Kimsenin beni tanımayacağı bir yerde… Herkesin herkese kimse olduğu bir yerde demek istiyorum tahminen de…

Dilim dışarıda “ya dafi, ya mani, ya Allah” diyerek gözyaşı döktüğüm bir dem için yaşayıp gideyim mi? Veyahut şu: “Elhamdülillah veşşükrülillah.” Veya şu: “Ya baki entelbaki.”

Arkamdan “adamın biri varmış” desinler. Adamın ismini bilmesin kimse. O denli yok olayım ki hatta, “adamın biri varmış” dediklerinde kimse merak etmesin adımı. Yalnızca tahminen o mecliste bir kul “iyi adammış ama” diye geçiriversin içinden.

İnsan bunun için yaşayıp bunun için ölmek dururken öteki ne için yaşayıp öbür ne için ölmeli ki aslında?

Sahi sorun diğerdi.

Adamın biri varmış. Ateşe taparmış. Demiş ki bir gün kendine “ulan, benim dedem de, babam da bu ateşe taptı. Bu ateş de adamsa ben elimi onun içine soktuğumda elimi yakmaz.” Sokmuş elini, yanmış eli. “Böyle ilah mı olur ulan?” diyerek varmış gitmiş Malik bin Dinar’ın yanına. Demiş ki “sizde ne var?” Anlatmış Malik. Demiş ki adam: “Güzel dinmiş. Nereden giriyoruz?” Müslüman olmuş böylelikle.

Adam Müslüman olunca Malik bin Dinar “çoluk çocuk var mı?” diye sormuş. Adam “elinizden öpsünler, altı tane” demiş. “İş güç?” demiş bu sefer Malik. “İşim gücüm günlüktür. Günlük çalışır, günlük yerim” demiş adam. “O halde ortamızda üç beş toplayıp sana yardım…” diyesi olmuş Malik, kesmiş kelamını adam. “Efendi” demiş, “ben Mecusi iken çoluğumu çocuğumu aç bırakmayan Allah, ben Müslüman olduktan sonra da aç bırakmaz zahir. O yüzden duymamış olayım bu teklifi.”

Ertesi sabah mescide gitmiş adam. Namazdan sonra da emekçi pazarına. Bilcümle çalışanlar iş bulmuş lakin adamın yanına gelen olmamış. Adam mescitte namazlarını ikame edip akşam konuta eli boş gitmiş mecbur. Hanımı “hani bir şey yok mu?” diye sorunca adam mahcubiyetinden “bugün bir işverenin yanında işe girdim, lakin akşam işvereni göremedim. Yarın alacağım yevmiyemi nasipse. Hele konutta az çok ne varsa kaynat da çocuklar yesin. Ben aç değilim zaten” demiş.

Ertesi sabah tekrar mescide gitmiş adam. Tekrar emekçi pazarına gitmiş. Tekrar cümle emekçiler iş bulmuş da bunun yanına uğrayan olmamış. Adam tekrar namazlarını kılıp eli boş dönmüş eve. Hanım demiş ki “evde yiyecek bir damla bir şey yok. Yeniden mi elin boş?” Adam demiş ki “patronu bugün de göremedim. Hele yarın olsun bakarız. Sen çocukları oyalayıyer.” Hanımı da yeterli bir kadıncağız adamın. Ocağın üzerine boş tencereyi koymuş, çocuklarına “yemek ha artık pişti, aman birazdan olacak” derken uyutmuş hepsini.

Olmuş üçüncü gün. Adam yeniden mescitten sonra doğruca emekçi pazarına. Yeniden cümle personeller iş bulmuş, bizimkinin yüzüne bakan yine yok. Akşam namazından sonra elini açmış adam, demiş ki “Yarabbi, beni neyle sınarsan sına, ben senin dininden dönmeyeceğim. Beni açlıktan öldürsen de dönmeyeceğim. Lakin çoluk çocuk aç. Onlara bir deva lütfet.”

Çarnaçar, duadan sonra dönmüş meskene. Sanıyor ki çoluk çocuk perişan, hanımı çaresiz. Ancak meskenden şenlik sesleri, kahkahalar, hoş yemek kokuları geliyor. Varıp meskene girince hanımı koşarak gelip beyefendisinin ayaklarının tabanına bir kese altın bırakmış. Demiş ki “bey, senin bu işveren nasıl hoş biri olmalı ki bugün konuta bir adamını yolladı. Adam dedi ki ‘beyine söyle, İşveren çok mutlu onun çalışmasından. Yaptığını yapmaya devam etsin.’ Sonra da bu altınları bırakıp gitti. Ben de altınlardan birini bozdurup çocuklara yiyecek aldım.”

Ne anladım ben bu işten? Şunu: İsteyeceksen kuldan isteme, umacaksan kuldan umma. Kul dediğin eksiktir. İsteyeceksen, umacaksan eksiksiz olandan, tam olandan, eksiksiz olandan iste. Lakin O’ndan isteyeceksin diye sebebe sarılmayı da ihmal etme. Her sabah kalkıp git emekçi pazarına. Başına bir iş geldiğinde de “bana niye bunu yapıyorsun?” diye sorup da gül üzere insanlığından olma. Teslim ol, rahatla. İtaat et, kurtul.

Ne o? Yeniden de inanamadın mı birinin konutunun kapısını çalıp bir kese altın bırakabileceğine? O da senin bileceğin iş kardeş. Debelen dur o halde. “Ben yaptım hepsini, ben oldurdum, ben oldum” demeye devam et. Gerine bakmadan kaç. Önünde değilmiş üzere. Gözünün önünden diğerini görme. Gerinde değilmiş üzere. Dünyadır kardeş. Var biraz da sen oyalan.

Allah, eyvallah.