Bir yanda kendini eğlendirebilmek için tonlarca para harcayan doyumsuz kalabalıklar, bir yanda güç bela bulabildiği bir dilim ekmeği günlere bölen yoksunlar… Bunun ismi global şizofreni!
“Çoğumuzun ruhu, menfaat ve ihtiraslarla yıpranarak bu sonsuz hoşluk âleminin hissini kaybetmiş bir kabuk gibidir” diyor ‘Psikoloji’ kitabında Nurettin Topçu.
Hayatlarında gerçek olduğuna kani oldukları pek bir şey bulamayanlar, gerçekliğini canlarını acıtarak ispatlayan yaralarına sarılıyor. Ne vakit kabuk bağlamaya yüz tutsa yaraları, görünmeyen tırnaklarıyla kanırtıp yine kanatıyorlar.
Şehit Yahya Sinvar’ın ‘Diken ve Karanfil’ kitabından birkaç buruk satır: “O cümbüşün, coşkunun ortasında akan gözyaşlarına bir mana veremezdiniz. Lakin kampta hayat böyledir. Her sevinç bir yerlerde kabuk bağlamış bir yarayı tekrar deşer. Yeni baştan acı anıların kapısını ortalar.”
Nerede içinde yalnızca Antep fıstıklarının kalmış olduğu bir kuruyemiş tabağı varsa, bilin ki çabucak yanı başında yaşamaktan yorgun düşmüş biri vardır.
“Bana söylediğin bütün o kelamlara dokunmaya, kabuklarını kırıp içlerine bakmaya korktum yıllarca!” diye geçirdi içinden, “ve artık söylediklerini sahiden duyabilmek için çok geç artık!”
Özünü korumak ve canlı tutmaya yarayan bir kabuğu var her insanın da meyveler üzere. Özü o kabuğun içinde saklı… Biz çoklukla kabuğunu insanın kendisi sanıyor, bununla yetiniyoruz.
Vitamini kabuğunda denen meyveleri soyarak yiyoruz çoklukla. Manası içinde denen kavramları ise neredeyse hiç çiğnemeden kabuğuyla yutuveriyoruz.
“Kabuklu kuruyemiş yemek yasaktır!” ihtarlarını hiç kimse üstüne alınmıyor; yemeden evvel kabuklarını çıkardıklarına nazaran hiç kimse kabuklu kuruyemiş yemiş olmuyor zira. Pek kimse üstünde durmuyor lakin insanlığın bu türlü kritik mantık yanılgıları da var.
“Bir kabuğun içinde yaşamak sıkıntı değil mi diye sorup duruyorlar daima bana!” diye sıkıntı yandı kaplumbağa. “Bizimki üzere görünür olmadığı için kendi içinde yaşadıkları kabukları göremiyorlar!” diye cevapladı onu salyangoz.
Dalından yere düşmüş bir kestaneyi rahatlıkla bir kirpi yavrusuyla karıştırabilirsiniz, öylesine dikenli bir dış kabuğu vardır. Onu açarsanız aşina olduğunuz o kahverengi tonlarda birbirine sırt sırta vermiş ikiz kestaneler sizi karşılar, yani her dikenli kestane yumağının içi çift kişiliklidir. O kahverengi kabuğu soyarsanız daha ince ve damarlı bir iç kabuk çıkar önünüze. Kestaneye ulaşmak zordur, kendini üç başka kabuğun içine saklar, erişmek istiyorsanız ısrar etmeniz gerekir. Ayrıyeten, ateşe koymadan evvel üstüne bir çizik atmazsanız pişerken patlar, modülleri her yana yayılır. Anlayacağınız, psikoloji ilminin kestaneyi hiç ihmal etmemesi gerekir.
Üstünde mandalina portakal kabuklarının tatlı tatlı tüttüğü o ateşîn sobalar yok artık! Ne oldu pekala, elleri soğuktan sızlayan bütün o al yanaklı çocuklar nereye gitti?
Kabuklarını soyduğum portakallar kendilerini çıplak hissedip utanıyormuş üzere geliyor bana. Elmalar da güya üşüyüp tir tir titriyor. Çok hassaslaştığımı söylüyor beşerler, daha kabuklu olmalıymışım! Ne diyebilirim, tahminen de haklıdırlar!
“Ten yarası kabuk bağlar” dedi meczup, “can yarası bağlamaz!”
