Şam’daki Saydnâyâ Hapishanesi’nden gelen imgeleri izliyorsunuzdur. Azap sebebiyle aklını yitirip kim olduğunu unutanlar var, tecavüze uğrayan bayanlar ve erkekler (evet erkekler) var, gardiyanların toplu tecavüzü sonucu doğurduğu çocuğunu -babasının kim olduğunu bilemeden- içeride büyüten kadıncağızlar var, ışık görmeden on yıllarını karanlıkta geçirenler var… Asit havuzlarında eritilen cesetler, “yer kaplamasın diye” preslenerek yok edilen vücutlar, mahkemeye bile çıkarılmadan yeraltında senelerce bekleyen mazlumlar…
Bu gördüğümüz, Baas rejiminin Suriye halkına uyguladığı 61 yıllık mezalimin yalnızca ufak bir kısmı. İlerleyen vakit içinde, bütün dehşet verici detaylar ortaya dökülecek, şahitler konuşmaya başlayacak, tahminen mahkemeler kurularak azap ve katliamların faillerinin itiraflarına sıra gelecek. Keza son savaş sırasında öldürülen yüzbinlerce temizin gömüldüğü toplu mezarlar sırasıyla keşfedildiğinde, kaç insanlık dramlarına ve acı öykülere tanıklık edeceğiz.
Bunca kanıt ve işaretten sonra hâlâ Baas-Esed çizgisine yakınlık duyan, yapılanları tevil ederek Müslümanların hunharca kıyılmasına kulaklarını tıkayan ve 40 küsur yıldır her kaidede bu gaddar rejimin gerisinde duran İran’a sempati besleyen, kalbini yoklasın.
“Kalbini yoklasın” dedim amma, Saydnâyâ ifşaatları ortaya çıkmaya başladıktan sonra toplumsal medyada üstünkörü yaptığım bir gezinti bana şunu gösterdi: Bırakın pişmanlık duymayı yahut insanlık ismine bir özeleştiri yapmayı (hatta mahcubiyet hissedip sükûta bürünmeyi), bilakis kendi kurdukları paralel kainatta komplo teorilerinin içinde eşiniyorlardı. Ortalarında dümdüz “Esed’in eline sağlık” diyenler olduğu üzere, “İşkence manzaraları ve hapishane fotoğrafları uydurma; hepsi yapay zekâ işi” halinde saçmalayanlar da vardı. Fark ettim ki, yoklayacak bir kalpleri yoktu. İnsanlık ve vicdan trenini çoktan kaçırmışlardı.
Suriye’yi bilenler yahut Suriye’de bir süre yaşamış olanlar, Baas rejiminin gaddarlığına dair pek çok kıssaya şahitlik etmiştir. Lakin Saydnâyâ’da ortalığa saçılanlar, Esed hanedanının zannedilenden çok daha zalim bir idare kurduğunu gösterdi. Böylelikle, ülkemize sığınan mazlumların nasıl bir canavarlıktan kaçtıklarını, canlarını kurtarmak için hangi bedelleri ödediklerini ve her seferinde salyalarını akıtarak “Bunları geri göndereceğiz!” diyen siyasetçilerin o mazlumlara ne kâbuslar yaşattığını görmüş ve hissetmiş olduk.
Bu vesileyle, Türkiye içindeki ırkçı, faşist ve insanlık düşmanı damarı besleyip azdırmak için, Suriye idaresinin davetiyle Halep ve Şam’ın birkaç sokağına girip çıkan, gece kulüplerini ve diskoları gezerek oralarda yaptığı süflî çekimleri “Bakın, savaş var mı?” naralarıyla iç piyasaya pazarlayan birtakım alçak Youtuber’ları da ifşa etmek gerekiyor. Kelam konusu görüntüler yalnızca Suriye’de yaşanan buz üzere hakikatleri çarpıtmakla kalmadı, birebir vakitte ülkemize sığınan garibanların linç edildiği uğursuz atmosfere inanılmaz gereçler sağladı zira. Kendi mezhebini Ortadoğu’ya yaymak için yüzbinlerce Müslümanın vefatını hiçe sayan İran’ın desteklediği bir azınlık rejimi, ülkemizde sorgusuz sualsiz bir hayran ve destekçi kitlesi bulabildi böylelikle. Mezhepçilik taassubu ve dayanışması, insanlığı geride bıraktı.
Esed-İran cephesinin reklamını yapmaktan çekinmeyen yahut bu cepheye hâlâ sempati duymaya devam edenlerin karşısına, en az onlar kadar inatçı ve ısrarcı biçimde dikilmek gerekiyor. Onların, insanlık kabahatinin ortakları olduğunu hızlarına haykırmak kaide. Siyonizm nasıl övülemiyorsa, Baas da övülememeli. Siyonizm nasıl mahkûm ediliyorsa, Baas ve destekçileri de mahkûm edilmeli. Siyonizm ve Baas ortasında rastgele bir fark olmadığının altı daima çizilmeli. Koskoca bir ülke bayan, yaşlı, çoluk-çocuk demeden yok edilirken, bunun ismini “İsrail’e karşı direniş” koyan ve bilgisiz tabanını bu türlü uyutan mezhepçi fanatizm, artık “yüz kızartıcı bir suç” olarak işaretlenmeli. Müslümanların canlarıyla ve mallarıyla oynanan bu ikiyüzlü oyun, artık son bulmalı. Ortadoğu, Siyonist yayılmacılıkla Şiî yayılmacılığın el ele harabeye çevirdiği bir coğrafya olmaktan kurtarılmalı.
Sözün özü:
Suriyeli muhalifler, farz-ı muhal hiçbir muvaffakiyet kazanamasalar bile, zindanlardaki mazlumların özgürlüklerine kavuşması, bu süreci “zafer” olarak nitelemeye kâfi.
