Geçen hafta Halep dönüşü Kahramanmaraş’ta hariciyemizin en deneyimli isimlerinden birinin, eski ABD Büyükelçimiz Murat Mercan’ın şahane bir konferansına moderatörlük yaptım. Konferansın başında içtenlikle şunu söyledim: “Aslında ben dış siyasetten anlamam. Hasebiyle bir dış siyaset oturumuna moderatörlük etmek haddime değil diye düşünmüştüm evvel. Lakin Esed’in ülkesinden kaçtığı saatlerde ‘Türkiye derhal Esed’le görüşmelidir’ diyen CHP başkanı Özgür Özel kadar da mı anlamayacağım yahu diye düşünüp kabul ettim.”
Ülkemizin talihsizliği bence çok açık. Türkiye’nin ve dünya Müslümanlarının en ufak kazanımının, en ufak çıkarının tam karşısına hizalanmayı “dış siyasette argüman geliştirmek” zannedenlerle onları af buyurun koyun güder üzere güdenlerin olduğu bir ülkede yaşamanın zorluğuna katlanarak devam ediyoruz hayatımıza.
Suriye sıkıntısında arşıâlâya çıktı bu zorluk. Zira alandan bîhaber, gelişmeleri okumaktan aciz, Mustafa Kemal’in “yurtta sulh, cihanda sulh” kelamını bile gerçek anlayamayan bir düzlemin içinden konuşmaya başladı tekrar memleketin ana muhalefeti. Üstelik, Türkiye’nin ve dünya Müslümanlarının son gelişmelerden faydalanması ihtimali meczuba döndürdü hepsini. Palavranın, dolanın, iftiranın bini bir para.
“Suriye’de ihtilal mi oldu, ülke işgal mi edildi?” diye soran Halk TV, Sözcü bilmem ne dinozorlarını geçiyorum elbette. Türkiye’deki demokrasi fazlalığından yararlanıp ülkelerine de, komşumuz bir ülkenin halkına da düşmanlık üretiyorlar açıkça. “Demokrasi fazlalığı” dedim evet. Zira ABD’de, Fransa’da, İngiltere’de bu dinozorların ettikleri lafları eden rastgele birinin başına neler geleceğini çok ancak çok güzel biliyorum.
Son numaraları Suriye ihtilalinin İsrail’in işine yarayacağı hatta ihtilali İsrail’in planladığı istikametinde propaganda yapmak. Üstelik, bizimkilerin yaptığı propagandayı İran bile bu kadar kaba saba yapmıyor.
Bu propagandanın geldiği en son nokta ise, güya çok önemli bir soru imiş üzere “hani bu Suriye’deki cihatçılar niye İsrail’e vurmuyor?” diye sormak.
Bu, son derece makus niyetle sorulmuş sorunun meali şu: Suriye’de mücahitler, şimdi Suriye’deki idare milletlerarası toplum tarafından tanınmamışken; İsrail, Suriye istihbaratından aldığı koordinatlarla Suriye’nin tüm ağır silah depolarını vurmuşken; dünya nefesini tutmuş Suriye’nin nasıl bir devlet yapısı oluşturacağını beklerken on beş yıldır vefat kalım uğraşı veren Suriyelileri yeni bir ateşe, yeni bir vefat çemberine atalım.
Barış Yarkadaş’ından bilmem kimine kadar bütün muhalefet bölümlerinin nefeslerini tutup beklediği gelişme “Toyotaların gerisine konulmuş M2’lerle ve tekbir getirerek İsrail askerlerine saldıran Suriyeliler” görmek. Zira bu gelişme, “bir ihtilali doğmadan öldürmek” manasına gelecek. Amerika’sı, İngiltere’si, NATO’su falan şimdi hava savunma sistemi bile olmayan Suriye’yi Vietnam’dan, Irak’tan beter hale getirecek tez vakitte.
Hani Türkiye’de kimi kısımların elinden gelse 2013’te Suriye cihadını pislemek maksadıyla ortaya çıkan DAEŞ ya da gibisi bir yapının ortaya çıkması için para toplama kampanyası yapacaklar. Böylece ihtilal meşruiyetini bütünüyle kaybetmiş olur malum.
Bir yandan da “bu İsrail salvomuz ya tutmazsa” diye bir ekip eski imgelerle falan “Nusayri katliamı oluyor, Kürt kesiyorlar” falan üzere iftiraları çoğaltmaya çabalıyorlar. O gün biri Nusayri katliamının palavra olduğunu bir gazeteci modülünün yüzüne vurunca “dileyelim ki palavra olsun” yazdı herif pişkince, âlâ mi? Hem palavrası yayıp hem de “dileyelim ki palavra olsun” demek pişkinlikte hangi düzey, bilemiyor insan.
Oysa sakince düşündüğümüzde olan şudur. 14 yıldır İsrail ile sıfır noktasında komşu olan İran’ın İsrail’e verdiği ziyan sıfırdır ancak “direniş ekseni” falan diye vızıklayan eşhas İran’a bir sefer olsun “Suriye’de Müslüman katletmeyi bırak da İsrail’e saldır” dememiştir. Halbuki bugün daha çiçeği burnunda devrimcilere “İsrail’e vursanıza” diyorlar.
Daha da sakince düşündüğümüzde olan şudur. Suriye’nin bu mücahit devrimciler eliyle kazasız belasız, yasal bir ülke haline gelmesinin, bir ordusunun, silahlarının, hava savunma sitemlerinin olması demek, İsrail’in burnunun tabanında güçlü bir İslam ülkesinin İsrail’e daima tehdit haline gelmesi manasına gelecektir. Suriye’nin İsrail’e kara sonu hesaba katıldığında yalnızca Suriye’nin ordusunun değil, İslam dünyasının dört bir yanından binlerce mücahidin İsrail’e karşı yola çıkabilmesi manasına gelecektir.
Suriye’deki ihtilalden bizim muhaliflerden bile daha çok rahatsız olan İsrail’dir. O yüzden İsrail’in ihtilalin bu erken günlerinde ihtilali doğmadan öldürmeye çaba ettiği de, bizim az gelişmişlerin İsrail’in ateşine odun taşıma uğraşında olduğu da çok açıktır.
