Suriye’deki halk ihtilalinden elbette büyük bir memnuniyet duyuyorum.
Baas diktatörlüğünün çökmesi tarihi bir zafer.
Suriye halkının sevincini ve coşkusunu yürekten paylaşıyorum.
Ama görmemiz ve konuşmamız gereken gerçekler var.
Ortada baştan sona yıkılmış bir Suriye var.
Derin ve acılı yaraların oluşturduğu bir kutuplaşma var.
Derin yarılmalardan kaynaklı güvensizlikler var.
Bu kutuplaşmalar ve güvensizlikler canlı fay çizgileri olarak orta yerde duruyor.
Doğrudur, büyük bir özgüven ve umut var.
Ama bir o kadar da ümitsizlik ve belirsizlik var.
Devrimi gerçekleştiren güçlerin şimdi bütünleşik olmamalarından kaynaklı bir sorun var mesela.
Devrimci güçlerden oluşmuş bir kurulun olmaması ve ihtilalin yalnızca HTŞ ve lideri ile anılması şu anki sevinç ve coşku atmosferi hasebiyle bir sorun olarak görülmüyorsa, bu bir probleme dönüşme riskinin olmadığı manasına gelmez.
Bütün devrimci süreçler bir formda iç iktidar kavgalarını bünyesinde taşırlar.
Bunun olmaması sağlanabilir mi?
Elbette sağlanabilir.
Gördüğüm kadarıyla Türkiye’nin eforu bilhassa bu doğrultuda.
Devrimi gerçekleştiren güçlerin bir kurul çatısı altında iradelerinin birleştirilmesi ve hükümetin herkesin demokratik temsilini sağlayacak bir biçimde oluşturulması olmazsa olmaz bir değere sahip.
Siyasi ve askeri akıl tekleştirilmezse enfekte bir ortam kaçınılmaz hale gelir.
Bu durumdan en fazla yararlanacak ülkelerin başında da ABD gelir.
ABD bu modüllü iktidar yapısından yararlanarak kendini başat güç haline dönüştürebilir.
Şu anki sessizliği, sürecin hiçbir yerinde olmamasıyla alakalı bir durum değil elbette. Tam aksine el altından sağladığı bağlarla inşa sürecindeki başat rolüne dönüşecek olgunlaşma evresini bekliyor olmasıdır.
Evvela alandaki güçlerin çatışmasını sağlayacak, sonra devrimci güçlerin ihtilafına oynayacak, eş vakitli olarak an itibariyle Şam’daki idaresi elinde bulunduran HTŞ liderliğiyle bağlar geliştirecek, Colani lakaplı Ahmed el -Şara’ya istediği hükümeti kurması halinde takviye verme kelamında bulunacak, yalnızca Suriye’nin iç istikrarı için değil El-Şara liderliğindeki Yeni Suriye idaresinin başarısı için kendi dayanağının nirengi değere sahip olduğunun görülmesini sağlayacak, sonrası kolay.
IŞİD’in sahneye sürülmesi tesadüf değil.
PKK’yı elinde güçlü bir kart olarak tutmasının sebebi bu.
IŞİD var olduğu sürece ABD’nin başını çektiği koalisyon Suriye’den çıkmaz.
IŞİD Türkiye’ye karşı kullandıkları PKK kartını oynamak için de bulunmaz bir münasebet.
Suriye’nin iç istikrarı ve toprak bütünlüğü için her iki terör örgütünün olmaması gerek.
ABD’nin her iki terör örgütünden vazgeçme kaidesi, Yeni Suriye’nin başat gücü olarak kabul edilmesine bağlı.
Bu İsrail’in güvenliği ve İran’ın etkisizleştirilmesi için de hayati değere sahip.
ABD’nin başını çektiği Batı’nın takviyesinin Yeni Suriye için hayati kıymete sahip olduğuna Yeni Suriye liderliği inanır yahut inandırılırsa ABD bütüne sahip olmak için modülden vazgeçebilir. Yani PKK’ya olan dayanağını çekebilir ve IŞİD’in tasfiyesinde rol oynayabilir.
Şayet ABD’nin PKK’dan takviyesini çektiğini görürseniz biliniz ki yeni Şam idaresiyle perde ardında bu türlü bir ittifak siyaseti geliştirmiş demektir.
ABD Suriye’de Erdoğan liderliğindeki Türkiye’nin kurucu aktör olmasını hem kendi çıkarı hem de İsrail’in güvenliği açısından asla istemez.
Türkiye ile birlikte hareket etme koşulunun neyi içereceğini söylemeye bile gerek yok.
Suriye alanında ABD-Türkiye işbirliği de arbedesi da önemli riskler içeriyor.
Yeni Suriye idaresinin bu süreçteki kararı belirleyici olacaktır. ABD’nin başını çektiği Batılı devletlerin takviyesini Türkiye’nin takviyesine tercih eden bir rota izlerlerse Esed idaresinin bir öbür versiyonuna kendilerini dönüştürmüş olurlar.
ABD ve Batı ile düşmanlaşmak gerektiğini salık verdiğim sanılmasın. Aksine Yeni Suriye’nin inşa sürecinde yalnızca ABD ve Batılı güçlerle değil Rusya ve İran üzere ülkelerle de dostça bağlar geliştirmeleri gerektiğine inananlardanım.
Benim dikkat çektiğim konu, Yeni Suriye’nin yabancı güçlerin kendilerini sahip ve efendi görecekleri konumların oluşmasına müsaade verilmemesidir.
Bu çerçevedeki oyun planları karşısında oyun bozucu bir siyasal akla sahip olunmasıdır.
Yeni Suriye idaresini Türkiye’den uzaklaştıracak oyun ve tuzaklara düşülmemesidir.
Türkiye bir ABD, İngiltere ve Rusya değildir.
Türkiye “yabancı güç” değildir.
Türkiye’yi “yabancı güç” üzere gören bir Suriye siyasal aklı oluşursa bu Suriye’yi hem asıl yabancı güçlerin hükmettiği bir ülke pozisyonuna düşürür hem de Suriye’de yeni istikrarsızlıkların da önünü açar.
Türkiye ile Suriye’nin bahtının bir olduğu unutulmamalıdır.
O yüzden Yeni Suriye’nin inşa sürecinde Türkiye’nin aklı ve dayanağı asıl önemsenmelidir.
Kadim kardeşlik hukuku çerçevesinde bir büyük milletin lisanları ve ırkları farklı evlatları olarak bir bütün olmak gerektiği şuuruyla hareket edilmelidir.
Bunun için yapılması gereken şey muhakkaktır: Suriye’nin iç cephesini siyasi ve askeri olarak tahkim etmek.
Devrimci güçlerin hepsinden oluşan güçlü bir liderlik oluşturmak.
Ve herkesi temsil eden güçlü bir Suriye Hükümetini ivedilikle tesis etmek.
Bir tek kümenin liderliğindeki Suriye ilerleyen günlerde her türlü siyasi ve askeri operasyonlara açık bir ortamın oluşmasına dönüşebilir zira.
Ahmed el-Şara’nın verdiği bildiriler kıymetli.
Yeni Suriye’nin rotası için değerli.
Ama Yeni Suriye denildiğinde yalnızca HTŞ’nin ve Colani’nin akla gelmesi, kelamını ettiğim riskleri bünyesinde barındıran bir olgu.
Bu sorunun ivedilikle çözümlenmesi, en az ihtilal kadar hayati ehemmiyete sahip.
Hatta daha fazla hayati kıymette.
Zira ihtilalin kazanımlarının kalıcı hale dönüştürülmesi, ihtilalin kendisinden daha hayati değerdedir, biline!
