Pek çok öteki sloganın yanında, bu slogan da yankılanıyordu Halep sokaklarında: “Birdir birdir birdir, Türkiyeli ile Suriyeli birdir.”
Belki takip edenleriniz olmuştur. Siyaseten’in geçtiğimiz kısmını Halep’te çektik. Aydın Ünal, Ersin Çelik ve Samet Doğan’la birlikte Suriye halkının tarihi sevincine, fetih şenliklerine ortak olduk.
Gördüğüm kadarıyla devrimci durumun oluştuğu, Suriye halkının başlarındaki tirandan kurtulduğu bu fethin gerisinde bir şey arama gayreti son sürat devam ediyor Türkiye’de. Esed köpeğinin gerisinde, aramamıza hiç gerek olmadan gördüğümüz İran’a, Rusya’ya, Hizbullat’a ağızlarını açıp tek kelime edemeyenler, HTŞ lideri Cevlani’nin giydiği askeri kıyafet üzerinden ihtilalin gerisinde Amerika’yı, İsrail’i arıyorlar.
Bu “Allah’a inanıyorum lakin O’na hiç güvenmiyorum” şeklinin bir sonucu malum. Bir yerde Müslümanlar bir şey başardıysa onu asla Allah’ın yardımıyla, inayetiyle ve tek başlarına kazanamazlar bu şekle nazaran. Bu Müslümanların gerisinde kesinlikle bir güç vardır diye düşünmenin sonucu. Hastalıklı bir bakış açısı bu. Ve elbette dünyayı, dış siyaset teorilerini ve başka pek çok şeyi okuyamama ahmaklığı… Bunların sefil mantığına nazaran Rahmetli Erbakan’ın birinci parti olarak çıktığı seçimi Amerika’nın dayanağıyla kazanmış olması gerekir. Zira Müslümanlar tek başlarına hiçbir şey başaramazlar. Ya da şu: Air France uçağından inerek ihtilal yapan Humeyni’nin ardında kimler vardı?
Olan şu: Lenin’in teorik olarak pek hoş açıkladığı halde Suriye’de “devrimci durum” oluşunca Müslümanlar vurdu geçti Esed köpeğini ve askerlerini. Haydi size dahasını da söyleyeyim. Hizbullat’ın Suriye’den çekilmesi, Trump’ın “bana ne Suriye’den” tutumu falan mücahitler için “Halep’in batısını alabiliriz belki” dedikleri bir harekât fırsatı oluşturdu. Mücahitler, Halep’in batısında Esed askerlerini hiç ummadıkları kadar kolay yenince, Rusya da “artık benim sıkıntım değil” tutumuna girince “bari Halep’in hepsini alalım” dediler. Halep fethi Hama’yı, Humus’u, peşinden de Şam’ı getirdi. Haydi dahasını da söyleyeyim. Hama yürüyüşü esnasında mücahitler bunun bir “ölüm kalım savaşı” olabileceğini bile hesaplıyorlardı. Ancak Esed’in kâğıttan kaplanları topuklayıp kaçtılar yanlarında yörelerinde kendilerine takviye veren İran ve Rusya olmayınca. O yüzden de fetih çok kolay geldi. Fethin çok kolay gelmesinin bir öbür sebebi de mücahitlerin her şeyleriyle fethe hazır olmalarıydı.
Şimdi, elbette bir “masa” kurulacak. Ancak şunun bilinmesi gerekir ki kurulacak masada eli harika güçlü taraf Suriye, Katar, Türkiye bloku. Zira ellerinde organik, halk tarafından yapılan bir ihtilal, bir zafer var. Alanda harikulâde güçlüler.
Masanın öbür tarafları Rusya ve İsrail’i de temsil eden Amerika olacak. Tahminen bir de İran. Malum İran, masada kendisine yer verilmese “bana da bir yer” diyemeyecek kadar yenik durumda.
Emin olun alandaki güç, masanın seyrini de belirleyecek. Burada Türkiye’nin tezi çok açık: “Suriye tek kesim kalacak, hiçbir terör tertibinin istisna elde etmesine müsaade edilmeyecek.”
Dümdüz konuşayım. Türkiye, alandaki gücünü masada heba edecek bir ülke değil artık. İsmet İnönü falan yönetmiyor artık Türkiye’yi. Recep Tayyip Erdoğan yönetiyor. Ülkesinin kaç bedeller ödeyerek elde ettiği saha gücünü masada vermeyecektir. Bekleyelim, görelim.
Bir öbür sorun de İsrail malum. Golan Tepeleri’nin 2 kilometre ötesine gidince bizim kimi gerzekler “aha da İsrail Şam’ı işgal ediyor” diyerek sevinç çığlıkları attı ancak kazın ayağı o denli değil.
İsrail, karadan kendi ülkesine de rahatlıkla girilebilecek bir ülkenin başşehrine, üstelik ortada hiçbir sebep yokken yürüyecek ve başına geleceklerle yüzleşmeye cüret edecek o denli mi?
Bakın tekrar açık yazayım: 500 bin ila 1 milyon ortasında insanın silahlı olduğu ve İsrail’den nefret ettiği bir ülkede İsrail isimli terörist tertip buna cüret etmeyecektir, edemez. Ayrıyeten, dünyanın dört bir yanından yüzbinlerce insanın kendisiyle savaşmaya geleceğini bilir. İsrail’inki, kurulacak masa üzerinden Suriye hududunda bir “güvenlik” arayışı. Bu güvenlik arayışının hangi sonuçları vereceğini daima birlikte göreceğiz Allah ömür verirse. Ve tekrar Allah ömür verirse İsrail için hayatın çok zorlaşacağı bir devrin başladığını da göreceğiz işler bizim istediğimiz üzere ilerlerse Suriye’de. Lakin masada yanlış yapmamak ve Suriye, Türkiye, Katar blokunda çatlak sesin çıkmaması çok lakin çok kıymetli. İbrahim Kalın’ın Şam ziyaretini de, Burhan Köroğlu hocanın Suriye’ye maslahatgüzar olarak atanmasını da buradan okumak gerekiyor. Bir şey daha: Gazze’de ateşkes için İsrail’in ya da memleketler arası toplumun ne dediğine değil Hamas’ın ne dediğine kulak kabartalım. Ebu Ubeyde’nin dünkü açıklamalarının satır ortalarını da buradan okuyalım.
O kadar çok şey var ki anlatmak istediğim. Ancak yazı alanım sonlu. O yüzden yarınki yazımın konusuna girizgâh olsun diye şu kadarını söyleyerek bitireyim. Suriye’nin tekrar yapılandırılması sürecinde omuzlarına en çok yükü alacak ülke de, bu yapılandırmadan en kârlı çıkabilecek ülke de Türkiye. Münasebetiyle “vahid vahid vahid Türki Suri vahid” diyen o insanların ülkesinde yapmamız, hayata geçirmemiz gereken şeyleri son derece düzgün planlamamız gerekiyor. Yarın buradan devam ederim.
