Varmayı umduğumuz bir adresle ortamızda ne kadarlık bir uzaklık olduğunu kestirebilmemiz için, yola çıkarken nerede olduğumuzu biliyor olmamız gerekir. Bunu bilmek, tez edip tıknefes olmak ya da ağırdan alıp geride kalmak türün-den çaresizliklerin devasıdır.
Gideceğin yeri hatırında tutamıyorsan kaybolmaya mahkumsun, hayat böyle!
“Başkaları yürüdü gitti, biz güya daima yerimizde saydık azizim” diye keder yandı yanındakine. Ona yanlışsız dönerek, “Giden var yaklaşır, giden var uzaklaşır” dedi yanındaki.
Bir dağın zirvesinden aşağıdaki düzlüklere bakarsanız yürünecek ne kadar çok yol var dersiniz, aşağılardan dağlara gerçek bakarsanız her yolun sonunda aşılamaz mahzurlar bulunduğunu düşünürsünüz.
Oltayı atan heveskâr siz olabilirsiniz ancak akşama meskene götüreceğiniz balık tekrar de denizin size verdiği kadardır lakin.
“İçinden geçip gittiğimiz vakitlerle tanışmadan, o vakitleri, ilerideki muhayyel diğer vakitler için feda ederek ilerliyoruz. Yaşadığımız hayat, hayali bir hayat kadar dikkatimizi çekmiyor” diye yazmış Ahmet Murat, ‘Kuşlarla Sohbetin Şartları’ kitabında.
Başkalarına söyleyen çoğaldı, kendine söyleyen azaldı. Diğerlerine söyleyen çoğaldı, kendini dinleyen azaldı.
Konuşurken bir an durdu ve “Sen beni dinliyor musun?” diye sordu bayan. Hiç oralı olmadı adam, içinde o denli bir gürültü vardı ki öbür hiçbir sesi duyamıyordu.
Bir papağan başkasına keder yandı: “Şu beşerler yeni bir şey söyleseler de mevzuyu değiştirsek, birebir şeyleri tekrarlamaktan sıkıldım!” Başka papağan başını salladı: “Aynen!”
Bir musibete uğradığında “Neden ben?” diye soranlar, birebir soruyu bir nimete eriştiklerinde de soruyor mu?
Günlük tutmaya niyetlenenlerin sayısı her geçen gün azalıyor; zira düşününce yaşadıklarımızın ortasında kayda bedel pek bir şey olmadığına kani oluyoruz.
Soren Kierkegaard, ‘Kahkaha Benden Yana’ ismindeki yapıtında asli sıkıntımızın ne olduğuna dair asıllı şeyler söylüyor: “Asıl problem kendimi anlamak. Rabbin sahiden benden ne yapmamı istediğini görmek; asıl sorun, benim için gerçek olan bir hakikati bulmak, uğrunda yaşayıp öleceğim fikri bulmak”
Makine olsaydık, şu ana kadar milyon sefer belleğimizin dolmak üzere olduğuna dair ikaz vermeye başlardık. Mümkün olsa da mesela son on yılda belleğimizin kayda geçirdiği şeyleri toptan silmiş olsak; bundan ziyanlı mı çıkarız, yoksa ufak tefek kayıplara karşın rahatlatır mı bu daha çok zihnimizi?
Seksen küsur yıllık ömrünün nihayetinde söylediği son kelam manidardı: “Keşke yaşasaydım!”
Sevgili takipçilerim, ben artık gerçek hayatıma geri dönüyorum, lütfen takipten çıkın, peşimi bırakın! Yoksa hepinizi engelleyeceğim!
Tabiattaki rastgele bir canlının fotoğrafını çekerken “Gülümseyin!” diyen bir fotoğrafçı gördünüz mü hiç? Alışılmış ki görmediniz! Onlar aslında gülümsüyor, bu ikaz yalnızca beşerler için!
“Ne çok insan öldü” diye mırıldandı kendi kendine beyaz saçlı adam, “ve ne birden fazla esasen hiç yaşamıyor!”
