“Amerika Sen Busun” şiirimi yazalı yirmi yıla yakın oluyor. O şiiri yazdığım devirde iki temel kanayan yarası vardı dünya Müslümanlarının. Biri Afganistan, başkası de Irak.
Aradan geçen yirmi yılda Afganistan ve Irak büyük oranda “bağımsız ve regüle” iki devlet haline geldi. Tekrar ortadan geçen yirmi yılda Suriye’de çok büyük bir iç savaş oldu ve bitti. Libya bir iç savaş atlattı, Yemen’de iç savaş durumu sürüyor, Doğu Türkistan’daki zulüm konusunda değişen hiçbir şey olmadı ve Gazze, iki büyük soykırım teşebbüsünün üstesinden geldi. Türkiye ise tabiri caizse badire üzerine badire atlattı fakat şükürler olsun ki bütün badirelerden çıkmayı başardı.
Bu yirmi yılda İsrail, ABD, Çin, Rusya ve İngiltere’nin yani klasik emperyalist beşlinin yanına İslam coğrafyasında emperyalist gayeleri olan ve bu amaçlar için her türlü işbirliğine ve tertibe açık bir güç olarak İran da eklendi. Gerçi, Suriye Devrimi’nin akabinde oldukça beli kırıldı lakin yeniden de bekleyip göreceğiz İran’ın bu emperyalist maksatları için neleri göze alabileceğini.
Yine bu yirmi yılda ABD’nin “giderek zayıflayan bir emperyalist güç” olduğunu da müşahede ettik daima birlikte. Başka yandan İsrail’in yenilmezlik miti yerle bir oldu. Libya’da, Afganistan’da, Suriye’de, Bangladeş’te, Somali’de, Sudan’da, Irak’ta ve birkaç İslam ülkesinde daha işler o ya da bu oranda Müslümanların istediği üzere şekillenmeye başladı. Sırada Mısır’ın, Ürdün’ün, hatta Suudi Arabistan’ın olmaması için hiçbir sebep de görünmüyor aslında.
Sarı manyak Trump, “yenilmez bir Amerika’nın muzaffer komutanı” olarak değil, tüm bu gerçekleri algısal olarak da olsa zayıflatmak için yapıyor bence yaptıklarını. Gazze planından Grönland’a, Panama’dan Meksika’ya, Ukrayna’dan Afganistan’a yaptığı çılgın açıklamaları daima bu zaviyeyi hesaba katarak dinliyorum ben.
Her vakit söylediğimi tekrar söyleyeceğim. Sıkıntılara biraz geniş perspektiften bakarsak ABD’nin zayıflamasının “tepe taklak bir hızla” değil ancak gözle görülür biçimde olduğunu rahatlıkla görebiliriz. ABD içerisinde küreselci-ulusalcı çatışmaları, arkası ardı kesilmeyen doğal afetler, ekonomik daralma, AB ile sonu gelmez gerginlikler vd. derken 2000’lerin çabucak başında “tek kutuplu dünya hayali” kuran ABD’nin gelinen noktada “başrolünü korumak için efelenen yaşlı bir aktör” üzere davrandığını görmek mümkün.
Bu, burada bir dursun.
Filistinli muharrir Muna Havva, “Trump Gazzelileri sürgün edebilir mi?” başlıklı kıymetli bir yazı yayınladı.
Havva, Trump’ın sürgün planının imkânsız olduğunu söylediği yazısında, bu planın konuşulmasının ziyanlı tesirinden de kelam ediyor haklı olarak. Trump’ın, sürgün planını dünya gündemine sokmasının biri kendisine, başkası İsrail’e, oburu de uzun vadede Filistinlilere temas eden üç hedefi var Havva’ya nazaran. Kendisine temas eden yanı “içerde yediği haltları gözden kaçırma” gayesi. Ki, bu hayli anlaşılır. Amerikalıların gözünden kaçırarak bir şeyler yapmaya başladı Trump. Bunları olabildiğince az reaksiyonla geçiştirmenin yolu da gündemi bir bomba ile saptırmak. Gazze sürgünü planı tam da bu bomba işte.
Planın İsrail’e temas eden tarafı da çok açık. Dünya, İsrail’in Hamas karşısındaki büyük hezimetini, alçaltıcı yenilgisini konuşmak yerine sarı manyağın sürgün planını konuşuyor.
Gelelim uzun vadeli hedefe. Hiç kimsenin aklında Gazzelileri yurtlarından sürgün etmek yokken Trump bu sürgünü konuşulur hale getirdi. Havva bu noktada diyor ki: “İsrail’in hücumları durdurulmalı sorununu konuşmak yerine Filistinlilerin alternatifleri neler diye konuşmaya başlamamız isteniyor.”
Trump’ın Gazze planı, konuşulma biçimiyle “oldukça şeytani bir propaganda kampanyası”na dönüşmüş durumda. Yani, İsrail’in mağlubiyetinin, Hamas’ın zaferinin ve Trump’ın yediği haltların üzerine serilmiş bir örtü üzere duruyor.
İnanıyorum ki biz çabadan geri durmaz da olanı biteni gerçek değerlendirirsek Allah bu örtüyü kaldırır ve bu aptallar topluluğunun planlarını başlarına geçirir.
