Son vakitlerde bulunduğum ortamlarda, bilhassa de Anadolu’da,
Ketebe’ye yapılan övgülerin
muhatabı oluyorum. Şunun şurasında kurulalı yedi sene olacak lakin kümemizin yayınevi hacimli işlere imza attı.
Tabuları yıktı. Kompleksleri dağıttı.
Bir işi “
iyi yapmak
” ile kaliteyi ortaya koymak ortasında büyük fark var. Ketebe de kitaba, bilgiye, fikre, okumaya ve yazmaya verdiği kıymetin karşılığını kısa müddette gördü.
Kendi hesabımdan paylaştığım ‘
Beraber Okuyalım
’ görüntülerinden olsa gerek Ketebe’de çalıştığımı sananlar var. Açıkçası çok hoşuma gidiyor. Takdirleri de tenkitleri de toplayıp Furkan Çalışkan’a getiriyorum. Bu ortada orada çalışmıyorum ancak işimizin de derdimizin-davamızın da bir yanı aslında Ketebe. Ben Ketebe’yi şırıl şırıl akan bir pınar olarak görüyorum. Besliyor. Temizliyor. Göze ve gönle hitap ediyor. Dinlendiriyor. Derinleştiriyor ve taşıyor.
Benzer takdirleri yeniden bizim kümemizin dijital platformu GZT için de çok duyduk. Kaliteli ve özgün yayıncılık karşısındaki şaşkınlıklara şahitlik ettik.
GZT kendini süratle aştı.
Takipçisi için daima güncellenen
başucu bilgi kitabına
dönüştü. Kendisi de genç olan Doğukan Gezer’in kurduğu takımın gücü ve haberden şaşmama disiplini,
medya kesiminin büyük açığı olan “etkileşim tuzağını” da boşa düşürdü.
Ve GZT bir ay önce, büyük bir hamasetle “geleneğe dönüş” atağı yaparak televizyon kanalına dönüştü. Muazzam bir ilgi var. Beklentiler yüksek. Zira taze geçmişi ortada. Çok değil bir yıl sonra
GZTTV’den de çokça bahsedilecek.
“Yeni Şafak müellifi çalıştığı kurumun yayın markalarını övüyor” diyenler olacaktır. O denli bir gayem yok. Marka marka yazmaya kalksam yazı dizisi çıkar o başka problem. “Marifet iltifata tabidir” demişler.
Demek ki Yeni Şafak’ın yıllar evvel ortaya koyduğu ‘Türkiye’nin Birikimi’ olma argümanı, öylesine lisana getirilmemiş.
Gelelim yazının seyrine…
‘Meksika Sınırı’
programı ÜLKE TV’de (
öncesinde Haber7 TV)
başladığında genç bir muhabirdim. Yıl 2007’ydi sanırım. Tam da Türkiye’nin uçurumlardan döndüğü vakitler. Üç genç edebiyatçı;
İsmail Kılıçarslan
,
Tarık Tufan
ve
Selahattin Yusuf
, ekranda; memleket sıkıntılarını, şiiri, sanatı, romanı, edebiyat akımlarını, kahrolası istikrarları, emperyalizme direnmeyi ve Türkiyeliliği derinlemesine konuşuyor, aslında bir meydan okuma yapıyorlardı. Yıllar sonra anladım ki
Meksika Sonu “Allah’ını seven defansta durmasın, forvete gelsin” davetiymiş.
Darbe süreçlerinden; edebiyata, kültüre, sanata, mizaha, sinemaya yönelecek mecali kalmamış, son olarak üzerinden 28 Şubat geçmiş, AK Parti iktidarını ayakta tutmanın politik hengamesini vermekten öteki talihi olmayan
İslamcılar yedikleri yumrukları saymayı bırakıyordu.
Pekala, mecnun üzere okumuş, birbirlerini damıtmış bu çok bilen genç ağabeylerimiz tam olarak ne söylüyorlardı? Bence,
“Bakın biz mütedeyyin dindar edebiyatçılar olarak, birilerinin tekelindeki büyük sorunları; laiklerin -Kemalistlerin-sekülerlerin koyduğu bariyerlerin dışına çıkararak ele alıyoruz. ‘O o denli değil’ derken ‘bu böyledir’ tezini de ortaya koyuyoruz”
diyorlardı. Heyecanla ve gururla izliyordum. O vakitler, -benim de gazeteciliğe başladığım- haftalık çıkan
Gerçek Hayat mecmuasının inşa ettiği bir yer vardı.
Mecmua elden ele dolaşırdı. İşte o okurlar, bir mühlet sonra Meksika Hududu ile daima izleyiciye dönüşmüştü. Yani İslami topluluğun; gündem, kültür ve edebiyat üreticileri yine, biraz da tanınan kültür yaparak uzunluk vermeye başlamıştı.
Süreklilik, kalite, vizyon, argümanlı olmak ve sıkıntıların üzerine cüretle gitmek ise yoldaki işaretlerdi.
Özetin de özeti; Meksika Sonu kültürel üretim ateşinin harlandığı kült programdı. İsmail, Tarık ve Selahattin ağabeylerimiz ortadan geçen vakitte
yazmayı, konuşmayı ve en mühimi de eleştirmeyi bırakmadılar.
Her biri bir hudut taşı oldu. Şimdilerde etraflarından yeni edebiyatçılar, romancılar, şairler yetişiyor. Yenilerin kitaplarını da büyük oranda Ketebe basıyor.
İlk şiirlerini Cins yayınlıyor. Öyküler evvel Post Öykü’de arz-ı endam ediyor.
Bu ortada İslami topluluk olarak sabırla üretmeyi de öğrendik. Anladık ki günümüzün en afili kavramlarından olan ‘ekosistem’ o denli bir günde inşa edilmiyormuş.
“Abicim biz yapamayız, dal adamların ellerinde” sızlanmasından sıyrıldık.
Mesela 3 yıl evvel Doğal yoktu. Netflix, izleyicisine eşcinselliği hazmettirirken çoluk-çocuk nereden ne izleyecek telaşına düştük evvel. Sonra da “
biz yaparız, daha uygununu kurarız
” inancı yeşerdi. Ve oldu. Zira
Gassal
dizisi hayatın en yalın ve tek gerçeği olan vefatı memleketin merkezine oturttu.
Magazin haberleri bile ölümlü dünyayı hatırlatıyor.
Şimdi hatırladım da AK Parti iktidarına savaş açacak materyal arayan kartel medyası ve bir kısım sekülerler bir vakitler Zincirlikuyu Mezarlığı girişinde yazan
“Her canlı vefatı tadacaktır”
(Ankebut/57) ayeti kerimesine kafayı takmışlardı. Allah’ın kelamından rahatsız olmuşlar. Bir CHP’li, “Çok hudut bozucu” demiş ve periyodun Başbakanı Erdoğan’ı amaç almıştı. Açtım arşivleri okudum, tahminen müstakil bir
Gassal
yazısında değinirim diye ayrıntılara girmiyorum. O günlerde o vaktin medyası da çeşitli çevrelerden görüşler almış. Gülmemek elde değil. Şu; sağda solda anasının babasının yahut kocasıyla-karısıyla cinsel hayatlarını anlatarak ünlü olmaya çalışan
ofansif mizahçılardan çok daha kaliteli espri materyalleri var inanın.
Bu ortada
Gassal
çok başarılı. Zira yalın. Samimi.
Çünkü bir gassalı gassal üzere yansıtmışlar.
Vefatın ideolojisini çok kıvamında yapmışlar. Dine, dindarlara çamur atmamışlar. Ortada sekülerlerin cehaletine vurup geçmişler. Haliyle de T
abii platformu Zincirlikuyu’nun kapısındaki ayet kadar rahatsız etti.
Saç-baş yoldurdu. Birincisi, mahalleden kovdukları Ahmet Kural dala oyunculuk nizamı verdi. İkincisi, daha büyük bir sorun; çoluk çocukları
Gassal
izleyecekler. Mevti bilecekler. “
Ölüm var, Allah var. Din var
” diyecekler. Üçüncüsü ise facia: T
abii vakitle ekosistemini kuracak.
Yeni oyuncular yetişecek. Yeni senaryolar yazılacak. O roller de
Netflix için LGBT’cilik oynayanlara verilmeyecek.
Burayı uzatırım lakin yazı artık bitmeli.
Bu ortada
Suriye’deki ihtilali gelecekteki tüm tartışmaların merkezinde tutacağız.
“Yahu çok erken yorumlar bunlar” diyenler olacaktır. Hakikat, vakti gelmedi şimdi lakin
rüzgârın da sesi duyuluyor.
Zira 8 Aralık ile coğrafyamızdaki istikrarlar de değişecek. Bakış açıları şekillenecek.
Sanat, sinema, edebiyat ve medyada taşlar yerinden oynayacak.
Kültürel iktidar yalnızca ülkemizde değil, bu gücü elinde tutanların halkı sindirdiği tüm toplumlarda kaçınılmaz formda el değiştirecek. Bu gidişata da kendimce öbür bir yazıda değineceğim. Şu sufle ile bitireyim: Etrafınızdaki gençler neleri okuyorlar, neleri izliyorlar, hangi kültürel etkinliklere gidiyorlar, ne tıp atölyelere devam ediyorlar bir bakın ve “
ilerlemeyi
” gözlemleyin lütfen…
