Bu yazıyı kaleme almaya bedel mi diye çok düşündüm. Fakat ülke siyasetinin son yıllarına damga vurmuş bir figür olması açısından yazılması elzem hale geldi.
15 Temmuz darbe teşebbüsü, ülkemize büyük travmalar yaşattı. Daha evvel tüm bakanlıkları ve devletin hudut uçlarını ele geçiren Fetullahçı Terör Örgütü (FETÖ), darbe teşebbüsüyle ülkeyi işleyemez hale getirdi. Birçok kişinin gözünden kaçmış olabilir; fakat 17-25 Aralık hukuk darbesi teşebbüsünden 15 Temmuz darbe teşebbüsüne kadar geçen süreçte devletin iki sahibi vardı: biri legal devlet, oburu ise FETÖ devleti.
TUSKON başkanlığı yapan bir edebiyat öğretmeni ve örgüt mensubu, 500 iş beşerinin katıldığı bir toplantıda, Cumhurbaşkanı’na yönelik “Kim asıl, kim uydurma göreceksiniz!” kelamlarıyla yasal devleti düzmece, FETÖ devletini ise gerçek olarak ilan etmiş ve bütün iş insanları bu hezeyanı ayakta alkışlamıştı. 15 Temmuz darbe teşebbüsü, bu teröristin argümanlarının ne kadar ciddiye alınması gerektiğini bize gösterdi.
Bu hain örgütün bütün kurumlara büyük travmalar yaşattığı bir periyotta, İmamoğlu siyaset sahnesine çıktı. AK Parti, 2002’den itibaren, FETÖ ile fiili çabaya başlayana kadar, bu milletin mukadderatını değiştirmiş; bilhassa geri kalmışlık ve fakirlik üzere, millete baht olarak sunulan makus tarihi yenmişti. Lakin sıra, Türkiye’nin dış güçlerle çıkar çatışmasına geldiğinde, FETÖ adeta çılgına dönmüş ve AK Parti hükümeti başta olmak üzere, var olan her nizamlı yapı ABD ve FETÖ’nün direkt gayesi haline gelmişti.
Saat gibi işleyen AK Parti, bu travmalardan nasibini aldı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, FETÖ ile mücadeleye odaklanırken parti içinde baş karışıklığı arttı. Başta Kadir Topbaş olmak üzere, birtakım AK Partili belediye liderlerinin görevden alınması, bugün parti içinde dahi tartışılmaya devam eden bir husus. O devir bu süreci lisanına dolayan bir “mayın eşeğini” hatırlıyorum. Ne kapasitesi ne de küçük aklı bu mevzuyu kavramaya yetmezdi. Bilhassa İstanbul’da büyük kayıplara sebep olan bu süreç, hala bir muamma olarak kalmaya devam ediyor. Çünkü Kadir Bey, bir AK Partilinin elini kaldırsa, belediye başkanlığı tekrar AK Parti’de kalacaktı.
İmamoğlu konusunu AK Parti üzerinden ele almamın nedeni, AK Parti’nin bu milletin gerçeği olmasıdır. AK Parti işlevini icra ettiği surece millet diğer bir arayışa girmiyor. Lakin halk bunaldığında alternatifler arıyor.
İmamoğlu, Beylikdüzü’nde siyasete başladı. Daima büyüyen İstanbul’da, Beylikdüzü 1980’lerde belde statüsündeydi. Geniş topraklar, hukuksuz imar hareketleriyle daha birinci günden Beylikdüzü ve etrafındaki belediyeleri, kent rantının merkezi haline getirdi. Beylikdüzü’nün ilk belediye başkanı Vehbi Orakçı, 28 Şubat sürecinde JİTEM’in rant savaşı nedeniyle vazifeden alınmıştı.
İmamoğlu, daima siyasi fırsatlar arayan bir figürdü. AK Parti’ye iştirak talebini, ilçe lider adayı olma kuralına bağlamıştı. Bir devir FETÖ televizyonu STV’de yorumculuk yaptıktan sonra, Beylikdüzü’nde CHP İlçe Başkanı olarak göreve başladı.
CHP örgütünün darmadağın olduğu bir devirde, sağ siyaset geleneğini bildiği için klasik bir CHP’li üzere değil, çalışkan bir sağ partili gibi siyaset yaptı.
Belediye başkanı olduğunda, halihazırda müteahhit olan İmamoğlu, Beylikdüzü’ndeki rant tertibiyle tanıştı. Misyona gelir gelmez, belediyeye ilişkin büyük bir arsayı, herkesin ismini ezbere bildiği bir firmaya şaibeli bir halde satarak birinci büyük icraatını gerçekleştirdi. Büyük müteahhit lobisiyle tüzel düzenlemeler burada şekillendi.
2019 seçimlerine giderken, darbe travmasını henüz atlatamayan AK Parti, siyasette yapılabilecek dokuz kusurlu hareketin dokuzunu da yapmayı başardı. İşin en berbatı, Binali Yıldırım aday olmasına karşın, karşısında onun kazanmasını istemeyen kimi siyasi takımların varlığıydı.
Siyasetin rantı ve kara parayı bir İngiliz anahtarı üzere kullanan bir sihirbaz, İstanbul’un, BİT’ler, İETT ve İSKİ dahil edildiğinde 850 milyar TL’yi aşan bütçesini yönetmeye başladı. Gerisini siz düşünün! AK Parti’nin evvelki devir İBB Küme Başkanvekili Tevfik Göksu, bu durumu tek bir kalem üzerinden değerlendirmişti: Merhum Kadir Topbaş devrinde ihalelerde ortalama kırımla %18 indirim sağlanırken, İmamoğlu periyodunda bu oran %1’e kadar düşmüştü. Beş yılın toplam ihale sayıları göz önüne alındığında, devletin net kaybını varın siz hesap edin.
Kemal Kılıçdaroğlu’nun tasfiyesi için “1 milyar dolar lazım” tabiri, İBB koridorlarında sıradan sohbet bahislerine dönüşmüştü.
Hangi usul kullanılırsa kullanılsın, İstanbul’da hane başına dağıtılan nakit yardımlar, siyasete direkt müdahale manasına geliyor.
Hiçbir önemli icraat yapmadan, popülist bir yaklaşımla kenti yöneten bir liderin, Cumhurbaşkanlığı adaylığından diğer bir gündemi yok üzere görünüyor. İstanbul halkı, bu kadar ihmali ne vakte kadar tolere edecek, daima birlikte göreceğiz.
