Nuh Aslantaş hoca ilgili tabloyu yollayınca tekrar hatırladım. Kudüs’ün Müslümanlar elinden 1917’de çıktığını düşünürsek bu mübarek kent toplamda tamı tamına 1176 yıl Arap, Kürt ve Türk Müslümanların elinde kalmış. Yahudiliğin ortaya çıkışından itibaren kentin yani aslında Mescid-i Aksa yurdunun Musevilerin elinde kaldığı müddetse toplamda 498 yıl. Milattan evvel 586 yılından, milattan sonra 638 yılında Hz. Ömer tarafından fethine kadar kentte hiçbir vakit Yahudi hâkimiyeti kelam konusu olmamış. Babilliler, Romalılar, Pitomeler üzere medeniyetlerde olmuş kent.
135 yılındaki Bar Kohva isyanının akabinde kente girmeleri yasaklanan Museviler, kente bir daha girmeyi nasıl başarmış dersiniz? 638 yılında kenti fetheden Hz. Ömer’in müsaadesiyle.
638’den 1917’ye kadar (aradaki yüz yıllık Haçlı hâkimiyetini saymazsak) Emevilerin, Abbasilerin, Tolunoğullarının, İhşidilerin, Fatimilerin, Selçukluların, Eyyübilerin, Memlüklülerin ve Osmanlıların elinde olan kentte Museviler, Hristiyanlar ve Müslümanlar huzur içerisinde yaşamışlar.
Bu, burada bir dursun.
Esasen Suriye coğrafyası da böyledir. Kudüs’ten de evvel, 634 yılında Şam’ın fethi sonrası Müslümanların eline geçen Şam coğrafyası o tarihten 1917’ye kadar Müslüman’ın hâkimiyetinde, lakin tıpkı vakitte Nusayri’nin, Hıristiyan’ın, Dürzi’nin birlikte yaşadığı bir coğrafya olagelmiştir.
Irak da böyledir. Lübnan da böyledir. Mısır da böyledir. İdareleri bir formda daima Müslümanların elinde olan bu coğrafya vakit zaman İslam devletlerinin kendi ortalarında el değiştirmiş olsa da buralarda yaşayan farklı dinler, farklı inanışlar, farklı etnik kümeler daima varlıklarını sürdürebilmişlerdir. Ta ki o “büyük kesinti”ye kadar.
Bu da burada bir dursun.
Gelelim “o büyük kesinti”ye. Yani bu coğrafyanın maruz kaldığı emperyalist maksatlı sömürge dönemine… Bu emperyalist periyot bu coğrafyaya kan ve gözyaşından ayrıca bir şey vermemiştir. Azınlıkların çoğunlukları baskıyla, mevtle, zulümle yönettiği bir çoraklığa dönüşmüş “insanlığın barış adası” diyebileceğimiz bu coğrafya bu süreçte.
Suriye deneyimi böyledir mesela. Fransız sömürgeliğinin akabinde BAAS deneyiminin tez vakitte “azınlığın çoğunluğu yönettiği bir tiranlık” haline gelmesinin Suriye’ye ağır, çok ağır bedeller ödettiğini içinde bulunduğumuz şu günlerde görüyoruz.
Çoğunluğun ve iktidarda olmayan azınlığın zahmet çektiği, zulüm gördüğü; insanların inançları yüzünden ötekileştirildiği, düşmanlaş-tırıldığı bu coğrafyalar artık hepimizin de gördüğü üzere “sürdürülemez” duruma gelmiş haldeler. Emperyalist Batı, “petrole çökmek”, “İsrail’in varlığını sürdürmek”, “ilgili ülkenin zenginliği sömürmek” üzere son derece yırtıcı gayelerle Irak’ı, Suriye’yi, Lübnan’ı, Mısır’ı, Filistin’i “toz toprak ülkesi”
haline getirmekten
asla çekinmiyor.
İşte Suriye ihtilali, tam da bu yüzden bu coğrafya için “peşine düşülecek bir umut ışığı” olarak değerlendirilmeli. Coğrafyada artık “sürdürülemez” hale gelmiş iktidarların, artık tahammül edilemez hale gelmiş emperyalist baskıların o denli ya da bu türlü, bedel ödeye ödeye “paranteze alınması” periyodunu başlatabilir Suriye ihtilali. Böylece Filistin başta olmak üzere tüm coğrafyanın evvelce olduğu üzere hoş, çoğulcu, “dürüst ve İslam” günlerine kavuşma rotası açılmış olabilir.
Suriye, çok dinlilik, çok dillilik, çok milletlilik bakımından inanılmaz varlıklı bir coğrafyadır ve bu zenginlik Suriye’yi Suriye yapan temel ögedir bence. Dürüst ve İslam bir çoğunluğun bu çok sesli koroya huzur ve memnunluk getireceğini tüm dünyaya göstermenin yolu da Suriye ihtilalidir işte.
Çoğunluğun 100 yıldır yok sayıldığı, düşmanlaştırıldığı, katledildiği bir ülkede “rövanş” değil huzur kelam konusu olursa o denli hoş şeylerin kapısı açılır ki şaşar kalırız. Bu bakımdan da Suriye ihtilalini ben, hem Müslümanların hem de tüm insanların umut ışığı olarak görüyorum. Bu deneyim bu topraklarda zati vardı ve artık tekrarlanabilir. O yüzden bu umuda sarılmak ve bu umudu yaşatmak en kritik görevlerimizden biridir.
Yazıyı bitirmeden beni eline geçen her fırsatta mezhepçilikle, İran aksiliğiyle suçlayan İran casuslarına da bir çift kelamım vardır. Her çeşitten mezhepçilik de her çeşitten “dincilik” de ayağımın altındadır. Ayağımın altında olan bir öbür şey de her tipten emperyalist pisliktir. Suriye halkının İran’ın Suriye’den defolmasına sevinmesinin sebebi “mezhepçilik” değil, İran’ın 1 milyon insanın vefatından birinci derecede sorumlu olmasıdır. Artık ağlayarak rehber cübbesi koklayıp kendinizden geçmeye de, coğrafyamız çok değerli gelişmelere hamileyken başınızı kuma ya da Kum’a gömmeye de devam edebilirsiniz. Bizim, gözümüzün bebeği üzere bakmamız gereken bir ihtilalimiz ve ayağa kaldırmamız gereken bir ülkemiz var. Uğraşamam sizinle. Vaktime yazık.
