Birinci Dünya Savaşı bittiğinde, Batı medeniyeti doruğa ulaşmıştı. Yüzyıllardır kendilerine kan kusturan; hudutlarını, bugünkü Almanya, İtalya, İspanya hudutlarına kadar genişletmiş bir imparatorluğun başşehrini işgal etmişlerdi.
Bir istikametiyle, İslam medeniyeti ile Batı medeniyeti ortasındaki büyük çabada Osmanlı Devleti, İslam dünyasının tek temsilcisi olarak yıkılmıştı. 1900 yılında Adriyatik’ten Arabistan Yarımadası’na, bütün Ortadoğu’ya, Afrika’nın ön çizgisi olan Yemen’e kadar her yer Osmanlı topraklarıydı. Lakin ortadan yalnızca 20 yıl geçti ve koca bir imparatorluk yerle bir oldu.
Dedelerimizden, Birinci Dünya Savaşı ve Kurtuluş Savaşı anılarını canlı canlı dinledik. Bizim çocukluğumuz, Osmanlı’nın gerilemesi, Batı’nın meydan okuması ve başta İslam ülkeleri olmak kaydıyla Batı dışı toplumların sefaleti üzerine tartışmalarla geçti. Yenilmişlik psikolojisi, o denli belalı bir durumdur ki, daima yenileceğinize dair bir inanç doğurur. Ümitsizlik, teslim olmak insan onurunu en çok zedeleyen şeydir.
Bir imparatorluk bakiyesi olan bu büyük milleti, evvel Batılılar örseledi. Daha sonra CHP zihniyeti galiplerin safına geçerek Anadolu insanını ikinci kere yıkıma uğrattı. Osmanlı’nın yenilmesi, Müslümanların geri kalmışlığının tek sorumlusunun İslam dini olduğu tezini merkeze alarak; Çağdaş Batı ideolojisinin tek çıkar yol olduğunu, Çin Kültür İhtilali benzeri bir biçimde ceberut bir şeklide uygulamaya soktular.
Aradan yüzyıl geçti; Türkiye, tekrar bölgesel bir güç haline geldi. Daha evvelki yazılarda, jeopolitik, ekonomik, güvenlik ve tarihi misyon ve Erdoğan’ın liderlik gücünün bu süreçteki tesirleri ele alınmıştı.
Son on yıldır Türkiye, tarihi misyonu olan bölgelerde, global seviyede dış siyaset tesiri üretmeye başladı. Türkiye’nin var olan gücü ve tesiri bütün dünyada kabul görmektedir. Libya, Somali, Katar, Karabağ, Kıbrıs, Ukrayna-Rusya savaşı, tahıl krizi ve daha birçok bahiste gücünü ortaya koymuştur.
Suriye’de ihtilal niteliğinde bir değişim yaşandı ve Baba-Oğul Esad rejimi çöktü. Çok süratli bir formda başlayan bu ihtilal sürecinden sonra birçok tartışma başladı.
Bugün ele alacağımız temel husus, Ortadoğu’da oyun kurucu güçlerin İngiltere ve Fransa’nın elinde olmasıydı. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Ortadoğu birçok devlete bölündü; bağımsızlık savaşlarına karşın, diktatörler eliyle Ortadoğu’nun bahtı, ABD ve bağlı devletlerin elinde şekillendi. Bu ülkelerde yaprak kımıldasa, Batılı istihbarat teşkilatlarının parmağı olduğu iması, iman seviyesine ulaştı.
Medeniyetlerin yükselişi ve düşüşü, daima bir döngüdür. Bir medeniyet yükselir, düşüşe geçer; öbür bir medeniyet güçlenir. Sezai Karakoç’un yapıtlarında sıkça zikrettiği “gündönümü” bu olsa gerek. Son on yılda Türkiye, adım adım güçlendi. Eşzamanlı olarak Batı’da bir güç kaybı var.
Türkiye’nin son on yıldır ekonomik olarak güçlenmesi, kalkınmasını ve gelişmesini Batı’dan bağımsız olarak tamamlaması, bir devlet olarak tarihi misyonunu yine üstlenmesi ve Erdoğan’ın güçlü liderliğiyle pekişen “Yeni Türkiye” gücü, bölge ülkeleri ortasında Türkiye’den daha çok hissedilmektedir.
Biz, vaki olan işlerden hareketle mi kendi ülkemize ve liderliğine inanacağız, yoksa ülkemizin gücüne, misyonuna ve liderliğine güvenip ardında mı duracağız? Bu işin ardında İsrail var, bu işin gerisinde Amerika var tezini yalnızca CHP’liler, liberaller ya da Batıcılar savunmuyor. İslamcılık ve milliyetçilik geleneğinden gelen birçok isim, Türkiye’nin imkanlarına güvenme konusunda problemler yaşıyor. Emperyalizm, bizi köle pozisyonuna indirgemek için iki yüzyıllık bir emek harcamış, biz de istekli köle olma konusunda uyumlu davranmışız.
Çocukluğumda bir anlatıma rastlamıştım: Mısır’da bir konağa konuk gelir ve gece konaktan sesler gelirmiş; konuklar kaygıdan kaçarlarmış. Bir gün yürekli bir adam konağa konuk gelmiş, endişe senaryosu işlemeye başlamış. Yürekli adam, “Kim iseniz çıkıp gelin, ben buradayım. Gücünüz varsa, hesaplaşalım!” demiş ve ellerini çırpınca tavan yarılmış ve hazineler dökülmeye başlamış. Kıssayı anlatan mütefekkir, Batı’nın kasvetli dehşetlerini yenmek için bir örnek vermişti.
Dünyada jeopolitik istikrarlar esaslı bir biçimde değişiyor. Güç istikrarları artık Batılı devletlerin lehine değil, bilhassa kendi bölgemizde ve yakın coğrafyamızda en güçlü oyun kurucu Türkiye ve Sayın Erdoğan’dır. İki yüzyıldır ezilmeye ve horlanmaya alışmış zihinlerin, bu yeni duruma inanması kolay olmayacak.
Sait Halim Paşa’dan Necmettin Erbakan’a, Erdoğan’a uzanan siyasal fikir geleneği, şu temel inanca dayanıyordu: Biz büyük bir milletiz; dünyada kurulan imparatorlukların yarıdan fazlasını kurmuş ve Osmanlı Devleti’ni bir medeniyete dönüştürmüş bir misyona sahibiz. Ülkemizin ve bölgemizin geleceğini, kardeş ülkelerle birlikte inşa edeceğiz. Bu nüfuz alanı yalnızca İslam ülkeleriyle hudutlu değil; Ukrayna-Rusya savaşında dahi tesirini göstermektedir.
Sonuç olarak: Bugün Ortadoğu’da yaşanan büyük dönüşüm, Türkiye’nin gücünü yine tanımlamakta ve bölgesel bir önder olarak yükselişini sürdürmektedir. Fakat, geçmişin kalıplarından kurtulmak, bilhassa de Batı’nın uzun müddettir süregelen hegemonyasına karşı çıkmak, toplumda kıymetli bir değişim gerektiriyor. Görelim Mevla neyler.
