Danışmanlık firması Mercer’ın, dünya genelinde 450’den fazla kentte ömür şartlarını değerlendirdiği “Yaşam Kalitesi Araştırması”nın sonuçları açıklanmış.
Uluslararası firmaların bu kentlerden birinde çalışacak “expat” konumundaki elemanlarının ‘özlük hakları’nın kıymetlendirilmesi için bir rehber niteliği taşıyan ‘Yaşam Kalitesi Endeksi’ birebir vakitte ülkelerin ‘yumuşak güçleri’ (soft power) hakkında da değerli ipuçları veriyor.
Firmanın Türkiye CEO’su Dinçer Güleyin’in açıklamalarına nazaran; araştırma şu parametreler üzerinden yürüyormuş: Güvenlik, sıhhat hizmetleri, eğitim ve kültürel entegrasyon; harika hava şartları, ekonomik dalgalanmalar ve öbür zorluklar…
Bunun için de büyük olasılıkla, kesin belirtilmemiş olsa da trafik de önemli bir rol oynamıştır… Sonuçlara nazaran; hayat kalitesinin en yüksek olduğu birinci 10 içinde 4 İsviçre kenti yer alırken, bu yıl listede İstanbul 134’üncü, Ankara ise 138’inci sıradaymış.
İsterseniz “450 kent içinde 130’larda kaldık” diye sevinebilirsiniz… Lakin bu iki büyükşehrimizin belediye liderlerinin ‘kent markası’ ve algısından birinci derecede sorumlu olduklarını da unutmayalım… Sanki ne düşünüyorlar dersiniz…
İşte “2025 yılında eserimi nasıl satmalıyım, hangi özelliğini geliştirmeli, onun tanıtımında neyi öne çıkarmalıyım” diye dertlenenlerin tahlil bulması gereken birinci sorudur; “Tüketici ne istiyor…”
Cevabını Aksoy Araştırma’nın tüketicilerin kaliteye dair algılarını ölçümlemek maksadıyla hayata geçirdiği “Türkiye’nin Kalite Markaları” araştırmasında bulmak mümkün olabilir. Çalışmanın raporunda şu tahlillere yer verilmiş:
* Satın alma süreçlerinde kaliteyi önemseyenlerin oranı yüzde 92,2’ye varmış. Bu bireylere nazaran kalite, dayanıklılık demekmiş.
* Bu bağlamda kalite ve fiyat ortasında istikrar kurabilmiş mal ve hizmetlere ilgi görece artıyormuş. Yani, tüketicinin kaliteden kastı, en kaliteli eserleri değil, kendi kısıtları içerisinde erişebileceği en kaliteli eseri almakmış.
* Eser ve hizmetlerde ‘kaliteli’ olduğuna dair yaratılan algılama, diğer bir deyişle tüketicinin kaliteli ürüne/hizmete ulaştığı konusunda ikna olması, onu ‘mutlu’ ediyormuş. O nedenle pazarlama irtibatı stratejilerini salt ‘fiyat rekabeti’ üzerine kuran ve kalite vurgusunu ihmal eden markaların kaybının yüksek olacağı öngörülmüş.
* Evvelki yıllardaki araştırmalar kalite arayışında besinin öne çıktığını gösterse de şu sıra teknoloji birinci sıradaymış. Bu da meselesiz bir aygıta erişebilmek motivasyonundan kaynaklanıyormuş.
* “Sadece kıymetli eserler kaliteli olur” ön kabulü kıymetli oranda değişmiş.
* Ayrıyeten, Türkiye’de üretilen eserlerin dayanıklılığına dair inanç giderek artmış. Neden olarak iki etken sıralanmış: 1. Yerli üretimin başta ihracat eksenli olmak üzere değerli bir rekabetçi ortam yaratması. 2. Yükselen milliyetçilik.
Markası ismine ders çıkarmak isteyenler için pek çok data sunan bu ve gibisi tahlilleri dikkatle izlemekte fayda görüyoruz…
Türk Telekom CEO’su Ümit Önal, daha evvelki yıllarda olduğu üzere yeni yılı saha çalışanlarıyla birlikte karşılamış. Bu yıl Mardin’deki fiber dönüşüm operasyonları yürüten işçiyle birlikteymiş.
Birkaç sene evvel yılbaşında -15 derecede Erzurum’da çalışmaları sürdüren takımıyla çekilmiş görüntüsünü, üniversitedeki öğrencilerimize bir ‘lider iletişimi’ örneği olarak izletmiştik.
İletişim çalışmalarında önderin pozisyonunun vakit zaman yanlışsız anlaşılamadığını görürüz. Meğer gerek bireysel/özel ömrüyle gerekse de kurumsal kimliğin taşıyıcısı olarak başkan (ya da sözcü ki tıpkı kişi olmak zorunda değildir), tüm bağlantının temeli, oluşturulmak istenen algılamanın temel ögesidir.
Kurum ya da kuruluşların bedellerinin temsilci başkanlardır. Bunun tarihimizdeki en hoş örneği Atatürk idi. Yeni kurulmuş Türkiye Cumhuriyeti’nin gerek ülke içinde gerekse de yurt dışında nasıl algılanacağı onun liderliğine bağlıydı.
Sakıp Sabancı ve Rahmi Koç da birbirinden son derece farklı, lakin kurumun bildirilerini tam da olması gerektiği, yani stratejik olarak planlandığı biçimde aktaran iki liderdi…
Bu bağlamda Türk Telekom markasının ‘tagline’ının “Değerli Hissettirir” olduğunu hatırlamakta fayda olabilir… Yani firma, aldığı aksiyonlarla pek çok farklı ileti iletse de bunların tamamının “Değerli Hissettirir” tabiriyle örtüşmesi gerekir… Yılbaşı günü, gece yarısında, alanda çalışan işçiye ‘değerli hissettirmek’ için atılan bu aksiyon, iç irtibatın hudutlarını aşar ve tüm amaç kitleye markanın kimliğiyle ilgili mesajı lideri aracılığıyla ulaştırabilir kanaatindeyiz.
