15 Ocak günü de, 7 Ekim’den sonra, Allah’ın günlerinden büyük bir gururla, inançla, imanla zikredeceğimiz günlerinden biri olarak kayda geçti.
7 Ekim’de başlayan Aksa Tufanının artçı dalgaları geçtiğimiz ayın başlarında 8 Aralık’ta Suriye’de 61 yıldır beklenen süper ihtilalin önünü açtı.
Buradan hareketlenen dünyanın deveranı dönüp Gazze’de 466 gün dünyanın en güçlü ordularına karşı çok az bir maddi güçle lakin büyük bir kararlılıkla, imanla, sebatla devam eden direnişi zafere ulaştırdı.
Güneş üzere gerçek, net, berrak, gurur ve umut verici bir zafer.
Dünyaya hükümdar olmuş eşkıya tasallutuna karşı bütün umutların tükendiği noktada gerçekleşen bir zafer. Dünyada zayıf bırakılmış güzellerin de yalnızca kararlılıklarıyla iman güçleriyle kazanabildiğini gördük böylelikle.
Nice az topluluğun birçok çok topluluğa karşı zafer kazanabildiğini haber veren rabbimizin vaadinin gerçekleştiğini gördük.
Bunu Kitap’ta okuruz, inanırız da ne kadar iman ederiz hiç bilmeyiz.
Bu imanın gerçekler aleminde çok uzak hatta imkânsız bir ihtimal olduğunu düşünürüz birden fazla sefer. Bu sefer karşımızda evvelden olduğu üzere karşılaştırılabilir asimetrik güçler yok ki. Karşılaştırılamaz astronomik seviyede asimetrik bir güç dengesizliği var. Dünyanın muhteşem gücü ABD ve kimi Avrupa ülkeleri tarafından sınırsızca desteklenen
Siyonist savaş makinasına, efsanevi istihbaratı büyüklüğündeki bir güce karşı hangi oranda bir “az topluluk” galip gelebilir?
Hamas’ın askeri gücü ile İsrail’in harika teknolojik ve donanımlı gücünü karşılaştırmaya hiçbir matematik hiçbir mantık hiçbir istatistik yanaşmaz bile. Ancak işte bu muhteşem gücü Hamas dize getirdi. Bu az topluluk, bu az ve kolay silahlı topluluk çok topluluğa, dünyanın üstün gücüne galip geldi.
Böylece Allah’ın Kitabında anlattığı ve günümüzde birçoğuna pek tarihî, pek mitolojik, pek irrasyonel gelen vaat bir daha apaçık bir gerçek olarak yaşandı.
Evet ölerek, yaralanarak, meskenleri tahrip olarak, aç kalarak, çoluk çocuğuna, bayanına yaşlısına, gazetecisine sıhhat görevlisine, öğrencisine öğretmenine, insani yardım gönüllüsünden din adamına tasallut eden katliamlara maruz kalarak. 50-60 bin insan şehit oldu. Gazze’nin altı üstüne geldi, her yeri harap oldu.
Bu görünüme bakıp değdi mi diyenler Gazzelilerin bakış açısıyla bakmayı denesinler. Savaşı veren onlar.
O savaşı vermeye değip değmediğine asıl hakikat karşılığı verenler de. Onlar için Allah yolunda vatanlarını savunmak için cihad etmek bir hayat üslubu.
Bu hayata şehadet de dahil, hatta şehadet en büyük ödül. Onlar senin baktığın dar dünya penceresinden mi bakıyorlar ki?
Kazanılan zafer kendi şahısları için kazandıkları bir zafer değil, hayatı ve vefatı yaratmış olan, bu hayatlarına da Ahiretlerine de sahip olan Allah için ve Allah yolunda kazandıkları bir zafer. Mümin dünyada zulme karşı uğraş eder, daha adil ve daha onurlu bir hayatın çabasını verir lakin bu çabayı de dünyada cenneti yaşama ismine vermez. Bu yolda verilen gayretin de en son mükafatı Allah nezdinde, ahirettedir.
O yüzden Gazzeli için verdiği bedele bakıp kâr-zarar hesabı yapmaya kalkmasın kimse. Şu sonuca bir baksınlar, bu dünyada bile kolay kolay hiç kimseye nasip olmayacak netlikte, onurlulukta, muazzamlıkta bir zafer kazandılar.
Süper güce kolay silahlarıyla ve az sayılarıyla diz çöktürdüler.
Bu çok asimetrik savaşa Allah’ın vaadine güvenerek girdiklerinde tayin ettikleri gayeye ulaştılar.
Siyonizmi rezil rüsva ettiler. Güçlü ve yenilmezliğine dair efsanelerini çökerttiler. Ortadoğu’nun tek demokrasisi, en çağdaş ve insancıl idaresi olduğu propagandasını işlemez hale getirdiler. İsrail’le olağanlaşma yarışına girmiş despotik Arap rejimlerini gülünç duruma düşürdüler.
Bütün bunları 15 Ocak’taki sonucu almamış olsaydı bile, Kassam Tugayları yalnızca 7 Ekim’le birlikte bu sonucu almıştı bile
. Fakat birileri için sonuç değerli. Onlar için de 15 Ocak’ta Siyonist rejimin kibrini kırarak muahedeye oturtan zafer öyküyü mükemmel bir güzellikle kapattırdı.
İsrail 7 Ekim’den çabucak sonra başlattığı yırtıcı soykırımcı saldırganlığında tayin ettiği hiçbir amaca ulaşamadı.
İki amaçtan biri Hamas’ı bitirmek ve Gazze’den süpürmek, ikincisi ise Hamas’ın elindeki rehineleri kurtarmaktı. Hamas’ı süpürmek bir yana günün sonunda Hamas’ın barış mutabakatını imzalamasını beklemek durumunda kaldı. Hamas başkanlarından İsmail Haniye’yi kalleşçe ve bir devlete değil bir terör örgütüne yaraşır biçimde İran’da suikastla öldürdü. Diğer lideri
Yahya Sinvar’
ı ise öldürürken bin diriltecek halde direnişe daha büyük bir güç kazandırdı.
7 Ekim’den itibaren İsrail saldırganlığına bir ABD Dışişleri Bakanı olarak değil
“bir Yahudi olarak”
her türlü takviyesi vermiş olan
Anthony Blinken
üç gün evvel, İsrail’in Hamas’a önemli bir darbe vuramadığını itiraf etmek durumunda kaldı. 466 günün sonunda
“Hamas’ın kaybettiği militan sayısı kadar yeni militan kazandığını”
değerlendirmeye başladığını da eklemiş sözlerine
Hamas mücahitleri 466 gün boyunca her gün yayınladıkları operasyon manzaralarıyla resmen dünyanın muhteşem güçleriyle dalga geçmeye devam ettiler.
Siyonist güç, ABD’den aldığı son model teknolojik silahları mücahitlere karşı kullanırken mücahitler bu mühimmatların enkazını alıp kendi silahlarını kullanmak için materyal olarak kulandılar.
Bu durum Gazze’yi yıllardır abluka altında tutan İsrail’i de ardındaki güçleri de çıldırtmasın da ne yapsındı?
İstedikleri kadar ambargo uygulasınlar, istedikleri kadar yok etmeye çalışsınlar. Hamas düşmanın attığı bombaların enkazını kendi silahlarına hammadde olarak kullanmak suretiyle ibretlik bir ders de verdi, hem düşmana hem de İsrail’den korktuğu için yardımını esirgeyen İslam ülkelerine.
Net bir zafer ve bütün insanlara ve özellikle Müslümanlara büyük dersler var içinde.
Gerçek politik
diyenlere,
gerçekçilik
diyenlere,
kazanımlar
diyerek
para
–
pul
sayanlara karşı
Hamas’a nasip olan bu zafer herkesi hayata, dünyaya, herşeye bakışı gözden geçirmeyi gerektirecek yeni bir hesaba davet ediyor.
Hani çağdaşlıkla, gerçekçilikle, rasyonalizmle yoğrulmuş aklımızın ermediği bir öbür hesap.
466 gün boyunca dünyaya meydan okuyarak, göstere göstere insanlığın bütün bedellerini, onurunu, haysiyetini ayaklar altına alan İsrail’e karşı kimse gıkını çıkarmadı, kimse Gazze halkına yardım etmeye yanaşamadı bile.
Ebu Ubeyde
açıkça dedi: “sizden “Allah muhafaza” silah yahut askeri yardım falan istemiyoruz, bari açlıkla imtihan edilen halkımıza gönderilen yardımları ulaştırın.”
Ama kimsenin gıkını çıkaramadığı bu azgın düşmanı Hamas tek başına, kimseden askeri yardım al(a)madan, yalnızca kendi inancıyla, sabrı ve sebatıyla dize getirdi.
Allah’ın vaadinin gerçekleşmesine bütün insanlığı şahit kıldı. Allah mübarek kılsın.
