Hatırlıyor musunuz, 7 Ekim günü “İsrail artık Gazze’yi dümdüz edecek. Cehennemi yaşatacak ve yok edecek” diyenleri?
Oturdukları yerden
ahkam kesiyorlardı. Aksa Tufanı en az İsrail kadar onları da
şoke etmişti
. Dünyanın muhteşem gücü, teknolojinin merkezi, demir kubbesi aşılamaz ve semalarında habersiz kuş uçurmayan İsrail’di konu bahis. O
planörler süzülerek Tel Aviv’in kalbine nasıl inmişti
? ‘
Danışıklı dövüş
’ mü vardı yoksa?
Üzerine; çok ağır, sarsıcı, acılarla dolu ve
insanlığın görüp görebileceği en yabanî günleri
yaşadık. O kadar üst üste geldi ki yaşananlar haliyle unutuyoruz da. Dönüp arşivleri taradım, 7 Ekim günü ve takip eden 48 saatte yayınlanan haberleri okudum. “Gazze kazandı mı kaybetti mi?” ve “İsrail yenildi mi yoksa alacağını aldı mı?” üzere sorulmaya başlanan onlarca soru
o günden bugüne karşılık arıyor
ve cevaplarını artık
mutabık kalınan son mutabakat maddelerinde
buluyor.
İlk cevap şu: Bu Gazze’nin zaferidir! “Neye nazaran zafer” derseniz, 7 Ekim öncesine bakmamız gerekiyor. Ateşkesin şimdi sağlanmamış olması, İsrail’in akınlarını sürdürmesi ve de her vakit olduğu üzere
asla güvenilmeyeceğini
göstermesi, gelinen etabın Gazze’nin zaferi olduğu gerçekliğini değiştirmiyor. Kasam Tugayları’nın 7 Ekim sabahı başlattığı Aksa Tufanı, Hamas’ın dünyayı ve özellikle da İslam ülkelerini,
İsrail treninden indiren
son ataktı. İnmeyenler oldu elbette lakin Siyonizm’in arz-ı mevud saplantısına yol alan o tren makas değiştirdi ve süratle yavaşladı.
İsrail, Gazze’yi yok edemedi lakin 7 Ekim öncesine dönecek olursak; Gazze’yi halkıyla birlikte büsbütün tasfiye edecekti. Hatırlayalım, İsrail-Suud yakınlaşması süratle kaynaşmaya dönüşmüş ve
Gazze halkının topraklarından koparılıp çöllere sürülmesi
konuşulmaya başlamıştı. İsrail hükümetinin Gazze Şeridi’ndeki 2,3 milyon kişinin, Mısır’ın büyük kısmı çöl olan Sina Yarımadası’na nakledilmesini
ö
ngören “bir savaş önerisi” hazırladığı tam da 2023’ün Ekim ayında ortaya çıkmıştı esasen. Bu planı Suud başta olmak üzere desteklemesi gereken ülkeler de belirlenmiş ve Gazze’den sürülen halka
uzun periyodik vatandaşlık verilerek
bir geçiş süreci düşünülmüştü.
İsrail zati uzun yıllardır Kudüs ve başka Filistin kentlerinde meskenleri
sistematik yayılmacılıkla
tek tek işgal ediyordu. Önlerindeki tek mahzur ise Gazze’ye sıkışmış halk ve onların hem fiziken hem de niyet olarak dayanak oldukları Hamas’tı. Neredeyse 20 yıldır
açık hava hapishanesine döndürülen
Gazze’yi de Hamas’a ve Gazzelilere karşın; diplomatik yollar, kamuoyu baskısı ve daha müreffeh, bombaların yağmadığı bir hayat sunarak yumuşak işgalle ele geçireceklerdi. İşte bu basamağa geçiş konuşuluyordu ki
Aksa Tufanı koptu.
Sonrasında İsrail Gazze’ye cehennemi yaşattı evet. Şimdiye dek sayılabilen 50 binden fazla sivili katletti ve kenti de büyük ölçüde dümdüz etti. Lakin “yok” edemedi. Gazze teslim olmadı. Evvelki günden beri tüm dünyaya ilan edilen etaplı ateşkes mutabakatı da gösteriyor ki İsrail, daha iki ay evvel
Siyonist kümelerin kendilerine mesken bakmak, yeni binalar yapmak için çeşitler düzenlediği
Gazze’den bir avuç toprak kazanamadı. Kassam Tugayları’nın yer altı ağını çökertemedi, rehineleri bulamadı. Bir başkanını tesadüfen, öbür başkanını İran’ın zaaflarıyla şehit edebildiği direniş hareketini bitiremedi.
Ve Gazze, Gazze halkında kaldı.
Siyonizmin coğrafyayı kuşatmak için yola çıktığı
o tren durdu. Yolcularının bir kısmı, yanlış yolda olduğu gördü. Bu ortada Müslüman halklar da kendilerine geldi.
Dahası var. Batılı ülkelerde büyük kırılmalar yaşandı. Filistinlilerin çektiği tarifsiz acılar, İsrail’in, tüm dünyanın ve özellikle da
Amerika’nın üzerindeki boğucu etkisini
çıplak gözle görülmesini sağladı. Hamas yalnızca Gazze’yi direnişe geçirmedi, insanlığı “Yahudi üstünlüğü” çaresizliğine karşı uyandırdı da. Siyonizmin Museviler dışındaki tüm insanları, “goyimler”, yani
“Tanrı tarafından insan görünümünde yaratılmış hilkat garibesi-mendebur ucubeler”
gördüğü gerçeği ile yüzleşti Hristiyan dünyası.
Tüm bunlar ve en kıymetlisi de
Gazze’nin tasfiye edilmesinin
önüne geçilmiş olması büyük bir zafer değil de nedir? İç karışıklıklar, ekonomik çöküntü, yerleşimci görünümlü işgalcilerin biner biner geri dönmeye başlamaları, askeri kayıplar, ruhsal çöküntü ve güvensizlik hissi artık
İsrail’in bitmek bilmeyen kabusları
olacak. Gazze’nin kahraman şehitleri, bebekleri, anneleri-babaları tarihin akışını değiştirmiştir. Önümüzdeki yıllarda coğrafyamızda ve dünyada yaşanacak gelişmelerin
başlangıç noktası 7 Ekim
olacaktır. Bu noktada 8 Aralık Suriye İhtilalinin de ne kadar kritik bir eşik olduğunu yaşayarak göreceğiz.
