İsrail gözünü bize yanlışsız çevirmeye başladı. (Beklenen gelişme.)
“Türkiye ile savaşa hazırlıklı olmalıyız.”
Basında çıkan haberler yorumlar bu istikamette. Halk basını tesirler, basın halka istikamet verir. Karşılıklı etkileşim. Yani dar bir bölümün görüşü değil bu.
İyi, hazırlıklı olun bakalım.
Ama orada kalın. Daha ileri gitmeyin.
Baştan uyaralım da sonradan demedi demeyin.
Türkler ile savaşmayı göze alan, eline silahtan evvel bir kazma, bir de kürek almalı.
Kendine bir mezar kazmak için. Kazma kürekle uğraşmaktan erinen, kepçe kullansın.
Bu mevzuda diyeceğimiz şimdilik bu kadar.
Son günlerde kaza haberleri çoğaldı. Mevsim tesiri var üzere.
Muhabir anlatıyor: “Beton mikseri ile çarpışan araba âdeta hurdaya döndü. Kazada arabada bulunan iki kişi hayatını kaybetti.”
Ölenlere Allah rahmet eylesin.
Ama bu tabir ne demek artık?
“Âdeta hurdaya döndü” dedikleri araba, buruşturulmuş kâğıt üzere topak hâlini almış. İçinden insanın değil, dokuz canlı denilen kedinin bile sağ çıkma ihtimali yok. Hurdanın da hurdası.
“Âdeta” bunun neresinde?
“Tırıs” veya “rahvan” deseler de fark etmez.
*
Aynı biçimde birinci kar haberinde de israf mahiyetinde “âdeta” kullanımı vardı: “Yılın birinci karı Erzurum’da her yeri âdeta beyaza bürüdü.”
Kar yağınca her yer beyaza bürünür. Mavi veya kahverengi olmaz.
Bu kadarla kalsa yeterli. Çabucak akabinde bir tane daha geldi: “Manzara âdeta kartpostalları andırsa da…”
Manzara her yerde kartpostalları andırır. Erzurum’da da o denli olur, Erzincan’da da.
Her cümleye bir “âdeta” eklemek hiç beğenilen durmuyor. İlgililerin dikkatine arz olunur.
*
Yine de ihtiyatlı olmak lazım. Tahminen onların söylediği hakikat, bizim bildiğimiz yanlıştır. Sonra bir Molla Kasım çıkıverir karşımıza. Gerçi o vakit da İmam Ebu Yusuf’un kelamını hatırlatırız.
Hazret, bir soruya “Bilmiyorum” yanıtını verince, “Hem Beyt-ül maldan maaş alıyorsun, hem de bilmiyorsun” diye eleştirilir. O da meşhur kelamını söyler: “Beyt-ül maldan, bildiklerim karşılığında maaş alıyorum. Bilmediklerim için alsaydım, hazine yetmezdi.”
“Dünyanın incisi” gözüyle baktığımız İstanbul, trafik sıkışıklığında dünya birincisi oldu.
New Yorklar, Tokyolar geride kaldı.
Çin, Hindistan, Rusya daima geçildi.
Direksiyondaki İstanbullu, varacağı yere son bir kilometre kala, on beş dakika sabretmek zorunda kalıyor.
Direksiyondakinin yanında oturan da tıpkı durumda.
Hesaplamışlar, İstanbul trafiğindekiler yılda fazladan 105 saat harcamaktaymış.
O hesapta bir yanlışlık var güya.
Bize o denli geliyor ki o kadar fazladan vakti yalnızca bir günde harcıyoruz güya.
Yıllık 105 saat açıklamasına prestij edersek, günde yirmi dakika kadar kayıp bile düşmez.
O hesap bir daha yapılmalı fakat trafikteyken.
Şu günlerde bir sattırma furyası başladı.
Firmalar birbiriyle kıyasıya yarış içinde.
Ev, otomobil, arsa, tarla ne varsa her şeyi sattırmak için çırpınıyorlar.
– Arabanı satmak için internetten fiyat al.
– Biriyle yetinme, çok yerden fiyat iste, açık artırmayla sat.
– Otomobilin bilgilerini gir, fiyatını algoritma belirlesin.
– Yapay zekâyla konutunun bedelini öğren.
– Yatay zekâyla arsanı sat.
– Vilayetle sat, hiç durma.
– Sat kurtul, satınca memnun ol.
– Satacağım, satıyorum, sattım de rahatla.
– Sahip olduğun ne varsa elden çıkar.
Sormak lâzım onlara: “Nedir zorunuz?”
Diyelim ki vatandaş etkilendi ve zahmetle edindiği meskenini otomobilini bu yollardan biriyle sattı.
Sonra ne olacak?
Var mı bir teklifiniz?
“Satmıyorum ülen!” diye niçin bağırtıyorsunuz adamları ekran karşısında?
O parayla daha uygununu değil, birebir konutu tekrar alma, birebir arabayı yerine koyma ihtimali var mı?
Fakat adamlar bir türlü durmuyor. Habire sattırma uğraşı içindeler.
“Evinizin değerini bilin…
Değerini öğrenin…
Fiyatını belirleyin…
Ederine satın…
Bedeline razı olun…”
Başka bir dileğiniz?
Kafada soru işaretleri belirmekle kalmıyor, peşinden ünlemler, parantezler, noktalı virgüller geliyor…
Ve daha bir sürü şey.
