Hazreti Ömer’in Kudüs’ü fethi, Fatih Sultan Mehmed’in İstanbul ve Saraybosna fetihleri, İslam geleneğinde ‘eman’ veren, itimat sağlayan, verdiği kelama sadık devletler, kumandanlar ve başkanlar tarih boyunca sırf kitaplarda okuduğu-muz örnekler olarak hafızalarımızda yer etmiştir. Bilhassa Fatih’in Saraybosna Fermanı bu bağlamda konuşulmaya pahadır.
Peki, neden bu bahis varsayım ettiğimizden daha değerli hale geldi?
19.yüzyıl boyunca medeniyetimizin temsilcisi Osmanlı Devleti’nin Batı karşısında yaşadığı mağlubiyetler ve toprak kayıpları, milletin hafızasında derin izler ve yıkımlar bırakmıştır. Buna karşın, 1917-1918 yılları ortasında Hicaz ve Filistin topraklarında Osmanlı ordusu İngilizlerle karşı karşıya gelmiş; Filistin’de mağlubiyete uğramış, lakin Kûtü’l-Amâre’de İngilizleri mağlup etmiştir.
İmparatorluk gururunun bir yansıması olsa gerek ki; Enver Paşa, Rusları Kafkasya’dan atmak için harekete geçmiş, Cemal Paşa ise İngilizleri Süveyş Kanalı’ndan uzaklaştırmak için Mısır seferlerini başlatmıştır. İttihat ve Terakki’nin iktidara geldiği devirde Adriyatik Denizi’nden Afrika’da Libya ve Çad’a kadar uzanan topraklar Osmanlı›nın egemenliği altındaydı. Lakin on yıllık bir müddette bu topraklar işgal edildi ve kaybedildi. Bununla da yetinilmeyip, ikinci yüzyılda kültür emperyalizmiyle derin bir kuşatma altına alındık.
Kültür emperyalizminin en yıkıcı taraflarından biri, Müslümanları terörle özdeşleştirmek olmuştur. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra İslam ülkelerinde sömürgecilere karşı bağımsızlık savaşı başlatan her birey ya da küme, terörist yahut isyancı olarak tanımlanmıştır.
İletişim çağı başlayınca, konvansiyonel devirlerdeki kavramlar daha aşağılık bir sisteme dönüştü. İstihbarat kuruluşları zihinleri manipüle edecek yeni kurgu evreleri başlattı. ABD’de ‹küresel terör› kavramı yaygınlaştırıldı ve buna ‹İslamcı global terör› ekini getirerek, El-Kaide üzere örgütleri efsaneleştirdiler. Böylelikle İslam ülkelerinin rastgele birini işgal etmek için dünya çapında bir bağlantı ve beyin yıkama başarısı sergilendi.
Afganistan ve Irak işgalleri, 11 Eylül taarruzlarından sonra gerçekleşmiş olsa da, evvelden hazırlanan bu konsept üzerine inşa edildi. Yemen, işgal edilmekten beter bir hale getirildi.
Suriye’de iç savaş başladığında DEAŞ diye bir örgüt yoktu. Bir sabah uyandık ki, bir cinayet şebekesi tekbir getirerek insanları öldürüyor. Batının ürettiği en kaba ve istihbarat eseri örgüt buydu. Suriye tabanında binlerce Müslüman katledildi. İran ise bu şiddet şebekesinin muadilini üreterek, Haşdi Şabi isimli kümesi sahneye sürdü. Her iki küme da birebir biçimde hukuksuz cinayetlere imza attı.
Sosyal medya çağında üretilmiş terör örgütlerinin kullanım ömrü, eskiye nazaran daha kısa oluyor. ABD seçimlerinde Trump, “DEAŞ’ı Obama kurdu, Hillary yönetecek” diyerek bir istikametiyle ‘kral çıplak’ dedi.
Yüzyıl boyunca sömürgecilerin kurduğu yahut desteklediği dikta rejimlerinde İslam izzetini ve adaletini görmek maalesef mümkün olmadı. İslam’ın özüne uygun davranma potansiyeline sahip yöneticiler düşman ilan edildi, hükümetten uzaklaştırıldı, ya da darbeyle vazifelerinden alındı.
Bizler, hegemonyaya teslim olarak İslam’ın adaletini, izzetini ve onurunu ne hükümet uygulamalarımıza ne de devletler ortası sıkıntılara yansıtamadık. İslam’ın pahaları gündeme geldiğinde ya şeriatçılıkla ya Batı aykırısı olmakla ya da bilim aykırısı olmakla suçlandık.
Cumhurbaşkanımız, Suriye halk ihtilali hakkında konuşurken, “Tarihin yanlışsız tarafında durduk; zulümden yana olmadık, adaletten ve hakkaniyetten yana olduk,” diyerek gerçek bir duruş sergilemiştir.
Bugün dünyanın bütün önderleri, Suriye ile konuşmak ve yeni kurulacak devletin geleceğine dokunmak için Türkiye’nin kapısını çalmaktadır. İran, Rusya ve Esed rejimi, Suriye halkına işgalci üzere davrandığı için meşruiyetlerini kaybetmiştir. Türkiye ise muhaliflere adil davranarak hakikat yerde durduğu için Suriye halkının inancını ve geleceğini kazanmıştır.
Muhalif kümeler, Halep kentini Esed rejiminden ve çok Şii kümelerden aldığı periyotta intikamcı davranmamıştır. Ne Esed rejiminin askerleri üzere katliam yapmış, ne kiralık Haşdi Şabi milisleri üzere hukuksuz yere adam öldürmüş, ne de Hizbullah üzere hareket etmiştir. O beldenin halkına Müslüman adaletine, izzet ve erdemine uygun bir halde davranılmıştır.
Eğer Halep’te muhalifler, Esed rejimi ve İran üzere intikamcı davransaydı, Şam’ın kapıları onlara açılmazdı.
Suriye’de yeni bir sistem kurmak isteyen muhalifler, sırf 15 gün boyunca İslam izzetinin “i”si kadar bir metanet göstermiş ve bu müddet bile Müslümanların yüzünü güldürmüştür. Bu izzet, onur ve adaletin yeryüzüne yayılması, Batılıların korkacağı kadar büyük bir tesirdir.
Görelim Mevla neyler, neylerse hoş eyler.
