Bugünkü yazımı, AK Parti’nin kongreye giderken yelpaze genişletmesiyle ilgili ikinci yazı olarak yazmayı düşünüyordum. Lakin, Suriye’deki gelişmelerle birlikte PKK’nın akibetinin gündeme gelmesi ve kongre süreçlerine kadar vakit olacağı için, can yakıcı bu mevzuyu ele almanın daha sağlıklı olacağını düşündüm.
Zamanı gelmiş bir fikirden daha değerli bir şey yoktur. Tahlil süreci, yanılgısıyla sevabıyla bu ülkede ortaya atılmış en değerli siyasi adımdı. Suriye iç savaşının varlığı, global emperyalistlerin o devirdeki gücü, bu süreci 10 yıl geciktirdi.
Ortadoğu jeopolitiği kökten değişti. Suriye iç savaşı başladığında ABD, Rusya, İran ve Esad rejimi kesimli da olsa, AB ülkelerinin her biri bölgenin aktif aktörlerindendi. Vaktin ruhu Türkiye lehine işlemeye başladı. Bugün bölgenin en faal gücü Türkiye oldu. Bir evvelki devrin bütün aktörleri, Suriye sürecine katılmak için Türkiye’nin kapısını çalmak zorunda kalıyor.
Suriye gövdesiyle birlikte sistemin bir kesimi olarak İran ile ikincil bir güç olarak da hava gücü ve bütün yetenekleriyle Rusya’nın tesirinde bir ülkeydi. Bir manada Suriye müstakil bir devlet olamamış, Esad rejiminin ülkesi haline gelmişti.
Başta İran olmak üzere bu aktörlerin hiçbiri, Suriye’nin bütünlüğünü düşünerek tertip kurma arayışına girmediler. Bilhassa İran, 20 yıldır uyguladığı ve bugün iflas etmiş olan “Komşu ülkeleri kaos içinde tutmak, İran’ı inançlı kılar” tezinden ötürü, tıpkı ABD üzere, Suriye’nin modüllü durumundan mutluydu.
Suriye halkının %90’ı Sünni ve Esad rejimine karşı muhalefetten oluşmaktadır. Diktatör bir öndere sahip olan devleti Nusayrilerin de ne kadarının sevdiği başka bir soru işaretidir. Kanaatimce bugün Nusayriler, özgür bir ülkede yaşayacakları için bayram ediyorlardır. İran, Esad rejimi ve Rusya, Suriye halkına işgalci üzere davranarak meşruiyetlerini kaybettiler. Buna karşılık, Türkiye Suriye halkının bütünlüğü, üniter bir devlete sahip olmaları ve Suriye’nin geleceği konusunda adaletli ve hakkaniyetli bir yaklaşım sergileyerek, muhaliflerle birlikte tertip kurucu bir üstünlük kazandı.
Üç aktörün meşruiyetini kaybettiği bir ortamda, bir terör örgütü hangi saiklerle işgal ettiği topraklarda tutunabilir? Bugün Suriye’nin yeni idaresi ismine Ahmet Eş-Şara, “Kürtler, Suriye’nin asli ögesidir; bir terör örgütü tarafından temsil edilmeye gereksinimleri yoktur” daveti yaptı.
Suriye’de PKK’nın işgal ettiği bölgelerin %80’inde Araplar ve Türkmenler çoğunluktadır. Elde tuttuğu bölgenin lakin %20’sinde Kürt nüfus çoğunluktadır. Bu bölgelerdeki nüfusun yarısı Türkiye’ye ve Barzani’ye sığınmış durumda ve hiçbiri PKK/PYD’nin işgal bölgesine geri dönmedi.
PKK’ya muhatap olan bölge halkı, şiddetle terörizmi yaşadıklarını, şahsen Türkiye ve Batıya göç edenler anlatıyor. Aylan bebeğin ailesi, neden PKK belası yüzünden kaçıp denizlerde boğulmayı göze aldı?
Başlangıçta ABD, DEAŞ ile uğraş için İran ve Esad’ın yol verdiği PKK’yı kendi namına paralı asker haline getirdi. Tahlil süreci sona ererken, Celal Talabani’nin, İran ve ABD’nin sözcüsü olarak PKK’ya Irak, Suriye ve Türkiye’den müteşekkil bir devlet vadetme tezi bugün hezeyan derecesine kaldı.
ABD ile Türkiye ortasındaki müzakereler, PKK’dan fazla DEAŞ üzerinden yürütülmeli. ABD idaresi ve halkı, DEAŞ’ı organik bir örgüt olarak görüyor; varsın o denli olsun. Türkiye DEAŞ konusunda itimat verdiği takdirde, PKK/PYD’nin çok da umurunda olmadığı kanaatindeyim.
PKK, Suriye’de Kürtleri kimin karşısında koruyacak? Şayet Kürtlerin bir siyasi temsili olacaksa bu durumda meşruiyeti kalmayacaktır. Yabancı savaşçısı olmayan bir ordu içerisinde yer alınması en makul olanıdır. Anadolu’da bir tabir vardır: “El atına binen tez iner”
Sayın Bahçeli’nin fitilini ateşlediği ve Sayın Erdoğan’ın güçlü bir halde sahiplendiği yeni süreç, Suriye’de PKK’nın kendisini feshederek demokratik süreçlere katılması sonucunu doğurabilir.
Suriye üzerinden yürütülen diplomatik adımlar devam ederken başka yandan Öcalan ile görüşmeler şimdilik sürecin tahliline olumlu bir takviye olarak görünüyor.
Bugün, Irak’ta, Suriye’de, Libya’da ve Lübnan’da tertip kurma fikri, terör örgütlerinin var olma tezinin önüne geçti. Vaktin ruhu budur. Umarız herkes bu vizyonu hakikat algılar.
Türkler, Kürtler ve Araplar, geçmiş bin yılı birlikte inşa ettiler; gelecek bin yılı neden birlikte inşa etmesinler? Türkiye Yüzyılı’nın manası, bu değil mi? Görelim Mevla neyler.
