Yeni bir yıl geldi diyerek takvimin başına her döndüğümüzde, o denli olmadığını bile bile her şeyi sil baştan başlatacak bonuslar kazandığımız hissini yaşamak istiyoruz. Tahminen her şeye değil ancak birçok şeye sil baştan başlamak mümkün aslında. Hayatımızda bir şeyleri değiştirmeye yetecek kadar cüretimiz varsa eğer…

Yun Jungeun’un Marigold Kalp Çamaşırhanesi ismini verdiği kitabından birkaç satır: “Tıpkı kâğıda yazılmış şiir üzere, hayatı yanlış yazdığımızda birazını silebilir ya da yine yazabiliriz.” “Tam üstüne bastınız. Bu vakte kadar yanlış yazdıklarımı baştan yazabileceğimin farkında değildim. Yanıtı yanlış verdiğimde sonsuza dek yanlış kalacağını sanıyordum. Hayatta yalnızca tek bir hakikat olduğunu ve hiç değişmeyeceğini düşünüyordum. Lakin artık biliyorum ki kâğıt buruşsa da olur her şey sil baştan yazılsa da.”

Hiçbir sinemanın sonunu izlemiyordu, böylelikle her öykünün sonsuz ihtimal barındırdığına inanmaya devam edebiliyordu.

Aslında hayatın içinde birçok şey tam da beklediğimiz üzere gitmiyor, hadiseler birçok kere istikamet değiştiriyor, hisler değişiyor, önyargılar kırılıyor, beklenmedik pek çok şey oluyor ve bizler birçok kere başta öngördüğümüzden çok daha farklı istikametlere ilerlerken buluyoruz kendimizi. Hadiselerle birlikte his ve kanılarımız de daima ray değiştirirken, biz her kezinde her şeyin başımızda kurduğumuz halde olacağına saplantılı biçimde inanmaya devam ediyoruz. Her şey durmadan değişirken ve hayat önümüze birçok sürpriz çıkarırken, “Ne olsun, daima tıpkı şeyler!” modunda takılıp kalıyoruz. Hayatın tabiatı buna müsait değil meğer; hayat kendini hiç tekrar etmiyor. Her şey her an tekrar yaratılıyor. Ve hiçbir şey, bir evvelki ânın birebiri değil! Pekala biz niçin her şeyin daima birebir olduğu saplantısı içinde kendimizi darlayıp duruyoruz? Beklenen ki hayatımızı sonsuz genişliği içinde müşahede edemiyor ve kendi rutini içinde dönüp duran, sürprizsiz, heyecansız bir şey olarak görüyoruz. Bu saplantılı bakış, bizim hayatın daima kendini yenileyen ve sonsuz değişime açık, incelikli tabiatını fark etmemizi engelliyor. Hal bu türlü olunca, hayatımızı ve o hayatın içindeki kendimizi sevmek için de bir sebep bulamıyoruz.

“Hayatımız ne kadar sıkıcı değil mi?” dedi gözlüksüz olan. “Muhtemelen hayatımız da bizim sıkıcı olduğumuzu düşünüyordur!” dedi gözlüklü.

İç dünyamız bize bu derinliğine ve incelikli bakışı kazandıracak zenginlikten mahrum kalmışsa şayet, vakit içinde dışımızda olan biten heyecan verici hoşlukları göremez hale gelmemiz kaçınılmaz.

Dünyada pek çok şey berbata hakikat gidiyor, bu doğru! Ancak tahminen de bütün bunlarla baş etmek için, hayatın ince ve hoş yanlarını ısrarla, hatta inatla görmeye çalışmak gerekiyor. Hoş şeyleri yaşatmak için evvel onların farkında olmak lazım değil mi? Bir gün yeterlilik berbatlığı, hoşluk nahoşluğu yenebilecekse, bunu içindeki insanlık savaşını kaybetmeyenler başaracak. Gazze’de olduğu gibi…

“Yürekteki kışa dayanabilmemizin sebebi, bu mevsimin eninde sonunda geçip gideceğine dair içimizde yeşeren umuttur. Umut, insanı ya yaşatır ya da öldürür. Yüreğe bahar gelir, bazen yazla cayır cayır yanar lakin akabinde gelecek serin sonbahar umududur insanı ayakta tutan. Umut yoksa bu hayata nasıl katlanılır?” diyor Yun Jungeun, birebir kitabın öbür bir yerinde.

“Saksıdaki çiçeğe döktüğüm birkaç damla su; yalnızca o çiçek için değil, benim için de umut demek” diye geçirdi içinden beyaz saçlı adam, “onun yaşamak için, benimse rengarenk açan dünya hoşu çiçekler için o umuda gereksinimim var.”