tüm Suriye’nin fethi
ve
zalim Esed’in kaçışı
da bu akışa dahil oldu. Müslümanları Gazze direnişi sarsmıştı, Suriye ihtilali ise kendine getirdi diyebiliriz. Demeliyiz. İslam toplumları, Batı’nın kendilerine biçtiği rolün,
sıkıştırıldıkları kalıpların
dışına çıkarken, özüne ve olması gereken hale dönüyor. Bu cümleyi kurmak için erken lakin çok önemli bir sebebim var:
O da Gazzeli Halid Nebhan Dede.
Birkaç gündür ihtilalin coşkusu vardı üzerimizde lakin dün sabah boynumuz büküldü. Sözlerimiz düğümlendi. Göğsümüze bir yumru oturdu. Bir yakınımız, dostumuz vefat etmişti. Zira kahramanımız, Halid Dedemiz İsrail hücumunda şehitler kervanına katıldı.
Gazze’nin aziz toprağına Halid Nebhan da düştü.
Onu, torunu Rim’in cansız vücudunu sevdiği, gözlerinin içini öptüğü, saçlarını taradığı ve yüzünü sildiği haliyle hatırlıyoruz. Bütün dünyaya,
direnişin fakat iman ile ortaya konulabileceğini
, Gazze’nin
Müslüman cüretiyle savunulacağını
gösterirken, yüreğindeki kor ateşi gözlerinin gülüşüyle de örtmüştü. Birkaç gün sonra (27 Aralık) doğum günü olan torunu Rim ile geçirdiği vakitleri unutamadığını, onun kendisi için daima bir memnunluk ve sevinç kaynağı olduğunu söylemişti.
Canının cananı Rim’e “canım, kalbim, iki gözüm” diye sesleniyordu.
Halid Nebhan, geçtiğimiz Ekim ayında TVNET’e verdiği röportajda şunları söylemişti:
“İnsan kendisine çok kıymetli birini uğurlarken söylediği sözlerin farkında olmaz. Ancak baht ruhun ruhu sözünün çıkmasını gerektirir. Ruhun ruhu sanırım benimle Rim ortasındaki derin alakadan kaynaklanıyor. Onunla oynarken ve ona şefkat gösterirken varlığında huzur buluyordum. Onu kaybedince büyük bir şey kaybettim. Her şeyin sevincini kaybettim. Her şeyin çiçek açtığı o anları kaybettim. Olağan ki benim durumum Gazze şeridindeki tüm aileler üzere. Gazze şeridindeki her aile ya bir baba ya bir çocuk ya da bir anne kaybettiler. Bu görünüm Gazze’nin simgesi oldu. Güya Gazze halkının acısı benim aracılığımla dünyaya ulaştı. Rim’i son kere kucaklarken insan bu anın bir daha yaşanmayacağını hissediyor. Onu bir daha görebilme fırsatım olmayacak. Torunum kalbime çok yakındı. Yaşadığım acıyı tanım edemem.”
Halid Dede’nin o tarifsiz acısı Gazze’nin simgesi oldu evet fakat duruşu da bizlerin de
izzet nişanesiydi
. Müslümanların onurunu, haysiyetini ayağa kaldırdı, Batı’nın
İslam’a tasarladığı “imajı”
yerle bir etti. Abarttığımı, duygusal davrandığımı düşünenler olabilir. Evet abartıyorum, evet duygusalım lakin açın Halid Dede’nin fotoğrafına bir bakın. Sonra da dönün, 2011’den sonra bir anda ortaya çıkarılan D
EAŞ’ın koyduğu vahşet fotoğraflarına bakın.
Baş kesen, insanları canlı diri yakan o canilerin biçimlerini şemaillerini gözlerinizin önüne getirin. Esvaplar neredeyse birebir. Lakin Halid Dede pak torununu büyük bir merhametle cennete uğurlarken,
İsrail ile tıpkı safta durmak istemeyen Batılılara
bir yol açmıştı. Bir kalbin nasıl acıdığını gösterdiği o hali, o içten gülümsemesi ve vakur duruşuyla,
“Müslümanlara zihinlerde biçtiğiniz DEAŞ’lı kıyafetini yırtıp atın. Evvel insan olun. Evvel sivil olun. Evvel barbarların kimler olduğunu çıplak gözlerinizde görün”
dedi.
Algıları yerle bir eden, esvapları parçalayan bu koca adam,
şehit olurken bile İsrail’i bir defa daha mahkûm etti
. Gelecekteki helakını tescilledi. Batılılar yeniden şaşkın. Tekrar hayretler içindeler.
“İsrail, bu yaşlı adamı neden öldürmüş olabilir ki?”
sorularının yağdığı onlarca yorum okudum. Niyesi yok aslında. Niyesi Halid Dede’nin ta kendisiydi. Varlığıydı. İsrail’i köşeye sıkıştıran, Gazze’ye hapseden,
Siyonistleri Avrupa sokaklarına çıkartmayan
yüreğiydi.
O, torunu Rim’e ve imanının mutlak sahibine kavuştu elbette.
Bizlere ise mert ve öfkeli bir miras bıraktı. Yalnızca Gazze direnişinde değil
tarihin akışında da ismin daima anılacak: Halid Nebhan Ebu Diya.
Ruhumuza ruh kattın.
Ruhun şad olsun.
