İran, Esat’a verdiği askerî takviyeden ötürü yeni idareden 30 milyar dolar istedi.
Yeni Suriye dedi ki: O yaptığınız hata idi. Suriye halkına ve ülkenin alt yapısına ziyan verdiniz. Bize büyük kötülük ettiniz. O yüzden biz sizden 300 milyar dolar talep ediyoruz. Gelin hesaplaşalım.
İran bu atılım karşısında dumura uğradı. Yönetici akıllı olmak zorunda. Bakalım bu durum nasıl sonuçlanacak…
Nasreddin Hoca üzere ikisine de hak versek… Bu hesap 300’den 30 düşerek, 270 milyara kapanır.
Suriye’deki iç savaş sırasında canını kurtarmak için gelip sekiz on yıl burada yaşayanlar çoğunlukla lisanımızı konuşuyor. Türkiye’de doğanlar burada büyüdü, gençliğe adım attılar.
Ülkemize küçük yaşta gelip Türkçeyi çok âlâ düzeyde öğrenenler ile Türkiye’de okullarda okuyan ve mezun olanları gördükçe mutlu oluyoruz.
Dil ne kadar kıymetli.
Bizimle birebir lisanı konuşanlarla ortamızda bir bağ kurulmuş oluyor.
Dil birliğini sağlamak her iki taraf için de avantaj demektir.
Bir doktora öğrencisinin iki haftadır derse gelmeyişi hocasının dikkatini çekmiş, sonra bakıyor ki öğrencisi Suriye’nin yeni hükümetinde bakan olmuş.
Bunlar güzel işler.
*
Türkiye’den batı ülkelerine gidip bebeğini orada doğurmak isteyenler…
Çocuğunu küçük yaşta yabancı lisanla eğitim yapan kolejlere gönderenler…
Yüksek tahsilini yahut doktorasını batı ülkelerinde yapanlar…
Yüz yıldan fazla geçmişi var bunların.
İngilizceyi, Fransızcayı, Almancayı çok yeterli konuşuyorlar.
Bazılarının batı ülkelerinde vatandaşlığı ve yatırımları var.
Bunlar da hoş işler lakin birileri de onlara “Bizim çocuklar” gözüyle bakıyor.
Kimse pozisyonunu kaybetmezse… Kim olduğunu unutmazsa… Yabayı, dirgeni, tırmığı hatırlarsa…
Her şey çok daha hoş olur.
Yıllar evvel mahpusa girmiş olan babalar, kardeşler kayıp. Hiçbiri hakkında bilgi yok. Sağ mı, meyyit mü, nerede? Ellerinde fotoğraflarla kayıp yakınlarını arayan Suriyeliler, büyük bir çaresizlik içinde.
Pek birçoklarının mezarı bile aşikâr değil.
Beş on sene öncesine ilişkin fotoğraf ile uzun mühlet azap görmüş birinin son hâli hiç benzemez. Kardeşi olsa tanıyamaz.
“Bir günlüğüne verseler şu Beşar’ı bana. Boş bir hangar içinde tahta iskemleye oturtur, karşısına geçer, bir iki saat hızına bakarım. Tek söz etmeden.
Kimse başını iskemlenin tahta oluşuna takmasın. Zoruna da gitmesin. Kural değil. Öteki türlü bir iskemle de olur, rastgele bir tabure de. Kıymetli olan, o hızı seyretmek.
Kötü muameleye de gerek yok. Boynuna bir tasma takmak kâfi.
Herhangi bir soru da sormam. İstiklal Marşı ve mehter dinletir, karşısında tek başıma çayımı içerim.”
Bir de hapishanede azap görenlere sormak lâzım, onlar ne yapar?
Esat, Esad, Eset veyahut Esed’in ülkesini bırakıp kaçmasına üzülenlerin varlığından haberdar olmak, onlarla tıpkı göğün altında bulunmak, bazen farkında olmadan tıpkı otobüste seyahat yapmak, elbet katlanmak zorunda olduğumuz bir durum.
Ülkemizdeki Suriyeli sığınmacılar aleyhine kampanya yürütenlerin, iktidara geldikleri gün onları otobüslere doldurarak göndereceklerini söyleyenlerin keyfi bugünlerde kaçık.
Belli ki Baas rejiminin son bulması, canlarını sıkmış. Suriye’de âlâ günlere seyahatin kan dökmeden başlaması, o müteharrik arkadaşların zoruna gitmiş.
Önüme bir çığır geldi/ Bir ucu var şar içinde/ Moskova derler kent ki/ Bir kaçak Beşşar içinde
Yad ellerde çarka dönmez/ İçer içer bağrı yanmaz/ Hiç kimse seyrana inmez/ Seyir yok seyir içinde
