İngiltere Hükümdarı III. Charles ve eşi Kraliçe Camilla, Ramazan’ın başlangıcından çabucak evvel Londra’daki bir restoranda basının karşısına çıktı. Asma Khan isimli Hindistan kökenli Müslüman bir hanımın işlettiği Darjeeling Express’e giden çift, muhtaçlık sahiplerine dağıtılacak yiyeceklerin hazırlanmasına yardımcı oldu. Kral ve Kraliçe, bir yandan yerde bulunan çeşitli milletlere mensup Müslümanlarla sohbet etti, bir yandan da klâsik Hint pilavı biryânî ve hurmaları paketledi.
Her dakikasının ve basına verilecek her pozun ihtimamla planlandığı anlaşılan ziyaret sırasında, Kral III. Charles, dükkân sahibi Asma Khan’a hurmaların nereden geldiğini sordu. “Filistin” yanıtını alınca yüzüne bir “hayranlık” sözü yerleştiren Kral, Filistin’in hurmaların yetiştiği en güzel yer olduğunu söylemeyi de ihmal etmedi.
Asma Khan’ın yerinden sonra Kral ve Kraliçe’nin durağı, İmad el-Erneb isimli bir Suriyeli mülteciye ilişkin olan dükkândı. İmad ve ailesi 2015’te İngiltere’ye sığınmış, gerekli yasal müsaadelerin sağlanmasının akabinde da 2020’de kendi Suriye restoranlarını açmış. Kraliyet çiftinin burayı bilhassa ziyaret etmesinin yerin şöhretini ne kadar artıracağını söylemeye bile gerek yok elbette.
Kral III. Charles ve Kraliçe Camilla’nın Ramazan pozları, özellikle iki taraftan çok dikkat cazipti:
Vaktiyle “üzerinde güneş batmayan imparatorluk” olarak anılan İngiltere, sömürgelerini vakit içinde birer birer terk etmek durumunda kalsa da, kendine has üslubu ve yaklaşımıyla, farklı milletlerle münasebetlerini eskisi üzere sürdürüyordu. Müslüman azınlıkları ülkesine kabul ederken son derece rahat davranan İngiltere, onların çeşitli yetenek ve kontaklarını da böylelikle içeriye taşımış oluyordu.
Meselenin, kendileriyle alaka tesis edilen milletler açısından da manası büyüktü. İngiltere’yi kendilerini kucaklayan ve himaye eden bir baba üzere görüyorlar, dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar, -bilerek yahut bilmeyerek- İngiliz menfaatlerine hizmet etmeye başlıyorlardı. Afrika’dan Asya’ya, İngilizlerin denetimindeki bütün networkler önlerine açılırken, İngiliz devlet aklı da eski sömürgecilik sistemini -bu kere son derece istekli paydaşlar aracılığıyla- sürdürmeye devam etmenin keyfini çıkarıyordu.
Hesaplı imajların ve ince ayarlı görüntülerin eşlik ettiği medya kampanyalarının ışıltıları içinde, İngiltere’nin Hint Alt Kıtası’nda yahut Bilâdüşşâm (Suriye, Filistin, Irak, Ürdün ve çevresi) topraklarında sebep olduğu yıkım kimseciklerin aklına bile gelmiyordu. Kral’ın dükkânını “şereflendirdiği” o Suriyeli esnaf muhtemelen, kendisini ta Londra’lara savuran DAEŞ tiyatrolarının art planındaki İngiliz elini görmedi bile. Keza III. Charles’ın Filistin’i hurmalar üzerinden överken sergilediği kelamda samimiyet, İslâm dünyasında kaç ellerin alkışa koyulmasına sebep olmuştur.
İslâm coğrafyasında böylesine derin yıkımlara, çatışmalara ve parçalanmalara sebebiyet veren, çizdiği çapraşık sonlar hâlâ savaşlara yol açmaya devam eden bir ülkenin, bugün Müslümanların zihin dünyasında ve şuuraltında neredeyse hiçbir negatif iz bırakmaması, üzerinde uzun uzun düşünülmesi gereken bir konudur. Elbet bu durum, İngiltere ismine, kendi emperyalist amaçlarının tahakkuku noktasında gerçek bir muvaffakiyettir.
Londra’yı uzaktan izlerken, insan kendi ülkesindeki İslâm düşmanlığının derinliğine de esef etmeden duramıyor doğrusu. Çabucak her gün, farklı kılıklar ve kılıflar altında karşımıza çıkan bu düşmanlık, Türkiye’de bilhassa daima kaşınan faal bir fay sınırının bulunduğunu gösteriyor. İsimleri ve soy isimleri Müslüman, Arap ve Osmanlı olan birçok şahsiyetin, İslâm aksiliğinin en koyu biçimlerini sergiledikleri bir ülke Türkiye. İslâm düşmanlığı -“din düşmanlığı” demiyorum, çünkü kelam konusu hasımlığın yalnızca İslâm’a ve Müslümanlara yöneltildiği görülüyor- Türkiye’nin en yaman ve can yakıcı sosyolojik gerçeklerinden bir tanesi maalesef.
Osmanlı bakiyesi bir ülkede böylesine kararlı ve örgütlü bir düşmanlığın varlığı, ülkemizin son 200 yıllık tarihini tekrar ve üzerinde düşüne düşüne okumayı gerekli kılıyor.
